Έξι και μία έμειναν ως την Κυριακή των εκλογών του ΚΙΝΑΛ. Το κόμμα προσώρας πλέει με ούριο άνεμο στα πανιά του, από πλευράς λαϊκού ενδιαφέροντος.
Οι λόγοι αφορούν μια σειρά συγκυριών. Τραγική πτυχή ήταν ο θάνατος της Φώφης με την πάνδημη συγκίνηση που προκάλεσε, έστρεψε τους προβολείς και στην εκλογική διαδικασία.
Η έλλειψή της τροφοδότησε και την κάθοδο του Γιώργου Παπανδρέου. Ο Γιώργος έλκει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ γιατί ως πρόσωπο αποτελεί είδηση εκ των πραγμάτων.
Αφενός ήταν ο πρωθυπουργός των μοιραίων γεγονότων, της εισόδου μας στα μνημόνια, και γράφτηκε στην ιστορία (αυτό ως ψυχρή καταγραφή χωρίς αξιολόγηση).
Αφετέρου πάντα έλκει το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, είτε με ιδέες που φαντάζουν «εξωτικές» (πρόσφατα είπε γιατί να μην γίνουνε μέτοχοι στο Facebook, ή να κάνουμε διαβουλευτική δημοκρατία με διαφανείς αλγόριθμους), είτε με τα ατομικά του «κατορθώματα» (ποδήλατο, κανό κλπ).
Έτερος λόγος του ενδιαφέροντος είναι η απαρέσκεια που δείχνει ο λαός προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξακολουθεί μεν να λαμβάνει ένα ουχί ευκαταφρόνητο ποσοστό στις δημοσκοπήσεις, αλλά στη δημόσια συζήτηση έχει εκλείψει ως προοπτική. Ήλθε, εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής.
Οι μόνοι που συζητούν γι' αυτόν είναι τα αγωνιούντα στελέχη του και τα τρολ του στο διαδίκτυο, με γλώσσα εριστική, εκδικητική, χυδαία και συχνά ανήθικη («την άλλη φορά θα είναι αλλιώς», «Μετά τα λογαριαστούμε», «Μητσοτάκη που είναι τα παιδιά;» = τα προσφυγο- μεταναστόπουλα, υπονοώντας ότι ο Μητσοτάκης κάνει εμπόριο παιδιών!).
Εξ αυτού το ΚΙΝΑΛ βρίσκεται στην ευτυχή συγκυρία του, χωρίς όμως η πορεία του να προδιαγράφεται νομοτελειακά ελπιδοφόρα.
Σίγουρα η προσέλευση στις εσωκομματικές εκλογές θα είναι αριθμητικά ευπρόσωπη. Θα ήταν εντυπωσιακά μεγάλη εάν δεν υπήρχε η πανδημία που μπορεί να αποθαρρύνει κάποιους. Και μόνο ο Γιώργος ως ΚΙΔΗΣΟ είχε 150 χιλ. ψηφοφόρους. Και είναι φανατικοί γι’ αυτόν.
Αλλά δεν θα ήταν σώφρον να δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις περί εύρωστης ανάκαμψης. Απλώς με έξι υποψηφίους, θα προσέλθουν στις κάλπες όλες οι φυλές του ΠΑΣΟΚ. Η δεύτερη Κυριακή όμως θα είναι ενδεικτική καθώς θα έχουν μείνει δύο μονομάχοι.
Είναι γεγονός πως πλέον ως κοινωνία δεν βρισκόμαστε στον αστερισμό του πολιτικού ενθουσιασμού και της ευφρόσυνης προσμονής. Τελευταία φορά που συνέβη αυτό ήταν κατά την ομιλία Τσίπρα για το δημοψήφισμα και το… ηρωικό «όχι» στο Σύνταγμα. Έκτοτε αποβάλαμε το πάθος, ωριμάσαμε - προσγειωθήκαμε μάλλον - ως κοινωνία, και εκ της απογοήτευσης αρκούμαστε στο μη χείρον.
Εξ αυτού το ΠΑΣΟΚ (ας το λέμε με το όνομά του) έχει μπροστά του δρόμο μετ’ εμποδίων, αλλά ενδεχομένως και νικηφόρο. Αυτό φυσικά δεν θα φανεί στα δοξαστικά επινίκια του νέου αρχηγού. Θα φανεί σε βάθος χρόνου, αρχής γενομένης από τις ομιλίες για τον Προϋπολογισμό, όπου ο φρεσκότατος αρχηγός θα υποβληθεί σε ένα ισχυρό τεστ (θα εκλεγεί στις 12 και η συζήτηση για τον Προϋπολογισμό ξεκινά στις 14 και ψηφίζεται στις 18).
Και το τεστ δεν θα αφορά τόσο την αντιπολιτευτική του τακτική, που για όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης η κριτική στον Προϋπολογισμό είναι τυφλοσούρτης (αντιλαϊκός, αντιαναπτυξιακός, κλπ), αλλά από τη γενικότερη εντύπωση που θα κάνει, από την πειστικότητα και την ηγετικότητα που θα εκπέμψει.
Σε κάθε περίπτωση πάντως ο αρχικός ενθουσιασμός κάπως θα καταλαγιάσει και η πραγματική απήχηση του ΠΑΣΟΚ θα αρχίσει να καταγράφεται μετά τον Ιανουάριο. Έως τότε οι εντυπώσεις θα είναι κατά τι ψευδείς.
Σήμερα στην ΕΡΤ θα διεξαχθεί το περίφημο ντιμπέϊτ από το οποίο θα απουσιάζει ο ΓΑΠ. Μη κατανοητή απόφαση. Είναι μεν πρώην πρόεδρος και πρωθυπουργός αλλά δέχτηκε να κατέβη στο ρινγκ, και όφειλε να συμμετάσχει ίσοις όροις.
Για όποιο λόγο και να το αποφάσισε, θα το χρεωθεί ως φυγομαχία. Και οι υπόλοιποι δεν έχουν λόγο να μην του το προσάψουν. Απομένει να φανεί πώς θα εκληφθεί από την κοινή γνώμη. Ότι είναι ο «πρίγκηψ» που δε καταδέχτηκε και καλά έκανε, ή ο «ανασφαλής» που φοβήθηκε και απέφυγε.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν η δημοσκοπική «φουσκοδεντριά» καλμάρει, ακόμη και στα ποσοστά του 2019 να επανέλθει το ΠΑΣΟΚ, δεδομένου της καθήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ και της φυσιολογικής φθοράς της ΝΔ, είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα για τον σχηματισμό μέλλουσας κυβέρνησης. Ακόμη και αν οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι κάποιων υποψηφίων αρχηγών σιγήσουν και ιδιωτεύσουν.
Ούτως ή άλλως υπάρχει ένα κενό στον κεντροαριστερό χώρο και είναι έκδηλη η ανάγκη για ένα πραγματιστικό κόμμα.
