… Μαζί με τον Απόλλωνα και την Προοδευτική» είναι το σύνθημα—καζούρα που ακουγόταν στα γήπεδα της Α΄ Εθνικής Κατηγορίας για τις ομάδες που κινδύνευαν με υποβιβασμό. Τέλεια κολλά στην περίπτωση του άμοιρου ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος δίνει τη μάχη του για να παραμείνει στη βουλή. Μια μάχη σκληρή, με αβέβαιο αποτέλεσμα. Όμως, για να είμαι δίκαιος οφείλω να επισημάνω ότι τα συριζογενή κόμματα συνολικά αθροίζουν στην πρόθεση ψήφου 20,6%, πέντε μονάδες κάτω από τη Νέα Δημοκρατία και οκτώ μονάδες πάνω από το ΠΑΣΟΚ. Έτσι, για να έχουμε την αίσθηση των μετακινήσεων και των μεγεθών.
Η κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενη. Κόμμα χωρίς μπούσουλα, χωρίς ηθικό, με στελέχη που κρύβονται, για ποιο λόγο να επιβιώσει; Για ποιο λόγο κάποιος να το ψηφίσει; Ο χώρος αυτός της ριζοσπαστικής Αριστεράς διαθέτει κόμματα πολύ πιο ριζοσπαστικά από τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν βαρύνονται με το τρίτο μνημόνιο και τα επακόλουθά του. Και η Πλεύση Ελευθερίας και το κόμμα Βαρουφάκη, που αθροίζουν στη δημοσκόπηση της Interview 12%, καλύπτουν με καλύτερο τρόπο από τον ΣΥΡΙΖΑ το πνεύμα του πρώτου εξαμήνου του 2015. Λόγος διχαστικός, καταγγελτικός, «ασυμβίβαστος». Το πάλαι ποτέ ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ αυτά θέλει. Και ο Φάμελλος και η ομάδα του δεν μπορούν να τα προσφέρουν.
Φυσικά, υπάρχει και ο Στέφανος Κασσελάκης, αλλά είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Είναι μια κατηγορία μόνος του. Είδε μισάνοιχτη την πόρτα των Τεμπών, τρούπωσε και αυτό του βγήκε σε καλό. Τσίμπησε μια μοναδούλα. Τώρα αν το κόμμα του μπορούμε να το κατατάξουμε στην Αριστερά, αυτό σηκώνει πολλή συζήτηση. Όμως το ίδιο ισχύει και για το κόμμα της Ζωής που εξακολουθεί να κινείται χωρίς ιδεολογική πυξίδα. Διότι η παλαιστινιακή μαντήλα δεν αρκεί. Τη φορά και η ακρότατη Δεξιά.
Στη διαφαινόμενη αποδρομή του ΣΥΡΙΖΑ σημαντικό ρόλο διαδραματίζει και η προσδοκώμενη επιστροφή, στην κεντρική πολιτική σκηνή, του Αλέξη Τσίπρα. Επιτείνει το ήδη υπάρχον κλίμα αστάθειας και αβεβαιότητας και εξ αντικειμένου υπονομεύει την ίδια την ύπαρξη του κόμματος το οποίο ανέδειξε, αλλά και τον ανέδειξε. Αυτή η στάση αναμονής λειτουργεί παραλυτικά.
Επειδή ο χρόνος κυλά, υπάρχει ένα σοβαρό ενδεχόμενο ο Α. Τσίπρας την κίνησή του να την κάνει μετά τις εκλογές. Να αφήσει να εξελιχθούν τα πράγματα, όπως θα εξελιχθούν και στη συνέχεια να εμφανιστεί με ένα νέο μανιφέστο με το οποίο θα απευθύνεται και σε ένα άλλο ακροατήριο. Ούτως ή άλλως, από τη στιγμή που μίλησε για δημοκρατικό καπιταλισμό, φαίνεται ότι πήρε διαζύγιο από τη ριζοσπαστική Αριστερά και θα φτιάξει κάτι άλλο.
Το ζητούμενο είναι το μέλλον του υπάρχοντος ΣΥΡΙΖΑ το οποίο φαίνεται ζοφερό, αλλά αναμενόμενο. Ο «χώρος» ανέκαθεν παρήγαγε πολιτική που δεν μπορούσε να χωνέψει. Αυτή η άκρατη ιδεολογικοποίηση έφερνε πάντα πολυδιασπάσεις και γεννούσε θνησιγενή κομματίδια. Και τώρα έχουμε μια επιστροφή στις ρίζες, αν και αυτές σε σημαντικό βαθμό έχουν μεταλλαχθεί. Τι σχέση μπορεί να έχει με την Αριστερά, τις αξίες και τους κώδικές της, η Ζωή, ο Στέφανος και ο δημοκράτης-- καπιταλιστής Αλέξης;
