Η συζήτηση στη Βουλή σχετικά με την τροπολογία της κυβέρνησης για το μεταναστευτικό, η οποία αφορούσε την τρίμηνη αναστολή υποβολής αιτήσεων χορήγησης ασύλου στους μετανάστες από τη Βόρεια Αφρική, αποτελούσε ένα πεδίον δόξης λαμπρό για τους αντιπολιτευόμενες πολιτικές δυνάμεις.
Με αφορμή τις αυξημένες μεταναστευτικές ροές από τις απέναντι ακτές της Μεσογείου, τις επαφές των Ελλήνων και Ευρωπαίων αξιωματούχων με τις δύο κυβερνήσεις της Λιβύης και την εμπλοκή του τουρκικού και ρωσικού παράγοντα σε πρωταγωνιστικό μάλιστα ρόλο, ο καθένας θα ανέμενε ηχηρές παρεμβάσεις τόσο του Νίκου Ανδρουλάκη, όσο και του Αντώνη Σαμαρά, οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία να κατακεραυνώνουν συχνά την κυβέρνηση για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής και τον χειρισμό του μεταναστευτικού.
Η αλήθεια είναι ότι απογοητευτήκαμε. Τόσο από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ που κατά δήλωσή του θα κυβερνήσει τη χώρα στις επόμενες εκλογές, όσο και από τον εκκολαπτόμενο αρχηγό του νέου πατριωτικού κόμματος που επιθυμεί να σώσει το έθνος από την συντριβή.
Έτσι, ο μεν Νίκος Ανδρουλάκης έλαμψε με το «παρών», ο δε Αντώνης Σαμαράς με το «απών». Τι κρίμα. Χάθηκε μια λαμπρή ευκαιρία, να ζήσουμε μια ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση μέσα στη Βουλή, μαζί με το ξετύλιγμα των προτάσεων του ΠΑΣΟΚ και του νέου κόμματος Σαμαρά. Διότι μέχρι τώρα έχουμε συνηθίσει να ακούμε μονολόγους σε παρουσιάσεις βιβλίων, σε διάφορες βραβεύσεις και σε στενές κομματικές διαδικασίες.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δήλωσε λοιπόν «παρών» για την τροπολογία. Και μάλιστα μετά την υπερψήφιση της ένστασης αντισυνταγματικότητας, που είχε καταθέσει το κόμμα Κωνσταντοπούλου. Δηλαδή, δήλωσε «παρών» σε μια τροπολογία, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο είναι αντισυνταγματική. Προφανώς, ακόμα και ο πλέον καλοπροαίρετος αναγνώστης, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της ανακολουθίας του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.
Ασφαλώς και το «παρών» του Νίκου Ανδρουλάκη αποτελεί ένα κλείσιμο του ματιού προς αμφότερες τις πολιτικές πλευρές, από τις οποίες προσπαθεί να αντλήσει ψήφους. Και προς τους μετριοπαθείς κεντρώους ψηφοφόρους μη δηλώνοντας «όχι», αλλά και προς τους αριστερίζοντες μη δηλώνοντας «ναι». Ο Νίκος Ανδρουλάκης επέλεξε, για πολλοστή φορά, να μην επιλέξει. Επέλεξε να μη πάρει θέση. Ίσως με αυτόν τον τρόπο, να θεωρεί ότι κρατά μια διακριτή στάση απέναντι στον εξ αριστερών δελφίνο του ΠΑΣΟΚ και Δήμαρχο Αθηναίων, Χάρη Δούκα, οποίος έχει μετατρέψει την πόλη των Αθηνών, σε ένα ρυπαρό λούνα - παρκ αριστερίστικων «παρεμβάσεων».
Αντιθέτως, το «απών» του Αντώνη Σαμαρά, προφανώς και δεν στέλνει το παραμικρό μήνυμα. Θα μπορούσε, εάν είχε παραβρεθεί στη συνεδρίαση της Βουλής, να λάβει τον λόγο οποιαδήποτε στιγμή ως πρώην πρωθυπουργός και να εξηγήσει αν διαφωνεί με την τρίμηνη αναστολή υποβολής αιτήσεων χορήγησης ασύλου στους μετανάστες από τη Βόρεια Αφρική. Θα μπορούσε ακόμα να αναπτύξει τη δική του πολιτική όσον αφορά την αντιμετώπιση του νέου μεταναστευτικού και προσφυγικού κύματος από τη Λιβύη. Θα μπορούσε να βρει την ευκαιρία να μιλήσει για τη φρεγάτα Belharra «Κίμων» του Πολεμικού Ναυτικού, που κάνει τις πρώτες της δοκιμές στις γαλλικές θάλασσες. Ή θα μπορούσε τέλος να ισχυρισθεί ότι η κυβέρνηση έκανε ένα βήμα, πλησιάζοντας προς τις δικές του θέσεις.
