Για τη θλιβερή και αποφράδα 10ετή επέτειο του άθλιου, διχαστικού και αντισυνταγματικού Δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου του 2015 έχουν ήδη γραφεί πολλά. Δεν έλειψαν, βέβαια, κάθε λογής αμετανόητοι με πρωταγωνιστές τους εμπνευστές του, χωρίς κάποιο ίχνος κριτικής ή συγγνώμης. Αλλά και άλλοι πρόθυμοι κονδυλοφόροι, «αναλυτές» και σχολιαστές που αναμένουν την ολοκλήρωση του rebranding Τσίπρα και τον ερχομό του ως Μεσσία μιας ανύπαρκτης και φαντασιακής «Κεντροαριστεράς».
Γεγονός είναι, ότι μολονότι η ιδέα είχε υποστεί κάποια καλλιέργεια και τεχνική προετοιμασία από την τότε κυβέρνηση, η απόφαση για τη διεξαγωγή του αιφνιδίασε τους Ευρωπαίους εταίρους μας, όπως έχουν επανειλημμένα δηλώσει οι πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να κρατήσουν την Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην Ευρώπη, παρά τη θέλησή της.
Μάλιστα, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά από την τότε Γερμανίδα Καγκελάριο κα Άντζελα Μέρκελ στην πρόσφατη (2/7) εκδήλωση της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» στο ΚΠΙΣΝ (Ίδρυμα Νιάρχος). «Όταν τον ρώτησα ποια θα είναι η σύστασή σας, είπε ''όχι''. Εκεί έχασα τη φωνή μου. Και ο Ολάντ (ο πρόεδρος της Γαλλίας) με ρώτησε: ''Και τώρα;''. Αν ήταν ''όχι'', είπαμε ότι αυτό σημαίνει έξοδο από το ευρώ, η Ελλάδα δεν συμφώνησε και εμείς είπαμε ότι μια δημοκρατία δεν μπορεί να αποφασίσει για όλους τους άλλους».
Ο Τσίπρας και η αριστερή κομμουνιστογεννής νεοσταλινική πολιτική κλίκα που κυβερνούσε τη χώρα μαζί με ένα ακροδεξιό και φασίζων λαϊκίστικο κόμμα, τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, είχαν περιέλθει σε ένα προφανές πολιτικό αδιέξοδο λόγω της άφρονος πολιτικής σύγκρουσης με την ΕΕ που ακολουθούσαν με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας μετά τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στις 25/1/2015.
Πρόκειται για το εφιαλτικό Α’ εξάμηνο του 2015 για το οποίο έχω γράψει (κι έχουν γραφτεί αρκετά κι επώνυμα) και κατά τη διάρκεια του οποίου οι κυβερνώντες έπαιξαν συνειδητά και κυριολεκτικά το μέλλον της χώρας στα ζάρια. Θα επανέλθω πιο κάτω στο θέμα αυτό.
Το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 έγινε εντός μιας εβδομάδος, με ένα ακατανόητο ερώτημα πάνω σε ανύπαρκτο θέμα, καθόσον η πρόταση Συμφωνίας (Μνημονίου) της Τρόικας επί της οποίας οι πολίτες κλήθηκαν δήθεν να εγκρίνουν ή να αποδοκιμάσουν δεν υφίστατο καν.
Είχε αποσυρθεί από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αναφορικά δε με τους Ευρωπαίους ηγέτες αυτοί κατέστησαν σαφές ότι το Δημοψήφισμα ήταν υπέρ του ευρώ ή όχι και κατ’ επέκταση της ΕΕ. Το συνόψισε εξαιρετικά, νομίζω, ο Ντόναλντ Τουσκ, ο σημερινός Π/Θ της Πολωνίας και τότε επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, από τους πρωτεργάτες της διάσωσης της χώρας, ο οποίος είπε στον Τσίπρα.
«Εμείς συζητάμε επί ώρες πώς να σε βοηθήσουμε κι εσύ συζητάς με τους δικούς σου πώς να μας εξαπατήσετε και μην ξεχνάς πως και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι μπορούν να κάνουν δημοψηφίσματα για το αν οι λαοί τους θέλουν να πληρώσουν τον λογαριασμό».
Μπροστά στο πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει ο Τσίπρας γνώριζε ότι τον περίμενε ένα πολύ σκληρό Μνημόνιο, το οποίο είχε ορκιστεί ότι ποτέ δε θα υπέγραφε μάλιστα δε θα έσχιζε με έναν νόμο και ένα άρθρο όλα τα προηγούμενα, η προσφυγή σε Δημοψήφισμα είχε τη λογική της, ως μια νέα πολιτική απάτη.
