«Τόσο απελπισμένοι είναι στη Νέα Δημοκρατία και τους μαζεύουν όλους αυτούς; Ή μήπως δεν πιστεύουν στην αυτοδυναμία;». Αυτό αναρωτήθηκαν αρκετοί από αυτούς που έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ μετά την αναγγελία προσχώρησης στελεχών τους στο κυβερνών κόμμα.
Αυτοί, βέβαια, έχουν δικαίωμα να λένε ό,τι θέλουν.
Είναι κατανοητή η πικρία τους. Αν μείναμε τελικά στην ΕΕ οφείλεται στο ΠΑΣΟΚ και τον Γιώργο Παπανδρέου που πρώτος αυτός και μόνος του τότε, βροντοφώναξε «Μένουμε Ευρώπη».
Τη σωτήρια αυτή απόφαση για τη χώρα το ΠΑΣΟΚ την πλήρωσε με την ίδια του την ύπαρξη, χωρίς να καταφέρει να ανανήψει έκτοτε κάτι που οπωσδήποτε είναι βαρύ, αν μάλιστα σκεφτούμε πως μεθαύριο που θα τιμήσουμε τα 50 χρόνια από τη Μεταπολίτευση, το κόμμα που στην κυριολεξία τη σφράγισε δεν είναι ότι έχει χάσει απλώς τη δύναμή του είναι ότι στις συνειδήσεις του λαού-εκλογικού σώματος δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης.
Ό,τι και να πουν οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ για το κύμα φυγής από το κόμμα παραμονές, μάλιστα, των εκλογών είναι κατανοητό. Να σημειώσουμε βέβαια ότι η φυγή αυτή δεν εξαντλείται στην προσχώρηση στελεχών στη ΝΔ αλλά αφορά κυρίως την άρνηση ουκ ολίγων να ενταχθούν τελικά στα ψηφοδέλτια, ενώ αρχικά είχαν εκδηλώσει σχετικό ενδιαφέρον.
Παρ'όλα αυτά όμως, πιστεύουμε ότι η ερώτηση γιατί η ΝΔ εντάσσει στις τάξεις της στελέχη παντελώς άγνωστα στην κοινή γνώμη έχει βάση.
Απαντιέται δε σε δύο επίπεδα.
Πρώτα στο πεδίο των πολιτικών συμβολισμών: όταν νεαρά στελέχη ενός κόμματος θεωρούν μάταιη τη συμπόρευση με αυτό τη στιγμή μάλιστα που την ηγεσία του ανέλαβε και μάλιστα πρόσφατα, ένας νέος άνθρωπος, και επιδιώκουν την ένταξη στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, το μήνυμα ότι ο τελευταίος είναι ο μοναδικός κυρίαρχος στο χώρο του Κέντρου γίνεται σε όλους σαφές.
Υπάρχει κι ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό της πολιτικής στρατηγικής: η ΝΔ υποδέχεται στις τάξεις της στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν δημιουργούν αρνητικούς συνειρμούς στους ψηφοφόρους της και φυσικά δεν απειλούν την εκλογή των δικών της στελεχών.
Κλείνουμε με ένα προσωπικό σχόλιο. Όσοι διαμορφώσαμε πολιτική συνείδηση τη δεκαετία του '90 ζώντας τη σύγκρουση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη- Ανδρέα Παπανδρέου, αισθανόμαστε ασφαλέστεροι με την πολιτική κυριαρχία ενός Μητσοτάκη δηλαδή ενός αντιλαϊκιστή κεντρώου σε ολόκληρο το χώρο.
Από την άλλη όμως πλέον έχουμε διαβάσει αλλά κυρίως έχουμε ζήσει αρκετά ώστε να ξέρουμε ότι αυτό που λείπει από την Ελλάδα για να απογειωθεί είναι ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ, μια δύναμη προοδευτική που θα στεγάσει πολίτες που δεν θέλουν να συνυπάρχουν ούτε με πρωτόγονους Δεξιούς ούτε με παλαβούς Αριστερούς. Μακάρι κάποτε να το ξαναδούμε.
