Η πολιτική ευλυγισία είναι αναγκαία στην πολιτική. Όμως η πολιτική ευλυγισία άνευ αρχών, καταντάει ευτελής πολιτικός μεταμορφισμός. Ότι θα έφτανε ο κ. Τσίπρας να καταγγείλει την ιστορία της παράταξής του, ήταν απρόσμενο και από τους πιο φανατικούς επικριτές του.
Στη Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης οι συμμετέχοντες τον άκουσαν ξαφνιασμένοι και αμήχανοι να καταγγέλλει το «βρώμικο 89». Είπε με τέμπο: «Αν έχουν τα κότσια και δεν είναι απλά θρασύδειλοι, είμαι εδώ. Μην κουράζονται, χρησιμοποιώντας το παρακράτος των μαφιόζικων υποκλοπών και τις μεθόδους των υπόδικων εκδοτών και επιχειρηματιών που τους στηρίζουν. Είμαι εδώ… Αν πιστεύουν ότι τους ευνοεί ένα ριμέικ του «βρώμικου 89» είμαι και είμαστε εδώ. Ας διευρύνουν το κατηγορητήριο και ας με συμπεριλάβουν»
Μόνο που το βρώμικο 89 δεν έμεινε ως άγος στην πολιτική ιστορία και τη λαϊκή συνείδηση για τις καταγγελλόμενες υποκλοπές Μαυρίκη. Έμεινε για την βεβιασμένη κυνική προσέγγιση των δύο αιματηρών αντιπάλων του εμφυλίου, και την δημιουργία συγκυβέρνησης. Οι ίδιοι υποστήριζαν ότι στόχος ήταν η «κάθαρση». Ο λαός του ΠΑΣΟΚ και ο ευρύτερος κεντρώος χώρος το είδαν ως «βρώμικο 89». Και αυτό γιατί έγινε κατανοητό ότι η συγκυβέρνηση των δύο ήταν «πρότζεκτ» ευρύτερο της επικαλούμενης «κάθαρσης».
Μέσα στην πυρωμένη ατμόσφαιρα της εποχής, θεώρησαν ευκαιρία να αφανίσουν το κόμμα που από το 1981 είχε εισέλθει ορμητικά και δέσποζε κυριαρχικά στο πολιτικό προσκήνιο, υπό έναν ηγέτη με μαγνητική προσωπικότητα. Στόχος ήταν να διαμοιράσουν τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτό και παρέπεμψαν τον άρρωστο Ανδρέα στο ειδικό δικαστήριο χωρίς την απαραίτητη τεκμηρίωση, γεγονός που ο λαός το κατανόησε και ανταπέδωσε, επαναφέροντας τον Αντρέα τροπαιούχο στην εξουσία.
Αξίζει να θυμίσουμε ότι οι δύο δημιούργησαν και το κατάλληλο κοινωνικό κλίμα, κλίμα αλαλαγμών που εξέπεμπε κοινωνικό ρατσισμό για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Το είχε εκφράσει χαρακτηριστικά ο Διονύσης Σαββόπουλος, λέγοντας «να φύγουν από τη μέση οι γύφτοι του ΠΑΣΟΚ και οι δυο νοικοκύρηδες, Δεξιά και Αριστερά, να οικοδομήσουν τη χώρα». Στα καφενεία, δεξιοί και αριστεροί, χυδαιολογούσαν αποκαλώντας «Κλέφτες» απλούς αξιοπρεπείς, καθημερινούς ανθρώπους, που δεν είχαν δώσει κανένα δικαίωμα, επειδή απλώς ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ - είκοσι δύο χρόνια μετά, στο πρώτο μνημόνιο, οι Συριζαίοι επανήλθαν σε ένα ριμέικ του 89. Αναβίωσαν το μίσος αποκαλώντας τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ «προδότες» και «γερμανοτσολιάδες».
Με την θριαμβευτική επανάκαμψη του Ανδρέα στην εξουσία, άρχισαν οι μεταμέλειες του στυλ «κακώς τον στείλαμε στο ειδικό δικαστήριο». Ο Κύρκος το δήλωσε δημοσίως και ευθαρσώς, η δεξιά με μισόλογα. Μόνο ο Φλωράκης φέρεται να έλεγε στα στελέχη του ΚΚΕ «εμείς ξεβρωμίσαμε το 89».
Σε κάθε περίπτωση και για τις δύο παρατάξεις η συγκυβέρνηση παρουσιάστηκε ως μια αναγκαία συνθήκη υπέρβασης ψυχώσεων και μίσους δεκαετιών. Έστω κι αν έκριναν ως λάθος την παραπομπή Ανδρέα, «Βρώμικο 89» γι’ αυτούς δεν ήταν.
Ώσπου ήρθε ο Αλέξης να κατεδαφίσει όλη τη μυθολογία περί κάθαρσης, και περί ιστορικής - θεσμικής υπέρβασης, προκαλώντας την αντίδραση του Φίλη «Η Αριστερά υπήρξε δύναμη κάθαρσης τότε, όχι συνενοχής».
Ο Αλέξης όλο και περισσότερο προσπαθεί να ενδύεται το προσωπείο του Ανδρέα θεωρώντας ότι έτσι θα συσπειρώσει περί το πρόσωπό του τον κόσμο της Κεντροαριστεράς. Προκαλεί, και θα ευχόταν, να παραπεμφθεί, θεωρώντας ότι στο πρόσωπό του οι κεντροαριστεροί θα έβλεπαν εκ νέου την ενσάρκωση του ηγέτη της παράταξής τους που τον διώκει η Δεξιά. Μόνο που είναι άλλη η εποχή και βέβαια άλλος ο ηγέτης. Άλλωστε στον Ανδρέα ο λαός είδε μια συντελεσθείσα αδικία. Για τον Αλέξη δείχνει προϊούσα αδιαφορία.
Αδιαφορία δείχνει η μεγάλη μάζα. Ο Μητσοτάκης αντιμετώπισε επιτυχώς την εισβολή στον Έβρο και την πανδημία, άρα ο λαός νιώθει πως έχει μια κυβέρνηση που τον προφυλάσσει στα σοβαρά, ή τουλάχιστον δεν του τα επιδεινώνει. Αντιθέτως εχθρική στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που παρότι δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της στη ΝΔ, την ψήφισε «για να φύγουν αυτοί» - οι οποίοι «αυτοί» ακόμη δεν έχουν κατανοήσει πόσο αντιπαθείς είναι σε τμήματα του πληθυσμού.
Πάντως αν θέλει να είναι συνεπής με τις καταγγελίες του ο κ. Τσίπρας, θα πρέπει ως ηγέτης τμήματος της Αριστεράς που συνέπραξε στο βρώμικο 89 - και επειδή εκ της θέσεώς του εκπροσωπεί τη συλλογική ιστορία αυτού του τμήματος - εκτός από την καταγγελία να ζητήσει ευθαρσώς και συγγνώμη! Αλλιώς θα δώσει την εντύπωση ότι αναθεωρεί τυχοδιωκτικά την ιστορία της παράταξής του, μόνο ως ασπίδα στις κασέτες Μιωνή και στις αποκαλύψεις των «Παραπολιτικών».
