Τελικά σκάβει τον λάκκο του με τα ίδια τα χέρια του. Ήθελε rebranding και το ζητούσε ανακινώντας την πιο σκοτεινή και άθλια πτυχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Αντί να καθίσει σιωπηλός και να περιμένει να ξεχαστεί η υπόθεση του τρίτου μνημονίου, επεδίωξε αυτή να αποτελέσει την προσωπική κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Και φυσικά γνώρισε τη γενική κατακραυγή. Θα μου πείτε ότι δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Σωστό, όμως καταλαβαίνουν οι πολίτες.
Προχθές ο κ. Π. Παυλόπουλος ήταν αποκαλυπτικός. Ήταν γνωστό το γεγονός πως η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήθελε να μπλέξει τη Ρωσία στην ελληνική κρίση με τους εταίρους δανειστές, δεν γνωρίζαμε όμως τις λεπτομέρειες. Το μόνο που γνωρίζαμε ήταν πως ο Πούτιν ενημέρωσε τον Ολάντ για αυτές τις κινήσεις των Συριζαίων.
Ο κ. Παυλόπουλος ήταν και πολύ συγκεκριμένος. Δεν θα επαναλάβω τα όσα, επί του προκειμένου ζητήματος, είπε στον κ. Ν. Χατζηνικολάου, απλώς θα αναφερθώ στο τηλεφώνημα που έκανε ο Α. Τσίπρας στις 6 Ιουλίου 2015 στον Πούτιν προσωπικά. Μεσολάβησε η παρέμβαση Λαφαζάνη ο οποίος, προφανώς μιλώντας με κάποιον συνεργάτη του Ρώσου ηγέτη, είδε ένα παράθυρο ελπίδας ώστε το «όχι» να μη γίνει «ναι». Διότι η κοινή λογική λέει ότι δεν μπορεί όλα αυτά να τα έβγαλε από το μυαλό του. Ίσως και αυτός θα έπρεπε σήμερα να μας πει τι συγκεκριμένα έγινε εκείνες τις ώρες.
Και ακολουθεί το κωμικοτραγικό γεγονός. Ο Α. Τσίπρας, ο οποίος –όπως λένε οι όψιμοι αγιογράφοι του—ήθελε να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, να τηλεφωνεί στον Πούτιν για να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Διότι δεν διέκοψε το άτυπο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την χώρα, απλώς και μόνο για να επικοινωνήσει με τον Ρώσο ηγέτη. Ήταν εμφανές πως έψαχνε την εναλλακτική για να μη διαψεύσει αυτό το 61,3% που ψήφισε «όχι». Άλλωστε, αυτός είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο πως το νόμισμα δεν είναι φετίχ.
Τελικά, αποδείχθηκε πως ο Λαφαζάνης είτε είχε λάθος πληροφόρηση είτε ήθελε απλώς να υπονομεύσει τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Αλλά το κρίσιμο πρόσωπο δεν είναι αυτός, που στο κάτω—κάτω ποτέ δεν έκρυψε τις απόψεις του ούτε προσπάθησε να τις καλλωπίσει. Το κρίσιμο πρόσωπο είναι ο τότε πρωθυπουργός ο οποίος, παρά τα θρυλούμενα σήμερα, φαίνεται πως ακόμα και σε εκείνη την οριακή στιγμή δεν εγκατέλειψε τις αυταπάτες του. Έψαχνε στο παρά ένα μια σανίδα σωτηρίας. Ακόμα και από τη Ρωσία.
Είναι κανόνας: από τη ζημία ποτέ δεν βγαίνει κέρδος. Όμως, ο Α. Τσίπρας θέλει να βγει κερδισμένος σήμερα από τα όσα τραγικά διέπραξε πριν από δέκα χρόνια. Αν δεχθούμε πως η γενιά ορίζεται στην 25ετία, θα πρέπει να περιμένει μέχρι το 2040 για να πουλήσει το παραμύθι του για το τι συνέβη το 2015. Μέχρι τότε η σιωπή είναι χρυσός.