Και όμως, ο Αντώνης Σαμαράς, δεν εκμεταλλεύτηκε αυτή την τεράστια ευκαιρία που του δόθηκε, για να βάλει τον θεμέλιο λίθο της ίδρυσης του νέου κόμματος που ετοιμάζει.
Αντιθέτως, προτίμησε να δώσει τον λόγο σε μια ομάδα ανησυχούντων πολιτών. Αντί να βγει μπροστά ως ηγέτης που ετοιμάζεται να ιδρύσει ένα νέο κόμμα, προτίμησε να αφήσει άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, μέσω μιας επιστολής - διακήρυξης, με την οποία τον καλούσαν να αλλάξει τα κακώς κείμενα της χώρας. Όμως, η ιστορία έχει δείξει ότι όποιος επιθυμεί να ηγηθεί, βγαίνει μπροστά ο ίδιος και δεν βάζει άλλους να τον καλούν ή να τον παρακαλούν, να αναλάβει πρωτοβουλίες για να σώσει τον τόπο.
Έτσι, μια ομάδα αυτοαποκαλούμενων «προσωπικοτήτων» της ελληνικής κοινωνίας, αφού περιέγραψε το σημερινό αδιέξοδο της χώρας έκανε έκκληση –χωρίς να τον ονοματίζει– στον Αντώνη Σαμαρά, να αναδομήσει το πολιτικό σκηνικό, να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση και να ανασυγκροτήσει το κράτος και την οικονομία. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι από την ομάδα των «προσωπικοτήτων», απουσίαζαν βαριά πολιτικά ονόματα και μπαρουτοκαπνισμένα στελέχη του περιβάλλοντος Σαμαρά. Οπότε θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την ομάδα, σαν μια Ελαφριά Ταξιαρχία, που ενδεχομένως θα μπορούσε να διαθέτει πιο ευέλικτα και ελκυστικά χαρακτηριστικά.
Ωστόσο, αρκετά μέλη της ομάδας αυτής που καλεί τον Αντώνη Σαμαρά να σώσει τον τόπο, έχουν διατυπώσει κατά καιρούς θέσεις, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Με αποτέλεσμα να αδυνατούν να συγκροτήσουν ένα κόμμα εθνικής σωτηρίας με ρεαλιστικές θέσεις που να μπορεί να κυβερνήσει. Αλλά, αντίθετα, να συνθέτουν ένα ακόμα κόμμα περιθωριακής διαμαρτυρίας.
Διότι μόνο ένα κόμμα διαμαρτυρίας και άρνησης μπορεί να έχει στη σύνθεση του, «πρωτοκλασσάτες προσωπικότητες» οι οποίες είχαν υποστηρίξει ότι η Ρωσία δεν θα εισέβαλε στην Ουκρανία, ότι οι Ρώσοι θα κατελάμβαναν τάχιστα το Κίεβο με τη βοήθεια των Ουκρανών πολιτών, ή ότι η Τουρκία ήταν έτοιμη να καταρρεύσει οικονομικά και στρατιωτικά από το 2016. Προσωπικότητες των οποίων οι παρεμβάσεις έχουν έναν σαφή φιλοπουτινικό προσανατολισμό.
Άλλες προσωπικότητες που προβλέπουν ότι σύντομα οι Τούρκοι θα αναζητήσουν την ελληνική και ορθόδοξη παράδοση τους, διότι μέσω εξετάσεων DNA θα έχουν ανακαλύψει εν τω μεταξύ ότι έχουν βαθιές ελληνικές ρίζες, «και θα τιναχθούν όλα στον αέρα, μόλις οι Τούρκοι μάθουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων». Και άλλες προσωπικότητες που θεωρούν ότι η Τουρκία δεν θα αντέξει τη σύγκρουση ανάμεσα στο γενετικό της παρελθόν και το εθνικό της αφήγημα και ότι η Ελλάδα απαιτείται να συνειδητοποιήσει εγκαίρως ότι η μεγαλύτερη νίκη της δεν θα έρθει από τα όπλα, αλλά από την επανάκτηση του πολιτιστικού της ρόλου.
Πραγματικά, δεν γνωρίζω εάν αυτή η γραφική κίνηση μπορεί να οδηγήσει στην ίδρυση του νέου κόμματος του Αντώνη Σαμαρά, και ακόμα περισσότερο να στελεχώσει ένα κόμμα με κυβερνητικές αξιώσεις. Εκτός κι αν ο πρώην πρωθυπουργός επιθυμεί να γίνει Βελόπουλος, στη θέση του Βελόπουλου. Διεκδικώντας ψήφους από τη δεξαμενή των υποστηρικτών του ξυλολίου, των εξαφανισμένων βαγονιών, των επιστολών του Ιησού, των κηραλοιφών και των μασαζοκαλσόν. Με τη βοήθεια και πρώην Πασόκων και Συριζαίων, οι οποίοι το μόνον κοινό σημείο τομής που έχουν με τον πυρήνα της Ελαφριάς Ταξιαρχίας του Αντώνη Σαμαρά, είναι το άσβεστο μίσος κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη.
