Πρόσφατα καταδικάστηκε ο πρώην πρόεδρος του Σύριζα, Κασσελάκης, σε 30 μήνες φυλακή με αναστολή και σε πρόστιμο 50.000 ευρώ για μια καραμπινάτη παραβίαση του νόμου περί πόθεν έσχες επειδή διατηρούσε εξωχώρια εταιρία ενόσω ήταν αρχηγός κόμματος.
Ήταν ο τέταρτος στη σειρά πολιτικός που καταδικάστηκε έχοντας κάποια σχέση με τον Σύριζα, είτε ως πρωτοκλασάτο στέλεχος είτε ως υπουργός.
Προηγήθηκαν οι Παπαγγελόπουλος, Παππάς και Πολάκης, που θεώρησαν μάλιστα την καταδίκη και ως τίτλο τιμής. Τότε βλέπετε, η Δικαιοσύνη ήταν διαπλεκόμενη αν όχι ευθέως ενεργούμενο του Μητσοτάκη.
Μετά όμως την ανακοίνωση της ποινής για τον Κασσελάκη, ξαφνικά η Δικαιοσύνη έγινε άσπιλη, αμόλυντη, αδέκαστη και απολύτως ανεξάρτητη. Σε επίσημη ανακοίνωση του Σύριζα, η καταδίκη Κασσελάκη χαρακτηρίζεται ως «μικρή φωτεινή στιγμή στο σκοτεινό τοπίο αδιαφάνειας και αναξιοπιστίας των θεσμών…», συμπληρώνοντας μάλιστα ότι «το κόμμα μας, παρά το κόστος, έλαβε τις κατάλληλες αποφάσεις, τόσο με τη μομφή όσο και με τον αποκλεισμό του από υποψήφιο Πρόεδρο, ώστε να προστατευτεί…».
Και αφήνουμε κατά μέρος τις ανοίκειες επιθέσεις στη Δικαιοσύνη όταν οι αποφάσεις της δεν συμφέρουν και τις κολακείες όταν συμβαίνει το αντίθετο. Επιθέσεις που πλήττουν βάναυσα τη Δημοκρατία στο σκληρό της πυρήνα.
Και μάλιστα από ένα κόμμα που κατά τ' άλλα εμφανίζεται τάχα ως διαπρύσιος κήρυξ της προστασίας των θεσμών.
Αλλά που όταν κυβερνούσε έστησε την υπόθεση Νοβάρτις με σκοπό να βάλει φυλακή πολιτικούς του αντιπάλους, εκβίαζε επιχειρηματίες μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου για να καταθέσουν εναντίον της Μαρέβας, έδινε δημόσια έργα με αδιαφανείς διαδικασίες σε άφραγκους κολλητούς του και ήθελε να κλείσει μη αρεστά τότε κανάλια και εφημερίδες με βάση μια «γνωμάτευση», ενός μυστηριώδους «ινστιτούτου της Φλωρεντίας».
Για τέτοια «προστασία των θεσμών» μιλάμε.
Και πάμε τώρα στα παρελκόμενα.
Αφού «παραμέρισε» ο Τσίπρας μετά τη διπλή συντριβή των εκλογών του ’23, ο Κασσελάκης εξελέγη πρόεδρος στον Σύριζα με 55% απέναντι στην άχρωμη και άοσμη Αχτσιόγλου. Και τότε τον στήριξαν άπαντες σχεδόν. Από τον δήθεν σοβαρό Φάμελλο, τον καταδικασμένο Παπά και τον επίσης καταδικασμένο Πολάκη, μέχρι τον - εδώ και καιρό- εξαφανισμένο ναύαρχο, την Ακρίτα, κάτι ανυπόληπτα χρέπια και παρτάλια της πολιτικής και τύποι σαν τον Αντώναρο και τον Σπηλιωτόπουλο.
Ο δε Φάμελλος τον ξαναστήριξε αποφασιστικά και στο έκτακτο συνέδριο του Σύριζα που έγινε τον Φεβρουάριο του ’24, όταν είχαν ακουστεί οι πρώτες φωνές αμφισβήτησης.
Μέχρι και πέρυσι λοιπόν, ο Κασσελάκης ήταν στον Σύριζα «το φως απέναντι στο σκοτάδι» και αυτός που θα αποκαθήλωνε τον Μητσοτάκη, επειδή ανάμεσα στ’ άλλα μιλούσε και καλά αγγλικά. Τόσο τους έκοβε, τόσο έκαναν.
Όταν αποδείχθηκε κουτσό άλογο που τους έκανε μαντάρα, τον ξαπόστειλαν από κει που ήρθε με συνοπτικές διαδικασίες. Προηγήθηκε βεβαίως η καρατόμηση Φάμελλου από επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας αλλά και η διαγραφή Πολάκη για το θέμα Λινού.
Δυο γεγονότα που έγειραν ασφαλώς την πλάστιγγα εναντίον του καθώς η ανιδιοτέλεια δεν είναι ακριβώς χαρακτηριστικό της Αριστεράς παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα.
Και τώρα που καταδικάστηκε, στον Σύριζα χαρακτηρίζουν την καταδίκη ως «πικρή δικαίωση» και επιτίθενται στη Νέα Δημοκρατία και στην Ομάδα Αλήθειας, επειδή δήθεν παρενέβησαν τότε ευθέως στα εσωτερικά τους στηρίζοντας τον Κασσελάκη.
Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης είδαμε πολλές και μεγάλες κρίσεις σε κόμματα. Με εντάσεις, διαγραφές, καρατομήσεις, διασπάσεις, αλλά και ηχηρές μετακινήσεις. Ποτέ όμως δεν είδαμε ένα κόμμα να φορτώνει σε άλλα κόμματα τις δικές του πομπές και αμαρτίες.
Θα αρκούσε ένα «συγγνώμη, κάναμε λάθος με τον Κασσελάκη». Αντί γι’ αυτό επιχείρησαν κάτι πρωτοφανές. Έριξαν τις δικές τους ευθύνες σε άλλους. Αυτοί απλώς παραπλανήθηκαν και δεν ήξεραν τίποτα για το φόνο.
Θράσος; υποκρισία; ανηθικότητα; Ίσως, όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα.
Κάτι ήξερε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που σε μια ιστορική ομιλία του στη Βουλή, τους είπε:
- Περισσότερο όμως από τας ιδέας σας, αντιπαθώ τας μεθόδους σας.
