Της Βασιλικής Γεωργιάδου
Το κόμμα της Angela Merkel ήρθε πρώτο στις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου· το κόμμα της Angela Merkel –η ένωση CDU και CSU- έχασε ωστόσο 8,6 ποσοστιαίες μονάδες στις εκλογές για την Ομοσπονδιακή Βουλή. Παρότι η κυρία Merkel θα ξαναγίνει καγκελάριος (εκτός κι αν όλοι οι δυνητικοί εταίροι της στη νέα κυβέρνηση αποφασίσουν να οικειοποιηθούν την περσόνα ενός Αντώνη Σαμαρά όπως αυτή αναδείχθηκε στις κρίσιμες ελληνικές εκλογές του Μαΐου 2012 και ξανασύρουν τη χώρα σε εκλογές), αρκετά θα είναι πλέον διαφορετικά από ό,τι ήταν μέχρι χθες στη χώρα με την ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης.
Τα κόμματα του Μεγάλου Συνασπισμού, οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες, είχαν βαριές απώλειες, πρωτόγνωρες για τη μεταπολεμική ιστορία τους. Παρότι τα κόμματα της ήσσονας αντιπολίτευσης: οι Πράσινοι και η Αριστερά είδαν τα ποσοστά τους να αυξάνονται ελαφρώς, σε καμιά περίπτωση οι εκλογικές απώλειες των μεγάλων κομμάτων δεν διοχετεύθηκαν προς αυτά. Οι Φιλελεύθεροι επιστρέφουν μεν στα κοινοβουλευτικά έδρανα μετά από την αποτυχία τους να ξεπεράσουν το όριο του 5% στις προηγούμενες εκλογές του 2013, όμως ο φόβος του κοινοβουλευτικού τους αποκλεισμού είναι που πλέον θα καθορίσει την πολιτική στάση τους στρέφοντάς τους σε περισσότερο διακριτές θέσεις από τους Χριστιανοδημοκράτες και σε πιο προσεκτική κριτική απέναντι στο AfD. Η είσοδος, τέλος, της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) στο Bundestag υποδηλώνει το οριστικό τέλος της γερμανικής εξαίρεσης: ο ακροδεξιός λαϊκισμός δεν θα περιορίζεται πλέον μόνο στα γερμανικά κρατίδια, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά θα έχει λόγο στην κεντρική Βουλή και την κυρίως πολιτική σκηνή της Γερμανίας. Φταίει η Merkel γι'' αυτή την ανεπιθύμητη και εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη;
Πολλοί, αναλυτές και πολιτικοί αντίπαλοι της Angela Merkel, τη θεωρούν «μητέρα του AfD» και υπεύθυνη για όλα τα παραπάνω: δεν είχε νέες ιδέες, έπαιξε υπερβολικά πολύ το χαρτί της συναίνεσης, χειρίστηκε με παρορμητισμό το προσφυγικό ζήτημα, υποτίμησε την AfD. Συνήθως οι κατηγορίες λένε τη μισή αλήθεια και στην περίπτωση της Merkel ο κανόνας αυτός κάθε άλλο παρά διαψεύδεται. Το νέο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας βασίστηκε στη συνέχεια εκ μέρους των Χριστιανοδημοκρατών και της Merkel των πολιτικών των κυβερνήσεων Schroeder, της λεγόμενης Ατζέντας 2010 και των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας που είχαν εισηγηθεί οι Σοσιαλδημοκράτες στις αρχές/μέσα της δεκ. 2000. Η συναινετική πολιτική της κυρίας Merkel που σηματοδοτήθηκε με τον πρώτο Μεγάλο Συνασπισμό το 2005-9, εκτός από ώθηση στη Γερμανική οικονομία, αναπροσανατόλισε το CDU σε πιο κοινωνικές και κεντρώες θέσεις. Επιπλέον, όσοι κατηγορούν τη Merkel ότι βιάστηκε να υποδεχθεί τους πρόσφυγες και να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι η Γερμανία μπορεί να τα καταφέρει με την κοινωνική και εργασιακή ένταξή τους, δεν θα έχουν φανταστεί τι θα συνέβαινε στην Ευρώπη αν η Γερμανία ακολουθούσε μια προσφυγική πολιτική στα μέτρα του Orban και των υπερσυντηρητικών κύκλων. Η Merkel θα αποτιμηθεί θετικά για την στάση της αυτή στο μέλλον, πολλώ μάλλον που η στάση αυτή υπήρξε οικονομικά και δημογραφικά επωφελής για την ίδια τη Γερμανία.
Ολόκληρο το άρθρο διαβάστε στο Metarithmisi.gr
