Ώδινεν όρος και τελικά έτεκεν μυν… είναι η φράση που ταιριάζει στους δασμούς του Τραμπ. Με την Ιαπωνία τελικά συμφώνησαν στο 15% και κάτι ανάλογο προβλέπεται πως θα συμφωνήσουν και με την Ευρώπη.
Ο Ντόναλντ Τραμπ μοιάζει όλο και περισσότερο με Τσίπρα (-Καμμένο) των Ηνωμένων Πολιτειών. Και οι δύο ξεκίνησαν ως «αντισυστημικοί σωτήρες» και κατέληξαν να κάνουν θεαματικές κωλοτούμπες. Ο μεν Τσίπρας βάφτιζε την τρόικα «θεσμούς» και τα μνημόνια «συμβάσεις», φτάνοντας να φορέσει και γραβάτα – για να μας πείσει ότι… διαγράφηκε το χρέος. Ο δε Τραμπ εξελέγη με σημαία τη μείωση των φόρων και του χρέους – αλλά τελικά έκανε το ακριβώς αντίθετο.
Στην αρχή έβαλε επικεφαλής των περικοπών τον Μασκ. Λίγους μήνες μετά, οι δρόμοι τους χώρισαν με αλληλοκατηγορίες. Ο Τραμπ, όπως ο Όργουελ στο 1984, ξεκίνησε να βαφτίζει το ψέμα σε «αλήθεια». Το πρώτο φορολογικό νομοσχέδιο που κατέθεσε ονομάστηκε "Big Beautiful Bill" — και αντί να μειώσει τις δαπάνες, εκτόξευσε το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος.
Ο Μασκ – σε ρόλο Λαφαζάνη – απειλεί με νέο κόμμα. Όχι, μόνο επειδή διαφωνεί για τις σπατάλες και το όριο του χρέους, αλλά και επειδή οι ίδιες του οι εταιρείες πλήττονται από τη μείωση των επιδοτήσεων για τα ηλεκτρικά οχήματα.
Το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ φλερτάρει πια με το 120% του ΑΕΠ και το «Big Beautiful Bill» μοιάζει να οδηγεί τη χώρα σε μετωπική με τη χρεοκοπία. Δεν ξέρουμε πότε – ή αν – θα σκάσει η φούσκα. Το μόνο σίγουρο είναι πως η πιθανότητα μιας θεαματικής χρηματιστηριακής διόρθωσης μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια είναι η μεγαλύτερη εδώ και δεκαετίες.
Πίσω από τη βιτρίνα μιας εικονικής ευημερίας, η Αμερική βράζει:
- Οι καταθέσεις εξατμίζονται.
- Τα καταναλωτικά δάνεια και οι πιστωτικές κάρτες χτυπούν ρεκόρ.
- Το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους ξεπερνά το 1 τρισ. δολάρια τον χρόνο.
- Η προσωπική αποταμίευση έχει καταρρεύσει στο 4,9% – ιστορικό χαμηλό.
- Το μοντέλο κατανάλωσης με δανεικά έχει μετατρέψει τη μεσαία τάξη σε οικογενειακή εκδοχή της Lehman Brothers.
Και μέσα σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα, η κοινωνική συνοχή των ΗΠΑ τρίζει επικίνδυνα. Ο κοινωνικός διχασμός βαθαίνει. Η βία στους δρόμους θυμίζει σκηνές από προπολεμικό Λος Άντζελες. Ένας «ήπιος εμφύλιος» υποβόσκει και το Χρηματιστήριο δεν μπορεί να τον καμουφλάρει.
Όσοι πίστεψαν ότι ο Τραμπ θα «σώσει» τις ΗΠΑ από την πτώχευση, μάλλον έπεσαν θύματα μιας ακόμα Big Beautiful αυταπάτης. Είναι ίδιον το λαϊκιστών να υπόσχονται τα πάντα και να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα.
Όπως ο ΓΑΠ και ο Τσίπρας υποσχέθηκαν «λεφτά υπάρχουν» και διαγραφή χρέους – για να επιταχύνουν την καταστροφή – έτσι και ο Τραμπ μετέτρεψε το συντηρητικό αφήγημα σε φούσκα χρέους και πολιτικού κιτς.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μόνο που αυτή τη φορά, έχει και πυρηνικά.
📬 📬📬 Μηνύματα Αναγνωστών
Σχετικά με προσβολή δημοσίου χώρου στην πλατεία Συντάγματος
Αξιότιμε κ. Στούπα,
Είμαι τακτικός αναγνώστης της στήλης σας και παρακολουθώ με προσοχή και σεβασμό τις απόψεις σας. Σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης, οι φωνές λογικής ήταν ελάχιστες. Ο λόγος σας υπήρξε – και παραμένει – μια φωτεινή αχτίδα.
Διαπιστώνω πως κατά καιρούς δημοσιεύετε επιστολές αναγνωστών. Με αυτό το σκεπτικό, σας προωθώ το μήνυμα που απηύθυνα προς τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση πριν από δώδεκα ημέρες, με αφορμή ένα θλιβερό περιστατικό που βιώσαμε κατά την επίσκεψή μας στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.
Αντικρίσαμε μια αδιανόητη προσβολή του ιερότερου χώρου της ελληνικής επικράτειας: Παλαιστινιακές σημαίες σε περίοπτη θέση, απουσία της ελληνικής, και συμπεριφορές που συνιστούσαν ευθεία πρόκληση και ασχημοσύνη από Παλαιστινίους και υποστηρικτές τους, με προκλητική ανοχή από τις Αρχές.
