Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν εταιρείες που επενδύουν στη χώρα. Τα κακά νέα είναι ότι οι εταιρείες αυτές είναι λίγες. Όταν ο μέσος όρων των επενδύσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στο 22% του ΑΕΠ και εμείς είμαστε κάτω και με διαφορά από αυτό, τότε η απόστασή μας από την Ευρώπη μακραίνει χρόνο με το χρόνο. Άκουσα την ομιλία του κ. Σκυλακάκη στην Βουλή. Εκπαιδευτικού χαρακτήρα για όσους ενδιαφέρονται για το μέλλον της χώρας. Επενδύσεις, επιδοτήσεις και άλλα «βαρετά» ζητήματα από μια Ελλάδα που δεν ακούει τα καμπανάκια…
Η παρέμβαση έγινε στη συζήτηση για το νέο αναπτυξιακό νομοσχέδιο. Θέλουμε να μείνουμε σε δύο σημεία και με αφορμή τις παρατηρήσεις του κ. Σκυλακάκη. Ο οποίος, να σημειώσουμε, ήταν ο αρχιτέκτονας του ταμείου Ανάκαμψης, ένα από τα πετυχημένα προγράμματα των τελευταίων δεκαετιών. Η λογική του Ταμείου βασίστηκε στην αποφυγή της μέχρι χτες πεπατημένης της επιχορήγησης των επενδύσεων. Η εμπειρία, λοιπόν, έχει αποδείξει ότι τα δωρεάν λεφτά δεν φέρνουν περισσότερες επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα μπορούμε να πούμε ότι οι επιχορηγήσεις είναι τις περισσότερες φορές λεφτά πεταμένα σε ένα μεγάλο πηγάδι δίχως πάτο. Δεν έχουν «δουλέψει» μέχρι σήμερα και δεν πρόκειται να δουλέψουν στο μέλλον.
Το δεύτερο σημείο είναι οι επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ. Ναι μεν οι πίνακες αναφέρουν αύξηση των επενδύσεων σε σχέση με το παρελθόν, αλλά εδώ οι αριθμοί λένε τη μισή αλήθεια, όπως κάθε φορά που δεν μας συμφέρει να την δούμε ολόκληρη. Οι επενδύσεις έχουν μεν αυξηθεί και κυρίως σε σχέση με τα πέτρινα χρόνια, αλλά αν συνεχίσουμε έτσι η απόστασή μας έπειτα από δέκα ή είκοσι χρόνια θα είναι μεγαλύτερη από αυτήν που είναι σήμερα από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Αυτά ως προς τις διαπιστώσεις. Ως προς το τι θα κάνουμε, νομίζουμε ότι το παράδειγμα του Ταμείου Ανάκαμψης είναι συγκεκριμένο. Αλλά για να δημιουργήσουμε κι άλλα καλά σχέδια θα πρέπει να έχουμε αποφασίσει πριν ποια θα είναι η κατεύθυνση. Ποια θα είναι η κατεύθυνση, τι είδους Οικονομία θέλουμε να έχουμε. Και το δεύτερο είναι να διορθώσουμε, επιτέλους, όλα εκείνα που σήμερα δυσκολεύουν τις επενδύσεις. Αυτά που χρόνια λέμε και που γίνονται όλο και χειρότερα αντί να καλυτερεύουν. Όπως για παράδειγμα η γραφειοκρατία στην αγορά ακινήτων ή η ταχύτητα απονομής της Δικαιοσύνης.
Φαίνονται εύκολα; Δεν είναι! Αν ήταν θα τα είχαμε ήδη κάνει τόσα χρόνια που τα συζητάμε. Αλλά δεν τα κάνουμε και έτσι η ζωή μας γίνεται όλο και πιο μίζερη, όλο και πιο δύσκολη. Και θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο, αφού η δυναμική της αδράνειας μας παρασύρει σε μια άβυσσο δίχως επιστροφή. Η Ελλάδα χρειάζεται μία πραγματική επανάσταση για να διεκδικήσει το μέλλον της. Η κυβέρνηση αυτή το είχε υποσχεθεί. Και η υλοποίηση αυτής της υπόσχεσης ξεπερνάει κατά πολύ την απλή διαχείριση μιας καθημερινότητας…
Θανάσης Μαυρίδης
