«Boys pray for me» είπε ο Καραμανλής, φθάνοντας στην Αθήνα τη δραματική νύχτα της 24ης Ιουλίου, 51 χρόνια πριν, επαναλαμβάνοντας την περίφημη ρήση του Χάρι Τρούμαν όταν αυτός διαδέχθηκε τον Ρούσβελτ.
Και οι Έλληνες προσευχήθηκαν πράγματι για τον ίδιο και την πατρίδα.
Μία πατρίδα ρημαγμένη από την επτάχρονη δικτατορία και ατιμασμένη από την ταπεινωτική ήττα στην Κύπρο και την απώλεια του 1/3 του εδάφους του νησιού.
Ο Καραμανλής πέρασε δύσκολες στιγμές έχοντας να συνεργαστεί με έναν χουντικό πρόεδρο Δημοκρατίας αλλά κι ένα στράτευμα που στη συντριπτική του πλειοψηφία υπάκουε ακόμα στον Ιωαννίδη.
Μέχρι και τις αρχές του ‘75 κοιμόταν σε διαφορετικά σπίτια από τον φόβο μήπως δολοφονηθεί από ακραίους υποστηρικτές του Ιωαννίδη.
Η κατάσταση άρχισε κάπως να σταθεροποιείται μόνο στα τέλη του ‘75 όταν ο Αβέρωφ με μαεστρικές κινήσεις εκκαθάρισε τις ένοπλες δυνάμεις από τα περίφημα «σταγονίδια».
Αλλά τότε άρχισαν πάλι τα προβλήματα με την Τουρκία με την ένταση να φτάνει στο αποκορύφωμα το καλοκαίρι του ‘76 όταν οι Τούρκοι έβγαλαν το Σισμίκ για έρευνες στο Αιγαίο.
Η Ελλάδα ήταν ευάλωτη και ο Καραμανλής ήταν ρεαλιστής.
Υπέγραψε το πρωτόκολλο της Βέρνης όπου τα μέρη συμφώνησαν να απόσχουν από έρευνες στο Αιγαίο εκτός των χωρικών τους υδάτων μέχρι να συμφωνήσουν και σε οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας.
Με το ίδιο πρωτόκολλο ο Καραμανλής αναγνώρισε οτι και οι Τούρκοι είχαν δικαιώματα στο Αιγαίο, πράγμα καθόλου παράξενο αν δει κανείς τους χάρτες με τη μεγάλη ακτογραμμή και τα νησιά της Τουρκίας στην περιοχή.
Πόσοι θα τον έλεγαν προδότη σήμερα όπως σχεδόν λένε τον Μητσοτάκη, στην εποχή των social media όπου ο κάθε πικραμένος έχει άποψη ;
Ο Καραμανλής απέφυγε έτσι έναν πόλεμο που θα ήταν καταστροφικός για την Ελλάδα και θα την πήγαινε 100 χρόνια πίσω.
Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την επίλυση του πολιτειακού που δίχαζε τη χώρα για πάνω από 50 χρόνια, έβαλε σκοπό της ζωής του να βάλει την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Και το πέτυχε χάρη στο κύρος του και μάλιστα 5 ολόκληρα χρόνια πριν την Ισπανία και την Πορτογαλία.
Ο Καραμανλής αποκατέστησε μια δημοκρατία στέρεη και υποδειγματική, που άντεξε σε κραδασμούς και εντάσεις, εξασφαλίζοντας ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.
Είναι η καλύτερη δημοκρατία που ζήσαμε στα 200 χρόνια της ιστορίας της χώρας. Και είναι ασφαλώς αυτό προσωπικό του επίτευγμα.
Αν ζούσε σήμερα ο Καραμανλής θα ήταν 118 χρονών.
Αλλά αν ζούσε, πιθανότατα θα ήταν δυστυχής βλέποντας το σημερινό χάλι και την παρακμή της πολιτικής ζωής.
Μια πολιτική ζωή που σημάδεψαν με την παρουσία τους πολιτικοί όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο Γεώργιος Ράλλης, ο Γεώργιος Μαύρος, ο Ανδρέας Παπανδρέου, η Μελίνα Μερκούρη, ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, η Αμαλία Φλέμινγκ, ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Αντί γι’ αυτούς σήμερα έχουμε Βελόπουλους, Νατσιούς, Φάμελλους, Ανδρουλάκηδες, Ζωές, Χαρίτσηδες, Κασσελάκηδες και λοιπούς γραφικούς.
Η παρακμή είναι προφανής. Αλλά αντανακλά πρωτίστως και την παρακμή της κοινωνίας.
Μιας κατά βάση ανώριμης κοινωνίας που μπερδεύει συχνά τα όρια μεταξύ ελευθερίας και δημοκρατίας και αναρχίας και ασυδοσίας.
Πολιτισμός λοιπόν και παιδεία μας λείπουν. Κι από κει θα’πρεπε κάποτε να ξεκινήσουμε.
