Βλέποντας σήμερα τις αντιεβραϊκες εκδηλώσεις που γιγαντώνονται εξαιτίας της απόπειρας εθνοκάθαρσης δια λιμού, που επιδιώκει η κυβέρνηση Νετανιάχου και την ιδεολογική ατζέντα που προτάσσουν, γίνεται αντιληπτό πόσο έχει αλλάξει το περιεχόμενο του αντισημιτισμού από την εποχή του μεσοπολέμου. Κατ’ αρχάς, επειδή υπάρχει πολύς αντίλογος, προφανώς και πρόκειται για αντισημιτισμό. Το μπλόκο στην Σύρο, ή οι περιπολίες δίκην ταγμάτων εφόδου στην Πλάκα για την στοχοποίηση των Ισραηλινών τουριστών, εκφράζουν ακριβώς την αντίληψή περί συλλογικής ευθύνης, και την εικόνα του κράτους του Ισραήλ ως “απόλυτου κακού”. Και επομένως, τα πάντα μπορούν να επιτρέπονται εναντίον του οποιουδήποτε Ισραηλινού. Μας είναι αδιάφορο δε αν στην πατρίδα του διαδηλώνει εναντίον του Νετανιάχου – ό,τι και να συμβεί σε αυτόν τον Ισραηλινό είναι καλώς καμωμένο.
Ο σημερινός αντισημιτισμός, λοιπόν, δεν έχει καμία σχέση με τον αντισημιτισμό του μεσοπολέμου: δεν απευθύνεται στις κατεστραμμένες λαϊκές τάξεις, αλλά εκπορεύεται από μερίδες των πνευματικών ελίτ· είναι ‘radicalsic’ –στην πρωτοπορία του βρίσκονται ηθοποιοί, σκηνοθέτες, και τραγουδιστές. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αλλά πανευρωπαϊκό, και βέβαια Αμερικάνικο. Σαν σημείο αναφοράς του έχει τα ελίτ πανεπιστήμια, και στρώματα ευκατάστατα και μορφωμένα. Ενώ υποδαυλίζεται ανοικτά από τον ευρωπαϊκό ισλαμισμό και την τουρκική προπαγάνδα.
Στην φιγούρα του Εβραίου δεν στοχοποιείται το χρήμα, ή η “παγκόσμια διακυβέρνηση” (sic!). Αντίθετα το Ισραήλ θεωρείται σαν το “απόλυτο κακό” διότι είναι ένα έθνος-κράτος που υπερασπίζεται τον εαυτό του, και μια κοινωνία όπου ακόμα και τα πιο προοδευτικά της κομμάτια δεν παίρνουν το αεροπλάνο για να φύγουν όταν η χώρα τους δέχεται επίθεση από το Ιράν, αλλά αντίθετα, αφήνουν τις δουλειές τους και έρχονται από την διασπορά για να συμπράξουν στην παλλαϊκή άμυνα.
Ο σύγχρονος αντισημιτισμός είναι λοιπόν αριστερόστροφος, woke και εθνομηδενιστικός. Εκφράζει μια στρατηγική συμμαχία με το ολοκληρωτικό Ισλάμ, ακριβώς γύρω από την θεματική της “εξαφάνισης του κράτους του Ισραήλ”. Αποθεώνει την φιγούρα του μουσουλμάνου μετανάστη που προσχωρεί στον Ισλαμισμό μέσα στην ευρωπαϊκή μητρόπολη θέλοντας να τσακίσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Σύμφωνα με τον νέο αντισημιτισμό υπάρχει μια ενότητα “αντι-ιμπεριαλιστικών συμφερόντων” που ενώνει τρόπον τινά τους Ιρανούς φρουρούς της Επανάστασης, τους Παλαιστίνιους μαχητές, ή τα τάγματα της Χεζμπολάχ, μαζί με τους διαδηλωτές της Σύρου, και τους φοιτητές των κατειλημμένων αμερικανικών πανεπιστημίων εναντίον του άξονα ΗΠΑ-ΕΕ-Ισραήλ/εβραϊκής διασποράς.
