Του Αλέξανδρου Διαμάντη
Όλα όσα έλαβαν χώρα την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή αποτέλεσαν μια ακόμα «μαύρη» μέρα για την πολιτική ζωή του τόπου και δη του Κοινοβουλίου. Εκεί που κανείς λέει «δεν γίνεται να υπάρξουν χειρότερα», έρχεται η πραγματικότητα και τον διαψεύδει με πάταγο: τροπολογίες κάθε λογής «παρεισφρήσαν» στο τελευταίο νομοσχέδιο για το 2016, εξυπηρετώντας πάσης φύσεως, μικρότερα ή μεγαλύτερα, «ρουσφέτια» της κυβέρνησης.
Από τακτοποίηση εργαζομένων στην καθαριότητα, τη δυνατότητα να νομιμοποιήσουν αυθαίρετα πολίτες μέχρι το σβήσιμο προστίμων σε δημάρχους και περιφερειάρχες, οι οποίοι παραβίασαν την εκλογική νομοθεσία (σχετικά με τα έσοδα του συνδυασμού τους). Όλα αυτά, λοιπόν, εισχώρησαν σε ένα νομοσχέδιο (χωροταξικό), το οποίο αριθμούσε μόλις 17 σελίδες. Αντιθέτως, οι τροπολογίες ξεπέρασαν τις 50 σελίδες, αφού συνολικά έγιναν αποδεκτές 38 από τον αρμόδιο Υπουργό Περιβάλλοντος, Γιώργο Σταθάκη, 18 υπουργικές και 20 βουλευτικές.
Αριθμός, ο οποίος προκάλεσε την έκρηξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης με τον Γιώργο Σταθάκη να ισχυρίζεται ότι αυτή η «διαδικασία» έχει γίνει και από άλλες κυβερνήσεις στο νομοσχέδιο με το οποίο κλείνει ο χρόνος. Πράγματι και παλαιότερα κατατίθεντο αρκετές τροπολογίες, αλλά όχι στο βαθμό που το έκανε φέτος ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, το 2014 – σε προεκλογική περίοδο – η τότε κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επί πρωθυπουργίας, Αντώνης Σαμαρά είχε καταθέσει 12 υπουργικές τροπολογίες, ενώ αυτήν τη φορά κατατέθηκαν επτά περισσότερες (η μια της υπουργού Τουρισμού, Έλενας Κουντουρά αποσύρθηκε άρον-άρον εν μέσω αντιδράσεων).
Πάντως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι αρκετά κόμματα της αντιπολίτευσης στήριξαν αρκετές ρυθμίσεις, παρ' όλα αυτά η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στην κυβέρνηση και στους βουλευτές της πλειοψηφίας, οι οποίοι έσπευσαν να τακτοποιήσουν κάποια «ανοικτά» θέματα.
Εύλογα, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα αν οι συγκεκριμένες «διευθετήσεις» δείχνουν εκλογές. Είθισται, στην ελληνική πραγματικότητα, όταν η εκάστοτε κυβέρνηση έχει στο μυαλό της να προσφύγει σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα στις κάλπες να φροντίζει την «εκλογική της πελατεία».
Η σημερινή είναι σαφές ότι το πράττει! Ενδεχομένως ο Αλέξης Τσίπρας να μην έχει ως άμεσο στόχο τις εκλογές, ωστόσο γνωρίζει ότι στα χρόνια των Μνημονίων τα …ατυχήματα είναι συχνά φαινόμενα. Εξάλλου, αν δεν κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, τα χρήματα «τελειώνουν» περίπου τον Ιούνιο, με την ιστορία του 2015 να επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Αυτή την φορά, πιθανότατα να έχει διαφορετική κατάληξη, αλλά πάλι τα σπασμένα θα κληθεί να πληρώσει ο Ελληνικός λαός.
Από την άλλη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του παρακολουθούν τις κινήσεις του Μεγάρου Μαξίμου, προετοιμαζόμενοι για κάθε σενάριο. Από την Νέα Δημοκρατία μπορεί να ζητούν εκλογές «εδώ και τώρα», ωστόσο δεν παραγνωρίζουν το γεγονός ότι, όσο ο Α. Τσίπρας παραμένει στην εξουσία θα αυξάνεται και η φθορά του. Υπό αυτά τα δεδομένα θεωρούν ότι ο χρόνος αποτελεί «σύμμαχό τους», όχι όμως του ελληνικού λαού, ο οποίος βρίσκεται εγκλωβισμένος ανάμεσα στο 4ο Μνημόνιο και την παροχολογία Τσίπρα, που είναι ασπιρίνη στον …ετοιμοθάνατο.
