Διερωτάται κανείς τι νόημα έχει όλη αυτή η ανούσια συζήτηση σχετικά με το αν κρατήθηκαν ή όχι πρακτικά στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών που συγκάλεσε τέτοιες μέρες, δέκα χρόνια πριν ο Παυλόπουλος.
Η ουσία είναι ότι ο Τσίπρας τα έκανε μπάχαλο κι έψαχνε συνενόχους γιατί φοβήθηκε ένα δεύτερο Γουδή.
Και τώρα ζητάει να δημοσιοποιηθούν τα υπαρκτά ή ανύπαρκτα πρακτικά, γιατί;
Για να δείξει ότι και οι υπόλοιποι αρχηγοί συναίνεσαν στα επώδυνα μέτρα που μας οδήγησε η εγκληματική του διαπραγμάτευση;
Μα αυτό ήταν απολύτως αυτονόητο στο χάλι που μας είχε φτάσει.
Αυτό όμως που δεν ήταν καθόλου αυτονόητο ήταν ότι ενόσω ο ίδιος ήταν άσχημα στριμωγμένος στα σχοινιά, οι υπόλοιποι δεν έθεσαν όρους με βασικότερο αυτόν του να παραδώσει ο ίδιος την πρωθυπουργία σε άλλον.
Του επέτρεψαν έτσι να πάει σε δεύτερες εκλογές ως επικεφαλής απ' όπου βγήκε ατσαλάκωτος καθώς ο κόσμος έχαψε το παραμύθι ότι δήθεν διαπραγματεύτηκε σκληρά αλλά βρήκε τοίχο. Και έτσι τα σκληρά μέτρα ήταν μονόδρομος.
Αλλά θα μου πείτε ποιος να θέσει όρους;
Η αείμνηστη Φώφη που φοβόταν να μη γίνει «παλινόρθωση της δεξιάς»;
Η Χρυσή Αυγή;
Το Ποτάμι;
Ή ο Μεϊμαράκης που τότε στο debate δήλωσε ότι ακόμα και στην Κουμουνδούρου ήταν διατεθειμένος να πάει “για να τα βρει” με τον Σύριζα;
Να βρει τι ακριβώς; Πώς; Και με ποιους;
Ο ίδιος άλλωστε άνθρωπος λίγα χρόνια μετά, και σε μία ακατανόητη δήλωση, πρότεινε τον Τσίπρα… για βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για τη συμφωνία των Πρεσπών.
Το συμπέρασμα είναι ότι στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της χώρας, οι τότε πολιτικές ηγεσίες συνολικά, ήταν εντελώς κατώτερες των περιστάσεων.
Με αυτά τα δεδομένα, άγιο είχαμε που μείναμε στην Ευρώπη και τον πολιτισμένο κόσμο.
Και για την ακρίβεια όχι μόνο έναν άγιο αλλά τέσσερις.
Τον Γιούνκερ, τον Ομπάμα, τον Ολάντ και τον Ντράγκι.
Χωρίς αυτούς θα ήμασταν στα συσσίτια τώρα.
Γι’ αυτό κάθε Ιούλιο ας μην ξεχνάμε ν' ανάβουμε μία λαμπάδα στο μπόι τους.