Στην πραγματικότητα, όμως, το ευνοϊκό πλασάρισμα στα στρατηγικά υψώματα της ευρωπαϊκής κυρίως οικονομίας δεν ανήκει κυρίως στο εβραϊκό κεφάλαιο, αλλά στα τεράστια χαρτοφυλάκια των Σεΐχηδων του Κόλπου. Σε αυτούς ανήκει το μισό Λονδίνο και το Παρίσι, ο δήμαρχος του Λονδίνου είναι μουσουλμάνος, ενώ σε λίγο θα ακολουθήσει και η Νέα Υόρκη. Όλες οι φανέλες των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων στις business των δισεκατομμυρίων του ποδοσφαίρου Flying Emirates αναγράφουν, ενώ η Ευρωλίγκα του Μπάσκετ είχε μέχρι πρόσφατα για μια δεκαετία τις Τουρκικές Αερογραμμές. Και είναι τα γκέτο των ισλαμιστών μουσουλμάνων που έχουν θέσει σε ομηρία τις Βρυξέλλες, ή το Βερολίνο, ενώ σε όλους τους “θεσμούς συμπερίληψης” της ΕΕ πανταχού παρόντες είναι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, και οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.
Επομένως, αυτός ο ριζοσπαστισμός δεν είναι καθόλου “αντικαθεστωτικός”. Μάλλον το αντίθετο: αντιπροσωπεύει μια συνιστώσα του συστήματος, που πιέζει για την άλωση της Δύσης σε μια κατεύθυνση πολυπολιτισμική και μεταδυτική. Όπως στην «Υποταγή», το μυθιστόρημα του Μισέλ Ουελμπέκ.
Από την Σύρο στην Άγκυρα
Για την «παράταξη της Παλαιστίνης», η εισβολή της Μόσχας στην Ουκρανία δεν υπάρχει· στα κατεχόμενα εδάφη της δεν διαπράττεται γενοκτονία του ουκρανικού έθνους, ούτε ο ρωσικός ιμπεριαλισμός απειλεί εκ νέου ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη. Δεν υπάρχει επίσης ισλαμικός ολοκληρωτισμός, που διαπράττει ένα ευρύ φάσμα μαζικών εθνοθρησκευτικών εγκλημάτων –η γενοκτονία της Χριστιανικής Αφρικής, από το Σουδάν μέχρι την Νιγηρία, ή των αλλόδοξων πληθυσμών στην Μέση Ανατολή (όπως εσχάτως συμβαίνει στη Συρία με τους Δρούζους, τους Κούρδους και τους Χριστιανούς). Και δεν υπάρχουν όλα αυτά, γιατί το κράτος του Ισραήλ είναι «ο μόνος τρομοκράτης». Και βέβαια, δεν υπάρχει κατοχή της Κύπρου, ούτε τουρκική απειλή κατά του λαού μας.
Η γεωπολιτική σύμπλευση με τις δυνάμεις του Ευρασιανισμού είναι απροκάλυπτη. Ας παραμείνουμε στην Ελλάδα. Η καταγγελία προς το κράτος του Ισραήλ για τη Γάζα εκτροχιάζεται τεχνηέντως στην απόλυτη δαιμονοποίηση των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων. Έτσι η Ελλάδα είναι ένοχη διότι διατηρεί στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ στην προσπάθειά της να αποφύγει την περικύκλωση του τουρκικού επεκτατισμού. Ρητός στόχος των κινητοποιήσεων στη Σύρο, ή την Πλάκα είναι να δημιουργήσουν “από τα κάτω” συνθήκες μιας γεωπολιτικής αποκοπής. Εδώ ο Ερντογάν, και ο τουρκικός ηγεμονισμός δεν ευνοούνται ‘παρεμπιπτόντως’ αλλά κατ’ εξοχήν. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος της Τουρκίας σήμερα είναι το Ισραήλ και εξ αντικειμένου ο σημαντικότερος σύμμαχος της Ελλάδας στη γειτονιά μας.
Αν λοιπόν το Τελ Αβίβ ενσαρκώνει το “απόλυτο κακό”, τότε ο Ερντογάν που υπόσχεται να δώσει στο κράτος του Ισραήλ το μάθημα που του αξίζει είναι… ένας “Τσάβες της Μεσογείου”; Η Παλαιστίνη για τους Έλληνες αντισημίτες διαδηλωτές έχει καταστεί πλέον μια μετωνυμία γι’ αυτά που δεν τολμούν ακόμα να πουν: ότι το πρόβλημα δεν είναι ο απαράδεκτος τρόπος που ασκεί την επιβολή του το Ισραήλ στην Παλαιστίνη, αλλά η ίδια η ελληνική κυριαρχία, πουχρειάζεται τη συμμαχία με το Ισραήλ. Γι’ αυτό άλλωστε δεν βγάζουν τσιμουδιά για τον τουρκικό επεκτατισμό και οργανώνουν αντίθετα κινητοποιήσεις στην αεροπορική βάση εκπαίδευσης στην Καλαμάτα.
