Ο κ. Κασσελάκης πίστεψε στα αλήθεια ότι μπορεί να κάνει χωριό με τη Ζωή. Ότι θα μπορούσε να κάθεται μαζί της στο ίδιο τραπέζι σαν ίσος προς ίσο. Ο ίδιος άνθρωπος είχε πιστέψει ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα του «έδινε» το κόμμα! Κι εντάξει, ο άλλοτε θαυμαστής του κ. Μητσοτάκη και όψιμος υποστηρικτής της αριστεράς δεν έχει κάτι να χάσει με την αφέλειά του. Τι είχε τι έχασε! Ίσως τα χρήματα που «δάνεισε» στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά εκείνοι που τον έφεραν; Είναι στ' αλήθεια τόσο επιπόλαιοι όσο δείχνουν οι επιλογές τους; Αυτοί είναι η … ελίτ;
Για να πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά! Ο κ. Κασσελάκης ήταν επιλογή συγκεκριμένων εφοπλιστικών και επιχειρηματικών κύκλων που για τους δικούς τους λόγους θέλουν την αποκαθήλωση του κ. Μητσοτάκη και πίστεψαν ότι ο κ. Κασσελάκης ήταν η ιδανική επιλογή. Κι εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι πίστεψαν ότι μπορούν να βρουν τον επόμενο πρωθυπουργό της χώρας με την ίδια ευκολία που διαλέγουν το επόμενο μοντέλο του αυτοκινήτου τους.
Αυτή είναι η ελίτ της χώρας. Και μην έχετε αμφιβολία για το τι συνέβη το 2015. Ούτε για το ποιος «έσπρωξε» τον Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία. Ο Αντώνης Σαμαράς υπονομεύτηκε τότε από μια σημαντική μερίδα της ελίτ, η οποία είδε στον πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα το «φως το αληθινό». Χθες ο Τσίπρας, την επομένη ο Κασσελάκης, αύριο ποιος; Και τι ακριβώς συμβαίνει; Έγιναν οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοί μας κομμουνιστές; Φυσικά, και όχι!
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ισχυρή σύγκρουση συμφερόντων. Από τη μία επιχειρηματίες που θεωρείται ότι έχουν στενή και παραδοσιακή σχέση με τη σημερινή κυβέρνηση και από την άλλη επιχειρηματίες που πιστεύουν ότι «αδικούνται» και επιδιώκουν να ενισχύσουν τη θέση τους με την ενίσχυση της κεντροαριστεράς. Στην τελευταία ομάδα προστίθενται και γόνοι βαθύπλουτων οικογενειών που αισθάνονται τύψεις για τον πλούτο που κληρονόμησαν και επιζητούν την… απενοχοποίηση και την λύτρωση.
Μια άλλη πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε μια χώρα που χαρακτηρίζεται από τη ρηχότητα. Οι άνθρωποι αυτοί έφεραν τον Κασσελάκη όχι γιατί αποφάσισαν να σκοτώσουν την πλήξη τους, αλλά διότι η εμπειρία τους έπεισε ότι θα μπορούσαν έτσι να πετύχουν τον στόχο τους. Και θα τα είχαν καταφέρει αν η ιστορία δεν είχε αποκτήσει και μάλιστα γρήγορα στοιχεία καλοκαιρινής επιθεώρησης στο Άλσος. Κάνανε λάθος στο πρόσωπο, όχι στον τρόπο! Και να μην ξεχνάμε ότι το είχαν ξανακάνει! Ανέδειξαν τον Αλέξη Τσίπρα του 3%!
Απέτυχαν με τον Κασσελάκη, δυσκολεύονται με την «επιστροφή Τσίπρα». Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα παρατήσουν. Η πιθανότητα να κερδίσει ο κ. Μητσοτάκης μια ακόμη τετραετία τους τρελαίνει. Είναι βέβαιο ότι θα αναζητήσουν νέο «αστέρι». Σίγουρα δεν είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Δεν «τραβάει» στις δημοσκοπήσεις. Χρήσιμη η παρουσία του, αλλά όχι για να ηγηθεί. Ακόμη πιο σίγουρο είναι ότι δεν θα στηρίξουν την απρόβλεπτη Ζωή. Τους εξυπηρετεί αυτήν τη στιγμή η δημοσκοπική της άνοδο. Ως εδώ! Λογικά θα πρέπει να περιμένουμε ένα «νέο» πρόσωπο. Κάποιον νέο, άφθαρτο που θα μπορεί να πείσει τον κόσμο ότι έχει πιθανότητες να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Και κυρίως κάποιον που να αντιμετωπίζει τα πράγματα με μια στοιχειώδη σοβαρότητα. Το πάθημα του Στέφανου κόστισε. Ίσως, και να χάρισε στον κ. Μητσοτάκη μια ακόμη τετραετία, σκορπίζοντας την αριστερά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Θανάσης Μαυρίδης
