Αμφισβητώντας τις δημοσκοπήσεις και τα ευρήματα τους, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στερεί από τον εαυτό του και από το κόμμα του το πλέον πρόσφορο εργαλείο κατανόησης των τάσεων και διαθέσεων του εκλογικού σώματος.
Όταν αποδέχεται τα δεδομένα τους και προσπαθεί να προσαρμοστεί με αυτά έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον ιδεολογικό και πολιτικό πυρήνα του ιδίου και του κόμματός του, και ως εκ τούτου, υποχρεώνεται σε μια πομπωδέστατη υποκρισία που κραυγάζει.
«Είμαι ανήσυχος γιατί αυτή η ένταση, ιδίως όταν είναι τεχνητή και όταν αφορά νέους ανθρώπους έχει οδηγήσει πολλές φορές στη διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης…Το τελευταίο που χρειαζόμαστε στη χώρα την ώρα της κοινωνικής κρίσης είναι να δημιουργηθεί και κοινωνική ένταση…» σχολίασε για τα πρόσφατα γεγονότα στο ΑΠΘ, ο κ. Τσίπρας.
Θα ακουγόταν απολύτως φυσιολογικό να ενδιαφέρεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την κοινωνική ειρήνη. Αλλά δεν είναι όταν μιλάμε για τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς ολόκληρος ο μηχανισμός και οι φίλιες δυνάμεις στους Πανεπιστημιακούς και οι φοιτητικοί βραχίονες του συνεργούν και πρωτοστατούν στη δημιουργία κλίματος αναταραχής και έντασης στο χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Οι επίσημες κομματικές ανακοινώσεις και οι βουλευτές του, βαφτίζουν ως «παρεκτροπή» τη στοιχειώδη υποχρέωση της Πολιτείας να δημιουργήσει - το πιο φυσικό - βιβλιοθήκη σε ένα χώρο του πανεπιστημίου. Χαρακτηρίζεται ως απειλή για την ασφάλεια των φοιτητών και των φοιτητριών η απόκρουση εκ μέρους της αστυνομίας, μιας οικτρής μειοψηφίας, που επιχειρεί με βαριοπούλες, να επιβάλει το νόμο της.
Πολιτική κάλυψη με κάθε μέσο παρέχεται στις ομάδες κρούσης των αριστεριστών στα Πανεπιστήμια που βαφτίζονται ως «ακαδημαϊκή κοινότητα» η οποία προκαλείται και βάλλεται από τον αυταρχισμό του κράτους του Μητσοτάκη.
Κατόπιν αυτών έρχεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που έχοντας διαβάσει στις δημοσκοπήσεις ότι ακόμη και το 41% των ψηφοφόρων λέει «ναι» στην Πανεπιστημιακή αστυνομία, προσπαθεί να μας πείσει ότι ανησυχεί για την ένταση στα πανεπιστήμια διότι μπορεί να διαταράξει την κοινωνική ειρήνη.
Δεν τους ανησυχεί καθόλου, αυτό που συμβαίνει έξω από το ΑΠΘ. Αντίθετα, το υποδαυλίζουν και το βλέπουν ως μια ευκαιρία για τη μεγάλη στραβή που θα πυροδοτήσει μια ευπρόσδεκτη ένταση.
Χρεώνουν προκαταβολικά στην κυβέρνηση έναν… μελλοντικό νεκρό που θα συμβολοποιήσει μια γενικευμένη αναταραχή η οποία θα πλήξει ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση.
Ή ελπίζουν ότι ο φόβος μιας τέτοιας εξέλιξης θα αναγκάσει το Μέγαρο Μαξίμου να συνθηκολογήσει και να ακυρώσει πρωτοβουλίες και μεταρρυθμίσεις τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία αποδέχεται και υποστηρίζει ως αναγκαίες.
Ασύγγνωστα μιλούν για νεκρούς σε μια κοινωνία που έχει νωπές τις μνήμες από το δραματικό 2008 και τα σύγχρονα Δεκεμβριανά στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε και εξαργύρωσε πολιτικά. Επιμένουν να βάζουν στην πολιτική εξίσωση ακόμη και τον θάνατο, ως game changer, με τρόπο κυνικό. Από την πανδημία, τις φωτιές, το μεταναστευτικό, τις γυναικοκτονίες, τα Πανεπιστήμια.