Υπ’ αυτήν την σκοπιά, εξ άλλου, μπορούμε να εξηγήσουμε και την αβελτηρία της ελληνικής κυβέρνησης μπροστά στα όσα συνέβησαν στη Σύρο ή στην Πλάκα. Δύο περιστατικά που είχαν προαναγγελθεί, και τα οποία αφέθηκαν να συμβούν. Η κυβέρνηση, αισθάνεται ιδιαιτέρως αμήχανα καθώς προ πολλού ο Ερντογάν έχει εκδηλώσει την δυσαρέσκειά του για την ειδική σχέση της Αθήνας με το Τελ Αβίβ. Με τρόπο μάλιστα που ξεκαθαρίζει ότι μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα τα ‘ήρεμα νερά’ δεν συμβαδίζουν με αυτήν την σύμπραξη.
Ο Θουκυδίδης στα Ιεροσόλυμα
Για να κατανοήσουμε όμως τι συμβαίνει στην ίδια Παλαιστίνη και το Ισραήλ, και τι αντίκτυπο έχει στο ευρύτερο γεωπολιτικό παιχνίδι, δεν πρέπει να φέρουμε τον Τσε Γκεβάρα στην Ιερουσαλήμ, αλλά τον Θουκυδίδη. Γιατί στ’ αλήθεια η πορεία των πραγμάτων μετά την 7η Οκτωβρίου 2023 προσιδιάζει σε Τραγωδία των διεθνών σχέσεων. και βέβαια δεν μπορεί να αποτυπωθεί στις αποχρώσεις του μαύρου και του άσπρου, όπως θέλει η Χαμάς ή ο Νετανιάχου. Διότι μετά την επίθεση της πρώτης στις 7/10/23, το Ισραήλ είχε κάθε δικαίωμα να επιχειρήσει στην Γάζα εναντίον της. Μόνον που η κυβέρνησή του θα πατήσει σε αυτό το νόμιμο δικαίωμα ώστε να αποπειραθεί μια “τελική λύση” για την Γάζα μέσα από τον εκτοπισμό του πληθυσμού της λόγω πείνας και ολοκληρωτικής καταστροφής των υποδομών.
Αυτό συνιστά ύβρη, και η νέμεση αφορά την απομόνωση του κράτους του Ισραήλ απ’ όλον τον κόσμο, και από την ίδια την Ευρώπη. Ακόμα και τις ΗΠΑ του Τραμπ, που παρά την λεκτική συμπαράταξη θέλει να μετριάσει την στρατηγική συμμαχία ΗΠΑ και Ισραήλ, επιλέγοντας και την Άγκυρα ως προνομιακό της εταίρο. Και εδώ βρίσκεται η πανουργία της ιστορίας. Το Ισραήλ αρέσκεται να υπομνηματίζει τον ρόλο του ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης και κυματοθραύστη του ισλαμικού επεκτατισμού. Εντούτοις η πολιτική του Νετανιάχου, με τον εξτρεμισμό της δημιουργεί ρήγματα στις ευρω-ισραηλινές και ευρω-αμερικανικές σχέσεις. Και φυσικά, δυσκολεύει δραματικά και την προοπτική συνεννόησης μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών, που βρισκόταν στον ορίζοντα πριν το 2023.
Γι’ αυτό άλλωστε η Χαμάς προέβη σε μια επίθεση τέτοιας έντασης και βαρβαρότητας και δεν δείχνει διατεθειμένη να προχωρήσει σε οποιαδήποτε ανακωχή. Επειδή ακριβώς ήθελε να εκμαιεύσει αυτού του τύπου την αντίδραση από το Ισραήλ, ώστε να προκαλέσει ρήγματα στις συμφωνίες του Αβραάμ, στις σχέσεις με τη Δύση, αλλά και να δημιουργηθούν οι προωθητικές συνθήκες για την ισλαμική ιδεολογία μέσα στους μετανάστες της Ευρώπης, ή να συρθεί η αριστερά της τελευταίας πιο αποφασιστικά στον ισλαμοαριστερισμό (γιατί πια είναι βέβαιο πως οι ισλαμικές δυνάμεις βλέπουν την ευρωπαϊκή αριστερά σαν χρήσιμο ηλίθιο).
