Η πιο επικίνδυνη θέση στην αυλή του βασιλιά ήταν εκείνη του δοκιμαστή φαγητών. Το δηλητήριο συνήθως σταμάταγε στον Γρηγόρη Δημητριάδη της εποχής…
Και ποιος άλλος θα μπορούσε να βάλει δηλητήριο στο φαγητό ή στο ποτό του βασιλέα, αν όχι κάποιος που είχε πρόσβαση στο παλάτι; Σίγουρα όχι ο Μήτσος ο κηπουρός. Το παιγνίδι αυτό παιζότανε κατά κανόνα από τον εκάστοτε Ιζνογκούντ που ήθελε να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη κι αν ο βασιλιάς ανακάλυπτε τον ραδιούργο αξιωματούχο του, κάποιος άλλος θα έσπευδε να πάρει τη θέση του. Οι Ιζνογκούντ, πρόεδρε, δεν έχουν τέλος. Όπως και οι δοκιμαστές φαγητών και ποτών. Κι αυτό αλήθεια είναι. Ο μόνος που δεν είναι αναλώσιμος είναι ο Βασιλιάς. Γι αυτό και η πολιτική, κύριε πρόεδρε, είναι μια μοναχική ιστορία. Ο Ηγεμόνας συνειδητοποιεί κάποια στιγμή ότι είναι μόνος. Ότι δεν έχει φίλους, παρά μόνο υπηκόους. Και τότε παύει να είναι ευάλωτος, αφού δεν μπορεί να τον αγγίξει κανείς…
ο φιλελεύθερος
