Θεωρώ άνευ ουσίας την κλισαρισμένη έκφραση «δολοφονία χαρακτήρων». Όποιος αποφασίσει να μπει στην πολιτική ή να εκτίθεται με δημόσιο λόγο, οφείλει να γνωρίζει πως θα αποτελεί αντικείμενο επιθέσεων σε όλη την κλίμακά τους. Από την απλή κριτική ως την προσωπική στοχοποίηση. Αν δεν είναι έτοιμος για αυτό, ας καθίσει στο σπίτι του. Είπαμε πως η πολιτική είναι σκληρό άθλημα.
Τεκμαίρεται δε, πως ένα πολιτικό στέλεχος όσο πιο καλά κάνει τη δουλειά του τόσο πιο έντονες είναι οι επιθέσεις που δέχεται. Όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι θέλουν να πλήξουν έναν υπουργό που όχι απλώς παράγει έργο, αλλά στα δύσκολα βγαίνει μπροστά και τους αποστομώνει. Διότι έτσι πλήττουν και την κυβέρνηση.
Κλασικό παράδειγμα ο Άδωνις Γεωργιάδης. Βαλλόταν και βάλλεται πανταχόθεν διότι και παρήγαγε έργο—μόνον το θαύμα των ναυπηγείων και το Ελληνικό αρκούν—και διότι όταν οι περισσότεροι συνάδελφοί του φρόντιζαν δια της σιωπής να προστατεύσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο, αυτός στήριζε αναφανδόν και με κόστος τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και το προσωπικό του έργο. Ποτέ δεν αφήνει κάτι αναπάντητο και αυτό πονά πολύ κόσμο.
Στον δρόμο του Αδώνιδος βρίσκεται και ο Γιώργος Φλωρίδης. Και παράγει έργο σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο υπουργείο και στην τραγωδία των Τεμπών, όταν οι περισσότεροι υπουργοί αδυνατούσαν να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος και τη δυναμική του, σε πρώτη φάση έδωσε μια κατεύθυνση που αποτέλεσε και την γραμμή άμυνας της κυβέρνησης και σε δεύτερη φάση σήμανε την αντεπίθεση. Συγχρόνως, και αυτό έχει τη σημασία του, έδωσε επικοινωνιακά και πολιτικά στηρίγματα σε έναν κόσμο που βομβαρδιζόταν από fake news, άριστα δομημένα και ενορχηστρωμένα.
Επόμενο ήταν και ο Γιώργος Φλωρίδης να στοχοποιηθεί. Ακροδεξιές ψέκες και το σύνολο σχεδόν της ριζοσπαστικής Αριστεράς τον έχουν βάλει στο στόχαστρό τους. Τους ενόχλησε, τους πόνεσε, διότι ύψωσε σε πολύ κρίσιμη χρονική στιγμή ένα τείχος προστασίας για την κυβέρνηση. Έτσι, προχθές στη βουλή έκανε το τραγικό λάθος να του επιτεθεί ο Κ.Βελόπουλος και ένα μειράκιο της ανύπαρκτης Αριστεράς. Ο μεν πρώτος τελικά αναγκάστηκε σε άτακτη υποχώρηση αρνούμενος τον ίδιο τον εαυτό του—«πότε μίλησα εγώ για αυτό;»-- και το μειράκιον κατάπιε τη γλώσσα του όταν ο Φλωρίδης τον προκάλεσε να παραδώσει την έδρα που κατέχει, στο κόμμα με το οποίο εξελέγη, όπως έκανε αυτός πριν από 15 χρόνια.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές βλέπεις να επιβεβαιώνεται στην πράξη η θεωρία των δύο άκρων. Δεν είναι μόνον οι ίδιες συμπεριφορές, είναι κυρίως η ταύτιση στην επιλογή των στόχων. Το γεγονός πως οι ίδιοι πολιτικοί στοχοποιούνται από τα δύο άκρα δεν είναι σύμπτωση. Με τις δραστηριότητες τους διεγείρουν τα αντανακλαστικά τόσο στην ψεκασμένη Δεξιά όσο και στη ριζοσπαστική Αριστερά διότι και οι δύο αυτοί ιδεολογικοί χώροι προσλαμβάνουν αυτές τις δραστηριότητες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Αν η Νέα Δημοκρατία στα πολύ δύσκολα παρέμεινε στην περιοχή του 25% το οφείλει και στον Άδωνι και στον Φλωρίδη. Αυτό ας το έχουν υπ΄όψη αυτοί που πρέπει.
