Όλοι αυτοί οι τραμπούκοι, που ξαφνικά γεμίζουν με εικόνες βιαιοπραγιών τις οθόνες των ειδήσεων, περπατούν δίπλα μας. Είναι πραγματικά απορίας άξιον ότι η Αστυνομία κινείται ως να μην τους γνωρίζει. Είναι απίστευτο ότι ανώτεροι κύκλοι της Αστυνομίας «σχολιάζουν» πως υποψιάζονται ότι τα συγκεκριμένα καθάρματα μπορεί να εξορμούν από διάφορα σημεία, όπως μια κάποια «κατάληψη» στο κέντρο των Αθηνών, αλλά δεν μπορούν να τους μαζέψουν «χωρίς αφορμή».
Ο νόμος υπάρχει, η τάξη αγνοείται. Η ασυδοσία και ο εκτραχηλισμός αναγεννάται κάθε τόσο, εδώ και πολλά χρόνια. Ίδια και απαράλλακτα ήταν τα φαιοκόκκινα φασιστοειδή που πήγαν κι έκαψαν τους εργαζομένους στη Marfin, πριν 15 χρόνια. Τα συγκεκριμένα χαϊβάνια τίποτε δεν είχαν καταλάβει από όσα, κοσμογονικά για την χώρα και τους ανθρώπους της, συνέβαιναν εκείνες τις μέρες και το μόνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν να κάνουν κακό.
Όλα αυτά τα ανθρωπάρια εξιτάρονται από το κλίμα που δημιουργούν κόμματα νόμιμα, στην αντιπολίτευση τη μια μέρα και, όπως έδειξε η ιστορική εμπειρία, στην διακυβέρνηση την επόμενη. Επωφελήθηκαν το 2008, αναδείχθηκαν το 2010, εγκαταστάθηκαν στις πλατείες το 2011, βρήκαν το δρόμο της κάλπης το 2012 και έγιναν κυβέρνηση το 2015.
Όλοι αυτοί οι μπαγάσηδες τρυπώνουν ανάμεσα στον κόσμο που διαμαρτύρεται, μυρίζονται φασαρίες και «αίμα», επωφελούνται από τις πλάτες που τους κάνουν, άθελά τους πιστεύω, συνδικάτα και κόμματα για να κτυπήσουν ακόμη κι αν άνθρωποι κινδυνεύουν να σκοτωθούν. Είναι περίεργο ότι δεν καταφέρνουν βαρύτερα κτυπήματα στο σύστημα, τουλάχιστον όχι όσο συχνά θα το επιθυμούσαν, αφού σύσσωμη η αριστερά, από το ΚΚΕ μέχρι και στις παρυφές της ΝΔ, είναι πολλοί εκείνοι που τους αντιμετωπίζουν με ένα «δεν βαριέσαι, παιδιά είναι και αντιδρούν»!
Όμως η Αστυνομία έχει καθήκον να γνωρίζει τις κινήσεις τους. Να τους παρακολουθεί ώστε να παρεμβαίνει προτού πραγματοποιήσουν τις άνομες επιθέσεις τους. Καταλαβαίνουμε τώρα γιατί οι αρχές δεν έχουν βρει ποτέ και κανέναν από όλους αυτούς που επιτίθενται σε κατοικίες βουλευτών, πολιτικών, επιχειρηματιών και όποιων άλλων δεν γουστάρουν. Τους αφήνουν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Με διάφορες φαιδρές «δικαιολογίες» όπως αυτές που ακούστηκαν στην περίπτωση της γυναίκας που έβαλε βόμβα μέσα στη συνοικία (και σκοτώθηκε...) ή των άλλων που άδειασαν τα καλάζνικοφ σε πολυσύχναστο σημείο ή εκείνων που παρέδωσαν βόμβα σε πακέτο από το οποίο τραυματίστηκε βαρύτατα ο πρώην πρωθυπουργός Παπαδήμος και τόσα άλλα.
Η ασυδοσία των κομάντος του εσωτερικού εχθρού εξελίσσεται αναλογικά προς την ατιμωρησία τους.
Γελοιοποιούν το πανεπιστημιακό άβατο και όμως ακόμη και μερικοί σεβάσμιοι πρυτάνεις προβληματίζονται και δεν εφαρμόζουν τις προβλέψεις του νόμου Κεραμέως του 2021 για τα πειθαρχικά παραπτώματα (άρθρο 197), ούτε καν τις πρόνοιες για προσωρινή αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας (από 1 ως 24 μήνες), που προηγείται της οριστικής διαγραφής.
Μια χαρά τα έχει προβλέψει και περιγράψει εκείνος ο νόμος. Αλλά κρύφτηκαν όλοι πίσω από την πραγματικά αδύναμη πρόβλεψη για την θνησιγενώς αποτυχημένη πανεπιστημιακή αστυνομία, την οποία σκέφτηκαν κάποιοι και με την οποία, αν είναι σωστές οι πληροφορίες μου εκείνης της εποχής, ο τότε (και σήμερα) υπουργός Χρυσοχοΐδης δεν συμφωνούσε.
Χρειάστηκε να βρεθεί μια γυναίκα περήφανη να σταθεί όρθια απέναντι στον τραμπούκο, να του ζητήσει να σεβαστεί τη δουλειά της η οποία δέχτηκε το χαστούκι του καταπιεσμένου αρσενικού «επαναστάτη» που κρύβεται όταν πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πράξης του.
Το πρόβλημα της δήθεν αριστεράς είναι ότι συνεχίζει να καλύπτει εγκληματίες ως να ήσαν συνοδοιπόροι τους. Ποιος ξεχνά ότι η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ είχε καταδικάσει, με τον πιο επιθετικό τρόπο, τον καθηγητή Πανούση, υπουργό τότε του Τσίπρα για... διαταραχή του ασύλου.
Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι όμως πιο σοβαρό αφού μόνον από αυτήν περιμένουμε να προστατεύσει το αυτονόητο στα δημόσια ιδρύματα. Δυστυχώς, δεν μπορεί να επικαλεστεί την αποτελεσματικότητα που πρέπει να συνοδεύει τη νομοθέτηση που η ίδια φρόντισε. Έστω και τώρα όμως, χωρίς αγριότητες, απειλές και περιττές κόντρες, κάπως πρέπει να κερδίσει τη μάχη στην οποία την προ(σ)καλούν μικροί σατραπίσκοι.
Μπροστά σε αυτό το αίσχος, μια νέα περίοδος απραξίας και αναβολής που θα επιτρέπει στους τραμπούκους να συνεχίσουν να κυκλοφορούν και να οπλοφορούν ανάμεσά μας, εύκολα θολώνει το πολιτικό στίγμα της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