Εάν υπερτερούσε το ΝΑΙ τότε θα επέστρεφε στις διαπραγματεύσεις και θα υπέγραφε το νέο Μνημόνιο «εκπληρώνοντας τη θέληση του ηρωικού ελληνικού λαού». «Το εγκρίνατε, σας το έφερα θα έλεγε», δε φταίω εγώ που άλλα ήθελα, έκανα ό,τι μπορούσα. Εάν υπερτερούσε το ΟΧΙ, που υποτίθεται ότι θα τον ενίσχυε διαπραγματευτικά τότε, βλέποντας και κάνοντας, εφόσον οι εταίροι είχαν ήδη ερμηνεύσει εκ των προτέρων τα αποτελέσματα του Δημοψηφίσματος.
Τζάμπα μάγκας, δηλαδή. Εφόσον υπερίσχυσε το ΟΧΙ με το συντριπτικό ποσοστό του 61,31% έναντι 38,69% του ΝΑΙ έπρεπε να βρεθούν «συνένοχοι» για τη διαβόητη πλέον «κωλοτούμπα». Γι αυτό και το αίτημα προς τον ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλο για τη σύγκληση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, αμέσως, την επαύριον (6/7). Αν ζητούσε συνομιλητές και γνήσια εθνική συνεννόηση θα είχε εκ των προτέρων συμβουλευτεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης για το Δημοψήφισμα και τα άλλα, όχι εκ των υστέρων.
Ο χρόνος προς την άτακτη χρεοκοπία της χώρας και την ολική καταστροφή έτρεχε, οι τράπεζες ήταν σε κεφαλαιουχικούς ελέγχους, η χώρα εκτός προγράμματος που είχε λήξει στις 30/6 κατόπιν χαριστικής παρατάσεως, ο κρουνός της ρευστότητας από την ΕΚΤ είχε κατά συνέπεια κλείσει.
Σε κάθε επέτειο αυτού του άθλιου δημοψηφίσματος η σύζυγος του κ. Τσίπρα μπορεί να δακρύζει κατά βούληση αλλά κατά τον Ευάγγελο Βενιζέλο αποτέλεσε «τον απόλυτο ευτελισμό της δημοκρατίας και ακραία προσβολή του ελληνικού λαού». Αυτό που έγινε στην Ελλάδα το 2015 δεν είχε γίνει πουθενά αλλού. «…κανείς δεν ζήτησε τα δημοκρατικά του ‘ρέστα’, κανείς δεν είπε, πού είναι αυτή η ψήφος μου, του ‘όχι’ στο δημοψήφισμα», γράφει στο βιβλίο του (Βλ. Εκδοχές Πολέμου 2009-2022, Εκδ. ΠΑΤΑΚΗ, Αθήνα, 2022, σελ. 408).
Το Κοινό Ανακοινωθέν του Συμβουλίου εξουσιοδότησε τον Τσίπρα να πάει στις Βρυξέλλες και να φέρει συμφωνία εντός του ευρώ, δηλαδή το νέο Μνημόνιο δικής του ιδιοκτησίας. Η συμφωνία των κομμάτων της αντιπολίτευσης (πλην ΚΚΕ που δεν υπέγραψε το Ανακοινωθέν και της Χρυσής Αυγής που δεν εκλήθη στο Συμβούλιο) αποτέλεσε απαράβατη απαίτηση των εταίρων για το νέο Μνημόνιο, το οποίο λίγο αργότερα ήρθε στη Βουλή και ψηφίστηκε με την αναμενόμενη, υποχρεωτική και αναγκαία για τη σωτηρία της χώρας ψήφο των δημοκρατικών κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι). Ο Τσίπρας είχε περιπέσει σε ανυποληψία. Τους είχε εξαπατήσει. Παλιά δουλειά μου κόσκινο.
Ο Τσίπρας για την «κωλοτούμπα» του, ζητάει σήμερα και τα ρέστα. Αιτήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη δημοσίευση των πρακτικών του Συμβουλίου, γνωρίζοντας εκ του ασφαλούς ότι δεν μπορούν να δοθούν, ακριβώς για να τα χρησιμοποιήσει ως «άλλοθι» της «κωλοτούμπας» του.
Να υποστηρίζει δηλαδή εσαεί ότι δήθεν εξέφρασε τότε την ενότητα και τη θέληση όλων των κομμάτων για το Μνημόνιο, με αυτούς δηλαδή που χαρακτήριζε προδότες, πουλημένους, Μερκελιστές, Πινοσέτ, Νενέκους και τα συναφή. Να εξακολουθεί να εξαπατά και τους ίδιους τους οπαδούς του ότι ο ίδιος πραγματικά εκβιάστηκε και τα παρόμοια για το σκληρό κι αχρείαστο 3ο Μνημόνιο που δεν ήθελε μεν αλλά, τι να κάνει, έπρεπε να «σώσει» τη χώρα.
