Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Γιάννης Δραγασάκης εκτίμησαν ότι μια χαρά μπορεί να φτιαχτεί μια κυβέρνηση των δευτεροτρίτοτέταρτων στις εκλογές, χωρίς απαραίτητη πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι όμως που θέτει ως προϋπόθεση ο Αλέξης Τσίπρας.
Υποχρεώθηκαν να ορθοδρομήσουν, όταν βγήκαν τα φραγγέλια της αριστεράς. Λεπτεπίλεπτα και αθώα! Με την διατύπωση της απλής απορίας που φυτεύτηκε στο δημόσιο διάλογο εάν «θέλουν όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει το κόμμα τους;» και εάν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η θέση νομιμοποιεί τη διαρροή της προοδευτικής συριζαϊκής ψήφου σε ΠΑΣΟΚ και ΜέΡΑ25.
Στη σκέψη και μόνο ότι θα του κολλήσουν τη ρετσινιά του υπονομευτή, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έσπευσε σε διευκρινιστική δήλωση, συνοδευόμενη μετά επιθέσεως, στον προπαγανδιστικό μηχανισμό της Ν.Δ! Το κάνει σχεδόν συστηματικά. Αν και δεν αλλάζει τον πυρήνα της θέσης που έχει εκφράσει, λειαίνει τις γωνίες που ενοχλούν την ηγεσία και κατόπιν βέβαια εορτής, παραπονιέται ότι τον ερμηνεύουν αποσπασματικά οι αντίπαλοι.
Πιο έμπειρος ο Δραγασάκης, που υποχρεώθηκε κι αυτός να διευκρινίσει, παραπέμπει για τις αποφάσεις, στο απόλυτο φετίχ του ΣΥΡΙΖΑ: στα όργανα, που όμως όλοι έχουν αποδεχθεί ότι παίζουν πάντα, στο ρυθμό που χτυπάει ο πρόεδρος. Ο κ. Τσακαλώτος όμως επέμεινε – και μετά τη δήλωση μετάνοιας ότι θέλει πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ – πως το 48% ή 49% αποτελούμενο από το πάτσγουορκ ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ – ΜεΡΑ25 προσφέρει μια πιο νομιμοποιημένη και καλύτερη κυβέρνηση για το λαό, από μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ν.Δ με 38%.
Δεν είναι απίθανο να στρώνεται εσωτερικά το ταπί για μια κωλοτούμπα, που θα νομιμοποιεί τον κ. Τσίπρα να προσαρμόσει την προεκλογική του θέση και να απευθύνει προσκλητήριο κυβερνητικής συνεργασίας των ηττημένων από την πρώτη κάλπη, εφόσον βέβαια τα νούμερα βγαίνουν. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο Ν. Ανδρουλάκης ή ο Γ. Βαρουφάκης - που έχει συμπτύξει κοινό μέτωπο με τη ΛΑΕ - θα στέρξουν, αλλά σημασία έχει ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ωθείται και έχει το πράσινο φως για να μπει στο παζάρι.
Εάν πάλι ο Αλέξης Τσίπρας επιμείνει μετεκλογικά ότι δεν θα υπάρχει ηθική και πολιτική νομιμοποίηση, ως δεύτερος να επιδιώξει μια τέτοια κυβέρνηση των ηττημένων, δεν αποκλείεται να βρεθεί στη δυσμενή γι' αυτόν θέση, να απολογείται στον Τσακαλώτο και τους άλλους, γιατί ενώ έκανε εκλογική διεύρυνση με τον Ευαγγ. Αντώναρο, δεν θέλησε να προσφέρει μια καλή προοδευτική κυβέρνηση στο λαό από την πρώτη κάλπη. Είναι γεγονός, ότι η σκέψη του εμφανιζόμενου ως αρχηγού της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολλές φορές δαιδαλώδης και εκφράζεται σαν χρησμός της Πυθίας.
Ανάλογα με το που βάζεις το κόμμα, βγαίνει και άλλο νόημα. Επίσης και για τα κίνητρά του μπορεί να γίνουν πολλές υποθέσεις, αλλά το μόνο χειροπιαστό είναι, ότι στα 15 χρόνια της συμπόρευσης με τον Αλέξη Τσίπρα, έχει εμπράκτως και επί της ουσίας αποδειχθεί πιο (αξιο)πιστός σύντροφος και από τον Παύλο Πολάκη.
Γενικά πάντως στην Κουμουνδούρου, εξυπηρετούν και εξυπηρετούνται από την στρατηγική του «λέμε τα πάντα και τα αντίθετά τους» και με αποχρώσεις, τάσσονται αναφανδόν υπέρ της διεκδίκησης της επιστροφής στην εξουσία, μέσω μιας κυβέρνησης των ηττημένων.
Η παραμονή στην αντιπολίτευση, νομοτελειακά θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στην Κουμουνδούρου και θα υποχρεωθούν όλοι σε δυσάρεστα ξεσκαρταρίσματα και ξεκαθαρίσματα.
