Το περασμένο Σάββατο, καθώς κατέβαινα στην Αθήνα, στο ύψος του Μεγάρου Μουσικής, έγινα μάρτυρας ακόμη μίας συγκέντρωσης ακτιβιστών υπέρ των Παλαιστινίων. Στην πορεία τους, πιθανότατα προς την πρεσβεία του Ισραήλ στο Ψυχικό, και με διακριτική την παρουσία της αστυνομίας, διέκοψαν την κίνηση των αυτοκινήτων και πραγματοποίησαν τη διαμαρτυρία τους.
Σταματημένος για ώρα στο δρόμο, τους παρακολουθούσα και προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς νομίζουν ότι κάνουν. Πιστεύουν πραγματικά χίλια άτομα, με θολά δακρύβρεχτα συνθήματα, λάβαρα και σημαίες, ότι θα ευαισθητοποιήσουν την ελληνική κοινή γνώμη και θα αλλάξουν υπέρ των Παλαιστινίων την πορεία αυτού του τόσο πολύπλοκου ζητήματος στην πορεία της ιστορίας;
Το πιο πιθανό είναι να εισπράξουν τη δυσαρέσκεια των ταλαιπωρημένων οδηγών, των οδοκαθαριστών που θα μάζευαν τα σκουπίδια των διαδηλωτών, των νοσηλευτών και νοσηλευόμενων των απέναντι νοσοκομείων που μεσημεριάτικα τους στερούσαν το δικαίωμα στην ησυχία και των ελαιοχρωματιστών που θα έπρεπε να ξαναβάψουν φρεσκοβαμμένες επιφάνειες αισθητικά βιασμένες από συνθήματα και σπρέι.
Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν ιδεαλιστές. Πράγματι, στη Γάζα η κατάσταση είναι δυστοπική για τους αθώους αμάχους. Γιατί δεν είναι όλοι οι άμαχοι εκεί αθώοι. Και φυσικά δεν περιμένω να διακατέχονται όλοι οι άνθρωποι από τον ρεαλισμό των σοβαρών διεθνολόγων. Γιατί δυστυχώς είναι περισσότεροι οι πολιτικολογούντες από τους σοβαρούς επιστήμονες στο χώρο μας, και αντί να ενημερώνεται ο κόσμος, τελικά αποπροσανατολίζεται.
Ο κόσμος όμως δεν αλλάζει στην πραγματικότητα από τους ιδεαλιστές. Τον κόσμο τον αλλάζουν οι ρεαλιστές. Αυτό δε σημαίνει ότι οι δεύτεροι είναι λιγότερο ιδεαλιστές από τους πρώτους. Η διαφορά τους έγκειται στο ότι οι ιδεαλιστές βλέπουν τον κόσμο με το πώς θα ήθελαν να είναι. Και διαμαρτύρονται που δεν είναι όπως τον φαντάζονται. Οι ρεαλιστές αντίθετα, βλέπουν τον κόσμο όπως ακριβώς έχει και με σχέδιο προσπαθούν να τον διαμορφώσουν με τρόπο τέτοιο, που θα εξυπηρετεί τον σκοπό τους, χωρίς ωστόσο να παραβλέπουν τα συμφέροντα των άλλων. Ξέρουν τι φταίει, ξέρουν τι θέλουν και ξέρουν μέχρι που μπορούν να φτάσουν.
Το πρόβλημα των Παλαιστινίων βρίσκεται πρωτίστως μέσα στην κοινωνία των Παλαιστινίων. Είναι εγκλωβισμένοι μέσα σε μια αραβική φεουδαρχία, απόλυτη εξάρτηση, ακραία ιδεολογία και σε πολιτικές έριδες μεταξύ των κυρίαρχων φατριών τους. Το πρόβλημα δεν είναι αν το Ισραήλ θα τους δώσει χώρο να φτιάξουν κράτος. Το πρόβλημα είναι αν οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι είναι έτοιμοι να οικοδομήσουν ένα νορμάλ κράτος. Και δεν είναι έτοιμοι…
Μπορούν τα σημερινά πρόσωπα στα πολιτικά πράγματα των Παλαιστινίων να ετοιμάσουν μια βιώσιμη κατάσταση για τον Παλαιστινιακό λαό στο μέλλον; Θα στοιχημάτιζα πως όχι!
Η ελπίδα για τον Παλαιστινιακό λαό μπορεί να έρθει από σοβαρούς Παλαιστίνιους της διασποράς, σπουδαγμένους κοσμοπολίτες και πετυχημένους επιχειρηματίες, που βλέποντας τη διαφθορά, κρατούσαν ως σήμερα απόσταση από τα πολιτικά πράγματα των Παλαιστινίων. Ώριμες πολιτικά προσωπικότητες, με ενδιαφέρον για το μέλλον των Παλαιστινίων, και με σχέδιο για το πώς μπορεί να οικοδομηθεί ένα βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος, θα μπορούσαν να ηγηθούν μιας προσπάθειας, βασισμένης σε ρεαλιστικές παραμέτρους, που θα επικοινωνήσουν τους στόχους τους πρωτίστως με το Ισραήλ και τις σημαντικότερες πρωτεύουσες του κόσμου, αγνοώντας ταυτόχρονα τους ντόπιους φεουδάρχες και τις κραυγές τους εντός της κοινότητας των Παλαιστινίων.
Γιατί κακά τα ψέματα, μπορεί να κερδίζει στρατιωτικά το Ισραήλ, αλλά στην πραγματικότητα και αυτό εγκλωβισμένο είναι. Όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, που σπρώχνει κάθε φορά το Παλαιστινιακό Ζήτημα στο χρόνο για να διαχειριστεί κάποιος άλλος την καυτή πατάτα.
Αυτό που χρειάζονται σήμερα οι Παλαιστίνιοι είναι μια βιώσιμη επανάσταση από τα πάνω, που θα εκφράζει με ρεαλισμό την ψυχή του μέσου Παλαιστίνιου στη βάση της κοινωνίας. Η συντριβή της Χαμάς και η αφωνία των διοικούντων στη Δυτική Όχθη σηματοδοτεί το καλύτερο timing να πάρουν τα ινία της υπόθεσης του Παλαιστινιακού Ζητήματος στα χέρια τους άνθρωποι μετριοπαθείς και ρεαλιστές, με γνώση του μηχανισμού για το πώς δουλεύει ο σύγχρονος κόσμος. Έχει να κερδίσει και το Ισραήλ πολλά από μια τέτοια εξέλιξη.
*Ο Βασίλης Κοψαχείλης είναι διεθνολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Γεω-επιχειρηματίες: Από τον Ιάσονα στον Έλον Μάσκ» (Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2024)