Η απάντηση της αστυνομίας ήρθε με καθυστέρηση δέκα ημερών και ουσιαστικά μου πρότειναν να υποβάλω μήνυση. Πρακτικά, αυτό είναι ανέφικτο, καθώς έχουμε πλέον αποχωρήσει από την Αθήνα και βρισκόμαστε σε άλλη περιοχή της Ελλάδας για διακοπές.
Πιστεύω ακράδαντα ότι τέτοιες πράξεις βεβήλωσης και η εκκωφαντική απουσία των Αρχών συνιστούν προσβολή των εθνικών συμβόλων και των ιερών τόπων του Έθνους, και δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες. Το γεγονός αυτό, κατά τη γνώμη μου, αξίζει να δημοσιοποιηθεί προκειμένου να ασκηθεί πίεση προς τις Αρχές για την εφαρμογή του νόμου.
Παρακαλώ, εφόσον αποφασίσετε να δημοσιεύσετε την επιστολή, να περιοριστείτε στα αρχικά μου.
Με εκτίμηση,
Γ.Κ
2) Έλεος πια με τα κεκτημένα των συνταξιούχων!
Γεια χαρά
Προσωπικά μια άλλη είδηση με ανησύχησε. Και συγκεκριμένα αυτή:
Έρχονται αυξήσεις έως 300€ και αναδρομικά ως 16.000€ στις επικουρικές – Ποιοι συνταξιούχοι τα δικαιούνται
Χιλιάδες συνταξιούχοι, κυρίως πρώην εργαζόμενοι σε τράπεζες και ΔΕΚΟ, βρίσκονται προ των πυλών σημαντικών οικονομικών ενισχύσεων, καθώς ανοίγει ο δρόμος για γενναίες αυξήσεις στις επικουρικές τους συντάξεις, αλλά και καταβολή αναδρομικών που σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνουν ή και ξεπερνούν τις 16.000 ευρώ.
Για χιλιάδες ασφαλισμένους, τα επιπλέον ποσά δεν αποτελούν προνόμιο, αλλά κεκτημένο δικαίωμα. Με μια απλή, αλλά κρίσιμη ενέργεια, μπορούν να αυξήσουν τη μηνιαία σύνταξή τους και να ενισχυθούν οικονομικά με ποσά που αντικειμενικά μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Έλεος πια με τα κεκτημένα των συνταξιούχων!
Κεκτημένα ήταν οι αυξήσεις στους μισθούς με την είσοδο στο ευρώ. Αν θυμάστε τότε η δραχμή παράπαιε, ακόμα και ο Χάρυ Κλυν έκανε αστεία με την κατρακύλα της δραχμής.
Το δεκαχίλιαρο βγήκε σε κυκλοφορία το 1995 και αν δεν ήταν η είσοδος στο ευρώ σύντομα θα έβγαινε σε κυκλοφορία και το 20χίλιαρο και το 50χίλιαρο όπως στο Βιετνάμ.
Αλλά: με το που αυξήθηκαν οι μισθοί σε ευρώ, καπάκι οι εργατοπατέρες και οι συνδικαλιστές αγωνίζονταν για συντάξεις στο επίπεδο λέει του 80 και 90% του τελικού μισθού (!) και νά σου οι δημόσιοι υπάλληλοι μετά από δύο δεκαετίες ('80, '90) να αρχίζουν να εισπράττουν τη δεκαετία 2000-2009 συντάξεις επιπέδου 2 και 3 χιλιάδων ευρώ, εφάπαξ επιπέδου 100, 200 και 300 χιλιάδων ευρώ (βλέπε ΔΕΗ για παράδειγμα).
Αυτά είναι ανήκουστα πράγματα, ένα διαρκές έγκλημα κατά της νέας γενιάς και των επόμενων γενεών. Συνυπολογίστε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ήσαν 120.000 εν έτει 1981. Επιπλέον, οι αδικαιολόγητα τρελές αυξήσεις στις συντάξεις του δημοσίου συμπαρέσυραν και αυτές του ιδιωτικού τομέα.
Οι γονείς μου συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα απολάμβαναν ετήσιες αυξήσεις στις συντάξεις τους την περίοδο 2010-2015 (!) όταν οι νέοι έφευγαν από τη χώρα και ο βασικός είχε φτάσει τα 400 και 500 ευρώ.
Φανταστείτε λοιπόν τι πάρτι γινόταν ακόμα και εκείνη την περίοδο κρίσης στις συντάξεις του δημοσίου. Αυτά κατά τη γνώμη ονομάζονται με μια λέξη: νταβατζιλίκια.
Κυριάκο αν υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να αυξάνεις είναι οι συντάξεις. 'Ένα πάγιο που κρατάει την οικονομία της χώρας σαν άγκυρα, στάσιμη και τελματωμένη.
Πρέπει να σπάσει το απόστημα του φαραωνικού συνταξιοδοτικού, πριν όμως πεθάνουν όλοι όσοι εισπράττουν σύνταξη σε ευρώ όταν πλήρωναν δραχμούλες για ασφαλιστικές εισφορές.
Χάρρυ Κλυνν - Λαϊστέρα άλλο μη κουνίεσαι.....
Μ.Μ.
