Οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι το σκαλοπάτι ώστε στις ευρωεκλογές το ΠΑΣΟΚ να αναδειχθεί σε δεύτερο κόμμα. Ένας στόχος που πριν από τις τελευταίες εθνικές εκλογές ήταν απλησίαστος. Ήταν εκτός συζήτησης. Μετά την εκλογική πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ και τα όσα ιλαροτραγικά συμβαίνουν σε αυτόν τον χώρο, όλα είναι πιθανά. Η κατάληψη της δεύτερης θέσης από το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές περνά μέσα από μια πολύ καλή εμφάνιση των υποψηφίων του στις αυτοδιοικητικές εκλογές, κυρίως στις περιφέρειες. Εδώ, το στοίχημα είναι οι υποψήφιοι του Κινήματος είτε να ξεπεράσουν τους υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ είτε να πλασαριστούν κοντά τους.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης κράτησε μια διακριτική στάση απέναντι στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν και παραμένει φειδωλός στα σχόλιά του, ενώ θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί αυτήν την κρίση που διέρχεται η ριζοσπαστική Αριστερά. Πιστεύω πως αυτή η στάση είναι αποτέλεσμα της ανάλυσης που κάνει η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ για τη μελλοντική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανόν να εκτιμά πως τα εκφυλιστικά φαινόμενα θα επιταθούν στο μέλλον και ως εκ τούτου δεν έχει κανένα λόγο σήμερα να κάνει βεβιασμένες κινήσεις. Με απλά λόγια ίσως να εκτιμούν πως ο χρόνος δουλεύει για το ΠΑΣΟΚ και η αναμενόμενη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ θα επαναπατρίσει σταδιακά πολλούς από τους ψηφοφόρους του οι οποίοι το εγκατέλειψαν το 2012.
Υπάρχει όμως και μια λιγότερο αισιόδοξη οπτική για τη στάση αναμονής του ΠΑΣΟΚ. Η ηγετική ομάδα του να αδυνατεί να αναλύσει τον νέο ΣΥΡΙΖΑ και έτσι, άπραγη, να παρακολουθεί τα γεγονότα να περνούν από μπροστά της. Αν συμβαίνει αυτό, τότε η Κεντροαριστερά θα έχει χάσει μια ανεπανάληπτη ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει και πάλι στην κεντρική πολιτική σκηνή. Θα παραμείνει μέσα σε ένα τέλμα και θα κινείται στην περιοχή του 10%, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, ένα τμήμα της θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα ο Νίκος Ανδρουλάκης –το έχω γράψει και παλιότερα– απολαμβάνει αυτό που ουδείς αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, πλην βεβαίως του Ανδρέα Παπανδρέου, απόλαυσε. Την εσωκομματική γαλήνη. Ελέγχει πλήρως όλον τον κομματικό μηχανισμό, έχει μια συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα και έχει σχηματίσει μια ομογενοποιημένη, ιδεολογικά, ηγετική ομάδα. Όλοι οι προηγούμενοι πρόεδροι του Κινήματος γνώριζαν άλλες φορές έναν κλεφτοπόλεμο των διαφόρων φυλών του ΠΑΣΟΚ και άλλες φορές γνώριζαν μια ξεκάθαρη υπονόμευση. Το σημερινό εσωκομματικό τοπίο είναι απαλλαγμένο από τέτοιες νοσηρές καταστάσεις. Συνεπώς, αν κάτι δεν πάει καλά στην πορεία του ΠΑΣΟΚ αυτό θα οφείλεται αποκλειστικά στην ανεπάρκεια της ηγετικής του ομάδας. Αν πάλι ευοδωθούν οι στόχοι, σημαντική θα είναι και η συμβολή του ανέφελου εσωκομματικού κλίματος.
Είναι προφανές πως το 8% του 2019 που έγινε 11.5%, επί Ανδρουλάκη, είναι κάτι το σημαντικό, όμως αυτό δεν αρκεί. Είναι ένα καλό ξεκίνημα, αλλά χρειάζεται να υπάρξει συνέχεια. Και οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι μια καλή ευκαιρία για να καταγραφεί αυτή η ανοδική πορεία. Και οι ευρωεκλογές έπονται.