Όσο για την Ελλάδα, η στρατηγική της σχέση με το Ισραήλ ενισχύεται αν υπάρξει συμφωνία και συνεννόηση με τους Άραβες: Να κανονικοποιηθούν οι σχέσεις –άρα, να υπάρξει μια λύση του Παλαιστινιακού– ώστε μεταξύ άλλων να προχωρήσει ο διάδρομος προς την Ινδία με την Ελλάδα να γίνεται κόμβο του.
Έτσι θα απαντήσουμε στον τουρκικό ηγεμονισμό, και έτσι επίσης σαν Ευρώπη, θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε γεωπολιτικό περιθώριο για αυτοδυναμία.
Ειδάλλως τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Και για τον Ελληνισμό, και για την προοπτική μια Ευρώπης… ευρωπαϊκής. Γι’ αυτό και οι τουρκικές και ρωσικές μυστικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν τόσο τους εθνομηδενιστές όσο και τους χρήσιμους ηλίθιους για να δημιουργήσουν ένα ρήγμα στις σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ, χρησιμοποιώντας έναν δήθεν φιλοπαλαιστινιακό αντισημητισμό.
Εν κατακλείδι, λοιπόν:
Ναι, οι εκδηλώσεις στην Σύρο και στην Πλάκα είναι αντισημιτισμός.
Ναι, αυτός ο σύγχρονος αντισημιτισμός έχει άλλο περιεχόμενο από εκείνον του 20ού αιώνα, φέρει το προσωπείο του woke, του προοδευτικού και του εθνομηδενιστή, απευθύνεται σε ευκατάστατα στρώματα, όχι τα λαϊκά, ενώ συχνά σπονσοράρεται από ΜΚΟ μπουκωμένες με τα funds του Κατάρ, και διάτρητες από την δράση των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.
Ναι, στην Ελλάδα η ατζέντα αυτού του αντισημιτισμού λειτουργεί εν τοις πράγμασι σαν πέμπτη φάλαγγα του τουρκικού ηγεμονισμού –και εδώ δεν μας ενδιαφέρει αν όσοι δρουν στο πλαίσιό του το έχουν καταλάβει ή όχι.
Ναι, η κυβέρνηση Νετανιάχου επιδιώκει εθνοκάθαρση διά της σιτοδείας και του εκτοπισμού, και ναι, η πολιτική αυτή θα πρέπει να καταγγελθεί. Η φονταμενταλιστική εβραϊκή ακροδεξιά η οποία με τους εποικισμούς έχει οδηγήσει σε πρακτικό αδιέξοδο την όποια δυνατότητα δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους και ενισχύει εκ του αντιθέτου τον αντισημιτισμό αλλά και τον ισλαμοφασισμό σε όλο τον κόσμο. Αυτή η πολιτική της εθνοκάθαρσης οδηγεί μόνο στην απομόνωση του Ισραήλ αλλά και στην ενίσχυση της ρατσιστικής αντισημιτικής λογικής της συλλογικής ευθύνης.
Και προφανώς ο ισλαμικός επεκτατισμός έχει εργαλειοποιήσει την Παλαιστίνη. Η Χαμάς επιδίωξε να φθάσουμε σε αυτό το αδιέξοδο και να ενισχυθούν οι δυνάμεις του διαπράττουν γενοκτονία στην Αφρική και την Μέση Ανατολή, με στόχο, προοπτικά, την άλωση της Ευρώπης. Και εμείς ως Έλληνες απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή αυτής της απειλής.
Ακριβώς για όλα αυτά, η αναγκαία καταδίκη του Ισραήλ δεν μπορεί να είναι μονομερής, δίχως παράλληλα να αναδεικνύεται τι είναι και τι θέλει ο τουρκικός ηγεμονισμός, τι πράττει και τι πρεσβεύει ο ισλαμικός ολοκληρωτισμός και σε τι σκοπεύει ο υποκινούμενος αντισημιτισμός.
Αυτούσια η ανάρτηση του Γιώργου Καραμπελιά στο Facebook
* Ο Γιώργος Καραμπελιάς είναι συγγραφέας, εκδότης του περιοδικού Άρδην
