Όσο και αν φαίνεται περίεργο ένας «κολοσσός» θα καθορίσει, σε μεγάλο βαθμό, το παιχνίδι μεταξύ Ελλάδας—Τουρκίας. Αν η Chevron δηλώσει πως ξεκινά τις έρευνες νοτίως της Κρήτης, το τουρκολιβυκό σύμφωνο γίνεται κουρέλια. Τόσο απλά. Συγχρόνως οι ΗΠΑ στέλνουν ένα μήνυμα στην Τουρκία πως η πολιτική της ισχύος δεν είναι αποδεκτή. Είναι ολοφάνερο ότι οι γείτονες δεν πρόκειται να στείλουν πολεμικά πλοία να παρενοχλήσουν ή και να εκδιώξουν το ερευνητικό σκάφος της Chevron. Συγχρόνως, θα είναι μια νίκη για την ελληνική κυβέρνηση που τόσο την έχει ανάγκη.
Αυτό είναι το καλό σενάριο. Διότι πάντα υπάρχει και το κακό σενάριο. Η Chevron να κάνει πίσω, ουσιαστικά επικαλούμενη πολιτικούς λόγους. Δηλαδή την αβεβαιότητα που επικρατεί για τις ΑΟΖ. Το πλήγμα για την ελληνική κυβέρνηση θα είναι σημαντικό, με αντίκτυπο και στην εσωτερική πολιτική κατάσταση, τη στιγμή μάλιστα που εγκαλείται για αποτυχημένους χειρισμούς σε μια σειρά από εθνικά θέματα τα τελευταία χρόνια.
Ελπίζω το Μέγαρο Μαξίμου και το υπουργείο Εξωτερικών να κάνουν ήδη τις απαιτούμενες κινήσεις για να αποτρέψουν το κακό σενάριο. Δηλαδή να έχουν ενεργοποιήσει το ελληνικό λόμπι στην Ουάσιγκτον ώστε οι πολιτικές πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ένα μειονέκτημα για την πατρίδα μας είναι πως η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα παραμένει ακόμα ακέφαλη, τη στιγμή που ο Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα, Τομ Μπάρακ, αλωνίζει σε όλη την περιοχή προωθώντας και υποστηρίζοντας τον αναβαθμισμένο ρόλο της Τουρκίας. (Έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει και τη Γενοκτονία των Αρμενίων).
Η ελληνική κυβέρνηση έχει και άλλα όπλα στη φαρέτρα της αλλά δε γνωρίζω αν έχει την πολιτική βούληση να τα ενεργοποιήσει, όπως η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στο Λιβυκό Πέλαγος στα 12 ν.μ. Η Διακήρυξη των Αθηνών δημιουργεί δεσμεύσει οι οποίες, σε τελική ανάλυση, ενδέχεται να οδηγήσουν σε έναν αυτοπεριορισμό στην άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Όπως γίνεται αντιληπτό το τουρκολιβυκό σύμφωνο θα ακυρωθεί σε δύο μέτωπα. Το πρώτο αφορά την όποια απόφαση της Chevron και το δεύτερο την αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης στην πράξη. Καλές οι διακηρύξεις και τα ωραία λόγια, αλλά όταν δεν αποδεικνύονται αρκετά, τότε μιλά η ισχύς. Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να παίξει σε αυτό το ταμπλό; Αν δεν μπορεί, έχει χάσει το παιχνίδι. Πάντως, στο πρόσφατο παρελθόν απέδειξε πως μπορεί.
Φυσικά, καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις θα παίξει το πώς ο ίδιος ο Τραμπ θα δει την πατρίδα μας. Φαίνεται ότι μέχρι στιγμής δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα, όμως έχουν ασχοληθεί στενοί συνεργάτες του που επισήμαναν τη στρατηγική θέση της Ελλάδας και τον ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή. Κάτι το αναμφίβολα θετικό, όμως τον τελικό λόγο θα τον έχει ο «μεγάλος».
Κλείνοντας, να θέσω και μια ακόμα παράμετρο: τις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή που, μέσα από ένα ντόμινο γεγονότων, μπορεί να επηρεάσουν και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τα εθνικά μας συμφέροντα προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.