Παρέλειπε να δηλώσει ότι ο ίδιος την είχε οδηγήσει στο χείλος της αβύσσου, η ευθύνη ήταν αποκλειστικά δική του. Αυτοδιαψεύδεται, γι’ αυτό κάθε φορά χρειάζεται και νέες «κωλοτούμπες», πολιτικές απάτες δηλαδή στις οποίες διαρκώς επιδίδεται. Του έχουν γίνει δεύτερη φύση. Πρόσφατα, μάλιστα, δήλωσε (στο 4ο Forum του Οικονομικού Ταχυδρόμου στις 3/12/2024) ότι η «κωλοτούμπα» δεν ήταν παρά το Plan B, εάν αποτύγχανε το Plan A, που ήταν η επιδίωξη ενός «έντιμου συμβιβασμού». Αλλά, εφόσον είχε το Plan B, τότε τι χρειαζόταν το Συμβούλιο την επομένη; Γιατί κατέφυγε πανικόβλητος εκεί; Γιατί δεν πήγε κατ’ ευθείαν στις Βρυξέλλες;
Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο τότε πρόεδρος του Ποταμιού, ενώ συμφωνεί ότι πρέπει να δοθούν τα πρακτικά στη δημοσιότητα, λέει ότι «εκείνη τη δραματική ημέρα, ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, αναγκάστηκε να κάνει πίσω και να αποδεχθεί τις απόψεις της αντιπολίτευσης. (30/6/25). Επομένως, είτε ο Τσίπρας κατέφυγε στο Συμβούλιο με τη συγκατάθεση του τότε ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλου για να παρασύρει τους άλλους στη γραμμή του, της «συνενοχής» είτε αναγκάστηκε να συρθεί στη γραμμή των κομμάτων της αντιπολίτευσης που ήταν ενιαία και πήγε στις Βρυξέλλες σα βρεγμένη γάτα, με την ουρά στα σκέλια. Δε χρειάζεται και πολύς νους για να δει κανείς τι πραγματικά αληθεύει.
Ο κ. Παυλόπουλος υποστηρίζει (βλ. συνέντευξή του, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Κυριακή, 15/6/2025) ότι το κλίμα στη σύσκεψη δεν ήταν καθόλου τεταμένο…….και σε καμιά περίπτωση κλίμα σύγκρουσης.
Ο Θεοδωράκης έχει υποστηρίξει τα εξής τα οποία και παραθέτω αυτούσια (ανάρτησή του στο facebook 5/7/2016) «Πώς έγινε το όχι – ναι! Το κλίμα ήταν πολύ βαρύ. Ο Τσίπρας όχι και σε πολύ καλή κατάσταση επαναλάμβανε τα γνωστά κλισέ. Λες και μιλούσε σε κομματική σύναξη….. Κάποια στιγμή είπα: «Αν θέλετε να πει ο καθένας τη δική του ιστορία ας το κάνουμε, αλλά η Ευρώπη περιμένει ένα ''ναι'' ή ένα "όχι"»….Λέω ξανά: «Είμαστε σε κόκκινο συναγερμό. Να φύγουν οι πρακτικογράφοι και να μιλήσουμε καθαρά. Η χώρα καταρρέει. Δεν θα πληρωθούν μισθοί. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παραμείνουμε στην Ευρώπη».
Ο ΠτΔ ανακοινώνει ότι πρέπει να μιλήσει με τον (Γάλλο) πρόεδρο Ολάντ και να του πει «αν υπάρχει συμφωνία των αρχηγών». Τελικά όλοι συμφωνούν να φύγουν οι πρακτικογράφοι. «Να μπούμε σε ένα αεροπλάνο και να πάμε όλοι μαζί στις Βρυξέλλες», προτείνει ο Καμμένος. Χαμογελάμε. Αρχίζουμε να μιλάμε ουσιαστικά.
Τι περιθώρια έχουμε να κρατηθούμε στην Ευρώπη; Μεϊμαράκης και Γεννηματά θέλουν να το σκεφθούν αν θα συνυπογράψουν κοινό ανακοινωθέν. Μετά από πολλά διαλείμματα και συνεχείς διαβουλεύσεις, συμφωνούμε να βγάλουμε ένα κείμενο με τις υπογραφές όλων (εκτός του Κουτσούμπα βέβαια). Στην αρχή πήγε να υπαγορεύσει κάτι ο Τσίπρας. Τον σταματάμε και του εξηγούμε ότι πρέπει να πούμε ένα ξεκάθαρο "ναι" και όχι μισόλογα. Διαβάζω ένα σκελετό που έχω ετοιμάσει στο διάλειμμα. Ο ΠτΔ είχε και αυτός τις δικές του σημειώσεις.
