Η απουσία στοιχειωδώς αξιόπιστων προσώπων στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, ικανών να μαζέψουν τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της, αλλά και το κατακερματισμένο ακροδεξιό ακροατήριο που περιφέρεται ως πολιτικός νομάς, μοιάζει να έχει ανοίξει τον δρόμο για τους… συνταξιούχους της πρώτης γραμμής.
Αυτό, άλλωστε, φαίνεται να είναι το κίνητρο του Αντώνη Σαμαρά και της παρέας του να ξαναπαίξουν το χαρτί της «σκληρής Δεξιάς». Το διεθνές κλίμα τους κλείνει το μάτι: ευρωσκεπτικιστές, λαϊκιστές και ρωσικά υβριδικά σενάρια συνθέτουν το ιδανικό σκηνικό για νοσταλγούς μιας άλλης εποχής, όπου το παλιό και το φθαρμένο βαφτίζεται «νέα ελπίδα».
Υπάρχει, όμως, ένα βασικό πρόβλημα: ο Αντώνης Σαμαράς σέρνει στην πλάτη του τη φθορά μιας κυβέρνησης που ελάχιστοι επιθυμούν να ξαναθυμηθούν, μαζί με το βάρος μιας παλαιότερης αποτυχημένης απόπειρας, της Πολιτικής Άνοιξης – εκείνου του ιδιότυπου πολιτικού ναυαγίου που ξέμεινε ως ανέκδοτο στα αρχεία της Μεταπολίτευσης.
Και να που ξαφνικά, στο ίδιο κάδρο της πολιτικής επιβίωσης, στήνεται και ο Αλέξης Τσίπρας. Σαμαράς και Τσίπρας – οι αιώνιοι ηττημένοι των πρόσφατων εκλογικών μαχών – προσπαθούν να επαναλανσάρουν το προϊόν τους ως ύστατο καταφύγιο των χώρων που άλλοτε τους στήριξαν.
Οι συνειρμοί; Αμείλικτοι. Ο Σαμαράς έχασε τρεις φορές από τον Τσίπρα. Ο Τσίπρας, άλλες τόσες από τον Μητσοτάκη. Δύο «πρωταθλητές» της ήττας που παριστάνουν ξανά τους σωτήρες.
Και οι δύο επιμένουν να εμφανίζονται ως λύσεις, τη στιγμή που δεν είναι τίποτα άλλο παρά προϊόντα του ίδιου συστήματος που δήθεν πολεμούν. Το πιο κωμικοτραγικό; Απευθύνονται σ’ ένα ακροατήριο που δηλώνει δήθεν αντισυστημικό, αλλά καταλήγει να σέρνεται ξανά πίσω τους, πρόθυμο να καταπιεί όποιο ξαναζεσταμένο πιάτο του προσφέρουν.
Στην πολιτική – όπως στο ποδόσφαιρο ή στην τέχνη – κερδίζει όποιος ξέρει πότε να κρεμάσει τα παπούτσια του.
Ειδικά όταν δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούργιο, παρά μόνο το ίδιο παλιό, ξανατυλιγμένο σε νέο χαρτί.
Σαμαράς και Τσίπρας, όμως, αγνοούν αυτή την αλήθεια… και το κοινό τους ετοιμάζεται να πληρώσει ξανά το εισιτήριο για την ίδια πολυπαιγμένη παράσταση.
Ίσως, γιατί στην ελληνική πολιτική σκηνή, το κοινό έχει μάθει να χειροκροτεί ακόμα και τους σκιώδεις κλώνους του χθες.
