Σε μια εποχή που ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, η Κίνα αυξάνει την επιρροή της μέσω αυταρχικών τεχνοκρατικών μοντέλων, και το Ιράν απειλεί ανοιχτά τη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής, η ελληνική Αριστερά εξακολουθεί να επιλέγει πλευρές. Πάντα τις ίδιες: Κούβα, Βενεζουέλα, Ρωσία, Κίνα, Ιράν. Ό,τι δηλαδή αποκαλείται «άξονας του κακού» από κάθε στοιχειωδώς φιλελεύθερη προσέγγιση της διεθνούς πολιτικής.
Το ερώτημα δεν είναι πια αν αυτοί οι καθεστωτικοί σύμμαχοι της ελληνικής Αριστεράς είναι αντιδημοκρατικοί. Αυτό είναι δεδομένο. Το πραγματικό ερώτημα είναι: Τι μας λέει αυτή η σταθερή ταύτιση για το ίδιο το ιδεολογικό DNA της Αριστεράς στην Ελλάδα;
Η απάντηση είναι απλή: δεν υπάρχει ούτε αρχή, ούτε αξία, ούτε συνεκτικό σύστημα σκέψης. Υπάρχει μόνο ένα βαθύ, σχεδόν θεολογικό, μίσος για τη Δύση. Ένα μίσος που οδηγεί σε λογικές ακροβασίες. Την ίδια στιγμή που καταγγέλλουν την Αμερική για «ιμπεριαλισμό», δε λένε λέξη για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Όταν μιλούν για θρησκευτικό σκοταδισμό στην Ελλάδα – και κυρίως για την Ορθόδοξη Εκκλησία – δε βρίσκουν κανένα πρόβλημα στο να στηρίζουν τους θεοκρατικούς ηγέτες του Ιράν ή τις ισλαμιστικές οργανώσεις τύπου Χαμάς.
Η αποδοχή ή ακόμα και η υπεράσπιση τέτοιων καθεστώτων από την ελληνική Αριστερά δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικού ρεαλισμού. Δεν εξυπηρετεί κανένα εθνικό συμφέρον. Είναι καθαρά ιδεολογική. Πρόκειται για μια συστηματική αντιδυτική εμμονή, με την οποία κάθε φιλελεύθερη ή δημοκρατική κατάκτηση αντιμετωπίζεται με καχυποψία και εχθρότητα.
Ας αναρωτηθούμε: Πώς θα ήταν η Ελλάδα αν η Αριστερά είχε σταθερά το πάνω χέρι στην εξωτερική πολιτική; Εκτός ΝΑΤΟ. Εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκτός ευρώ. Με συμμαχίες με αυταρχικά καθεστώτα, θεοκρατικούς ηγέτες, και δημαγωγούς τύπου Μαδούρο. Με έναν δημόσιο λόγο όπου η ελευθερία του Τύπου είναι «αστικό κατάλοιπο», η ιδιοκτησία «κοινωνική παθολογία» και η ελευθερία έκφρασης «νεοφιλελεύθερη φαντασίωση».
Η εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν είναι απλώς ζήτημα συμφερόντων. Είναι αντανάκλαση του ποιοι είμαστε. Τι αξίες πρεσβεύουμε. Ποιους θεωρούμε συμμάχους. Ποιους εμπιστευόμαστε για την επιβίωση του πολιτισμού μας. Κι ευτυχώς, ο ελληνικός λαός έχει δείξει με συνέπεια ότι δεν εμπιστεύεται την Αριστερά σε αυτά τα ζητήματα. Γιατί καταλαβαίνει πως πίσω από την «αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση» και την «κριτική στην ηγεμονία της Δύσης», κρύβεται μια ριζοσπαστική αποδόμηση του ίδιου του πολιτισμού μας.
Ο ελληνικός λαός δεν είναι αφελής. Ξέρει ότι μια Ελλάδα στραμμένη προς τη Δύση είναι ελεύθερη, ανοιχτή, δημοκρατική. Μια Ελλάδα που κοιτάζει προς τη Βενεζουέλα και το Ιράν, δεν είναι απλώς γεωπολιτικά αυτοκτονική. Είναι και ηθικά χρεοκοπημένη.