Οι αρχηγοί αρχίζουν τις προσθαφαιρέσεις. Σε λίγες ώρες ήταν έτοιμο το κείμενο που έκανε το "όχι" του Τσίπρα "ναι". Οι 356 λέξεις που μας κράτησαν στην Ευρώπη».
Από τη δημοσίευση των πρακτικών δεν πρόκειται να γίνουμε σοφότεροι εφόσον η ουσία φαίνεται να βρίσκεται στα όσα ειπώθηκαν και συμφωνήθηκαν χωρίς να κρατηθούν πρακτικά. Τότε «μίλησαν καθαρά». Επομένως, τι τα θέλαμε τα μη καθαρά;
Και επίπλέον, ο κ.Τσίπρας, οφείλει να μας αποκαλύψει τι ακριβώς επιδίωκε με την τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Πούτιν εν μέσω της σύσκεψης αυτής, γεγονός στο οποίο ο ίδιος τηρεί σιγή ιχθύος αλλά στο οποίο έχει αναφερθεί ο Θεοδωράκης και επιβεβαίωσε στην ανωτέρω συνέντευξή του ο ίδιος ο κ. Παυλόπουλος. Αν ο Πούτιν του δάνειζε 5-6 δισ. ευρώ την ύστατη στιγμή τι ακριβώς θα έκανε;
Θα μας πει τι διαμείφθηκε ο Θεοδωράκης όταν δεν κρατήθηκαν πρακτικά; Το οφείλει. Βέβαια, έτσι, καθένας μπορεί να ισχυριστεί ό, τι θέλει και να διαψεύδεται από τους άλλους, δεν ήταν καλή ιδέα η μη τήρηση πρακτικών. Ο Τσίπρας ήταν με την πλάτη στον τοίχο κι έπρεπε κυριολεκτικά να τον ξεβρακώσουν αλλά τελικά, ανεξήγητα κι ανόητα, του δόθηκε λευκή επιταγή, δεν του τέθηκε κανένας όρος ως προς την εσωτερική πολιτική πορεία της χώρας.
Ο Τσίπρας τους εξαπάτησε και κέρδισε τις εκλογές στις 20/9/2015 χωρίς να αλλάξει τον εκλογικό νόμο. Καρπώθηκε το μπόνους των 50 εδρών ως πρώτο κόμμα αλλά άλλαξε το νόμο σε απλή αναλογική για να μην κερδίσει αυτοδυναμία η ΝΔ το 2023. Απέτυχε οικτρά.
Γιατί, όμως, ο Τσίπρας και οι συν αυτώ έφτασαν σε πολιτικό αδιέξοδο σε σχέση με την ΕΕ και γιατί ο rebranding επιδίδεται σε αλλεπάλληλες «κωλοτούμπες» για να αποσείσει τις ευθύνες του και να «ξαναγράψει» την ιστορία της τραγικής του αποτυχίας και της καταστροφικής του διακυβέρνησης εφευρίσκοντας νέες δικαιολογίες των πράξεών του και νέους μύθους;
Πριν φτάσουμε στα πρακτικά του Συμβουλίου της 6ης Ιουλίου ο Τσίπρας θα πρέπει να δώσει στη δημοσιότητα όλες εκείνες τις πληροφορίες που είναι αναγκαίες για να κρίνουν οι πολίτες πώς φτάσαμε στο Δημοψήφισμα και στις «κωλοτούμπες», ήτοι πρακτικά Υπουργικών Συμβουλίων, το Σημείωμα εκ 18 σελίδων που του παραδόθηκε για το «παράλληλο νόμισμα» από τον Βαρουφάκη που μυστικά προετοίμασε, τις συνομιλίες του με τον Πούτιν και άλλα συναφή.
Διότι, όπως θα επιχειρήσω να αποδείξω σε νέο Σημείωμά μου, έχοντας φτάσει τη χώρα σκόπιμα στην Άκρη του Γκρεμού κάθε περαιτέρω πολιτικό παραστράτημα ή νταηλίκι κινδύνευε να εμπλέξει προσωπικά τον Τσίπρα σε περιπέτειες. Κατά συνέπεια, το πολιτικό του τομάρι κι ορισμένων άλλων επιδίωξε πρωτίστως να σώσει. Το να χειροκροτεί, βέβαια, κανείς τον κατ’ ανάγκη, απρόθυμο και απρόσκλητο «διασώστη» της χώρας είναι δύσκολα κατανοητό, είναι σαν να επαινεί κανείς τον δολοφόνο επειδή δεν αποτελείωσε το θύμα του αλλά το οδήγησε στην Εντατική δείχνοντας «ρεαλισμό».!
Θα επανέλθω
