Πολύ δε περισσότερο αν δεν είναι άγιος, αλλά είναι τζιχαντιστής. Ο Τζολάνι, πρώην τρομοκράτης ο οποίος, για λόγους σκοπιμότητας, έγινε θεσμικά μεταβατικός ηγέτης της Συρίας-- αφού βομβαρδίστηκαν οι εγκαταστάσεις του υπουργείου αμύνης στη Δαμασκό από την ισραηλινή αεροπορία-- αναγκάστηκε σε άτακτη υποχώρηση. Παρέδωσε τον έλεγχο της πόλης Σουέιντα και πάλι στην πολιτοφυλακή των Δρούζων.
Φυσικά αυτή ήταν μια κίνηση τακτικής των τζιχαντιστών για να αποφύγουν τα χειρότερα. Θα συνεχίσουν, κάθε φορά που θα τους δίνεται η ευκαιρία, την προσπάθεια να επιβάλουν σε όλη τη Συρία τη σαρία. Να ομογενοποιήσουν ένα πρώην κοσμικό κράτος επάνω στην ισλαμική βάση, καταπατώντας ελευθερίες και δικαιώματα εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων. Αυτός δεν είναι ένας πολιτικός στόχος. Είναι βαθύτατα θρησκευτικός, σύμφυτος με τη τζιχάντ. Τη βρώμικη δουλειά προς αυτήν την κατεύθυνση την έχει αναθέσει ο Τζολάνι στις παραστρατιωτικές ομάδες των οποίων τη δράση την καταδικάζει στη συνέχεια για τα μάτια της διεθνούς κοινότητας.
Αυτά τα κόλπα τα γνωρίζει ο Νετανιάχου και με μήνυμά του έθεσε τις δύο κόκκινες γραμμές. Αποστρατιωτικοποιημένη περιοχή η νότια Συρία, πλήρης προστασία της κοινότητας των Δρούζων. Εγγυητής αυτών των δύο κόκκινων γραμμών οι IDF. Οι σοβαροί ηγέτες δεν εμπλέκονται σε διαπραγματεύσεις όταν η απέναντι πλευρά είναι αναξιόπιστη. Μιλούν τη γλώσσα της ισχύος και όταν χρειαστεί αποδεικνύουν αυτά που λένε.
Από τη στιγμή που κατέρρευσε το καθεστώς Άσαντ και ανέλαβαν οι τζιχαντιστές η αβεβαιότητα έγινε ακόμα πιο μεγάλη στην περιοχή. Μπορεί η Χεζμπολάχ και η Χαμάς να αποδυναμώθηκαν πλήρως σε όλα τα επίπεδα, όμως οι τζιχαντιστές της Συρίας ήταν μια περίεργη περίπτωση που σε κανέναν δεν ενέπνεαν εμπιστοσύνη, πολύ δε περισσότερο στο Ισραήλ. Για αυτό και όταν ο Άσαντ εγκατέλειψε τη Δαμασκό, η ισραηλινή αεροπορία κατέστρεψε το 80% της πολεμικής μηχανής της Συρίας για να μην πέσει στα χέρια των τζιχαντιστών. Στη Μέση Ανατολή σε τέτοιες καταστάσεις μιλούν τα όπλα του ισχυρότερου. Όσοι προσεγγίζουν την περιοχή με το πνεύμα του σεβασμού των συνθηκών και της αμοιβαίας κατανόησης και του διαλόγου, βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου και κυριολεκτώ. Αν το Ισραήλ επιβιώνει, αυτό το κατόρθωσε διότι όλες οι ηγεσίες του αντιλήφθηκαν πως την ειρήνη την φέρνει η ισχύς.
Δεν θα υπήρχε το Καμπ Ντέιβιντ αν ο Σαρόν στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ δεν εδραίωνε το ισραηλινό προγεφύρωμα βαθιά μέσα στο αιγυπτιακό έδαφος. Αν το Ισραήλ ηττάτο σε εκείνον τον πόλεμο οι εξελίξεις θα ήταν προφανώς εντελώς διαφορετικές. Πολλές φορές η ιστορία δείχνει τον δρόμο στους πολιτικούς ηγέτες οι οποίοι δεν αρκεί να τη διαβάζουν. Θα πρέπει να διδάσκονται από αυτήν.
ΥΓ. Όσοι ισχυρίζονται πως το τουρκολιβυκό σύμφωνο δεν ισχύει διότι η Ελλάδα το θεωρεί νομικά ανυπόστατο, απλώς πλανώνται. Το σύμφωνο ισχύει, απειλεί κυριαρχικά μας δικαιώματα και θα ακυρωθεί, αν ακυρωθεί, δια της ισχύος.
