Ο Στέφανος του οποίου «ράγισε η καρδιά» όπως είπε, θα συνεχίσει με καρδιοπάθεια το επόμενο διάστημα, και σίγουρα με καρδιακές αρρυθμίες ως τις ευρωεκλογές.
Οι γκρούπις του, που έπεσαν στην παγίδα και ψήφισαν αναβολή των εσωκομματικών εκλογών, υιοθετώντας την πρόταση των Φάμελλου, Παππά και Γιώργου Τσίπρα, του εξασφάλισαν έναν πρόχειρο θώκο. Ραγισμένο και αυτόν, από τη συνεχή αμφισβήτηση η οποία θα ενταθεί από ένα ενδεχόμενο οικτρό αποτέλεσμα ευρωεκλογών. Θα συνεχίσει να είναι υπό προθεσμία, κάτι που θα απέφευγε εάν γίνονταν εκλογές και νικούσε.
Φυσικά, ως τότε θα υπάρξει αλλαγή κομματικών οργάνων, με πρόσωπα προσκείμενα στον Κασσελάκη, καθότι ο Νίκος Παππάς έχει το know how, όντας δεξιοτέχνης των διαδρόμων και χειριστικός του στελεχικού δυναμικού του κόμματος. Ωστόσο, η αλήθεια των εκλογικών ποσοστών θα κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη επί της κεφαλής του Προέδρου και θα διευρύνουν το ράγισμα καρδιάς.
Αν και ο Στέφανος δεν είναι τόσο… τρυφερή καρδιά, όσο θέλει να παραμυθιάζει τους φαν του. Διακρίνεται περισσότερο για την πομπώδη θεατρικότητά του, τον ανοίκειο λαϊκισμό του, την έλλειψη πολιτικής ηθικής (πολιτικής, επαναλαμβάνουμε), παρά για τη δημοκρατική του ευαισθησία. Τέτοια στοχοποίηση δεν θα το έκανε ούτε ο Τραμπ σε συστρατευμένους στο ίδιο κόμμα. Πόσο μάλλον που τους αποκαλεί «συντρόφους».
Μπορεί σωστά να διέγνωσε ότι «Κάποιοι θέλουν να χρεώσουν σ΄ εμένα την αποτυχία για να πάμε σε ένα νέο ρινγκ». Αλλά συνέχισε: «Κι εμείς τι κάνουμε σύντροφοι και συντρόφισσες; Τι κάνουμε όλοι εμείς απέναντι σε αυτούς τους λίγους, που κάθονται σε μερικές από τις πρώτες σειρές, μέσα σ’ ένα στάδιο που χειροκροτά θερμά το πρόγραμμα του κόμματος, το οποίο ανέλυσα ενδελεχώς επί 90 λεπτά; Έχουν σταυρώσει τα χέρια! Τι κάνουμε;».
«Τι κάνουμε απέναντι σε αυτούς τους λίγους που θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους ταγούς και τους καθοδηγητές και εξεγείρονται όταν ο Πρόεδρος ζητάει να ακούσει εσάς που κάθεστε πίσω και πάνω στη γαλαρία, πάνω στις κερκίδες; Εσάς, που έχετε ματώσει, πονέσει και πληγωθεί γι' αυτό το κόμμα. Όμως ποτέ δεν σας ρώτησαν για τίποτα».
Κατ’ αρχάς, κανένα πρόγραμμα δεν περιέγραψε στην ομιλία του. Κάτι ευχετήριες μεγαλοστομίες εκφώνησε.
Κυρίως όμως, αυτοί οι λίγοι που κάθονταν στις πρώτες σειρές και δεν τον χειροκροτούσαν, ήταν οι εκλεγμένοι. Ήταν βουλευτές και κομματικά στελέχη, εκ των οποίων οι μεν είχαν εκλεγεί με τη λαϊκή ψήφο, οι δε από την ψήφο της κομματικής βάσης. Ο Στέφανος οχυρώνεται, και σωστά, από το γεγονός ότι εξελέγη από τον συριζαϊκό λαό μέσω δημοκρατικής διαδικασίας. Αλλά δεν αναγνωρίζει την ίδια νομιμοποίηση σε αυτούς που αναδείχθηκαν με τις ίδιες διαδικασίες, αλλά έχουν αντίθετη από τη δική του άποψη.
Δεν τους αναγνωρίζει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίζουν πολιτικά, μέσω των θεσπισμένων καταστατικών διαδικασιών, οι οποίες επίσης έχουν ψηφισθεί δημοκρατικά. Δείχνοντας με το δάκτυλο «τους λίγους που έχουν σταυρώσει τα χέρια» και δεν τον χειροκροτούσαν, που θέλουν «να γίνουν βασιλιάδες» και χρησιμοποιούν ως πιόνια σκακιού τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί στον ΣΥΡΙΖΑ συνθήκες Κολοσσαίου. Τους ρίχνει στα λιοντάρια.
Ίσως φαντάζει υπερβολικός ως ισχυρισμός. Όμως οι φαν του Κασσελάκη δημιούργησαν μια πρωτόγνωρη, γηπεδικά αλήτικη, ατμόσφαιρα στο συνέδριο. Η Αριστερά έχει γράψει ιστορία σκληρών εσωτερικών συγκρούσεων, ακόμη και αιματηρών. Αλλά όλες τους είχαν πολιτική αφετηρία. Οι σκληρές διαμάχες αντανακλούσαν πολιτικές διαφορές. Αναφερόμαστε σε εποχές που η ιδεολογική τοποθέτηση ήταν στράτευση ζωής - και γινόταν με τίμημα ζωής.
Ποτέ η Αριστερά δεν είχε υιοθετήσει την αλητεία ως πολιτική συμπεριφορά, όπως το «γιούχα» στη Γεροβασίλη. Και αν υπήρξαν ατυχείς στιγμές στο παρελθόν, όπως το «ουου» στον Σημίτη, τότε που εκβίασε να είναι και Πρόεδρος και Πρωθυπουργός, οι παλιές αμαρτίες είναι για να διδάσκουν και να θεραπεύονται. Άλλωστε αφορούσε μια μικρή μειοψηφία νεολαίων του ΠΑΣΟΚ, και όχι το μισό σώμα του συνεδρίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή Αλέξη, έχει μολυνθεί με τον αυριανισμό, ο οποίος μετακόμισε σούμπιτος στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτόν προστέθηκαν και οι αρειμάνιοι επαναστάτες που αντιμετώπιζαν τους αντιπάλους του μετώπου λογικής, ως προδότες, γερμανόφιλους και άλλα εύηχα.
Αυτό το ανθρώπινο υλικό, με τη φαντασιακή αντιδεξιά λύσσα, είναι το πρόθυμο αντηχείο του Κασσελακικού λαϊκισμού. Είναι το κοινό του Κολοσσαίου που ζητά αίμα, που δεν καταλαβαίνει και δεν ενδιαφέρεται για καταστατικές και δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό το κοινό του «γιούχα» δεν προάγει τη δημοκρατία.
Και βρήκε τον κατάλληλο αρχηγό. Αν θα αποδειχθεί μικρός ο βίος του, θα το αποφασίσει ο λαός στις ευρωεκλογές.
