Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Βρίσκουμε εξαιρετικά εύστοχο τον χαρακτηρισμό των αγώνων που δίνουν οι πραγματικοί φοιτητές για να κρατήσουν τα πανεπιστήμια ανοιχτά ως «κίνημα». Ναι, γινόμαστε μάρτυρες ενός κινήματος για τα ανοιχτά πανεπιστήμια.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι βέβαια ο διαχρονικός εκφραστής της θέσης ότι τα Πανεπιστήμια δεν μπορούν να λειτουργούν εσαεί ως πεδία τελετουργικών συγκρούσεων και εκπλήρωσης των φαντασιώσεων ολόκληρου του φάσματος της αριστεράς. Φαίνεται όμως ότι το αίτημα για ανοιχτά πανεπιστήμια υπερβαίνει όσους συνομολογούν με την ψήφο τους στις θέσεις μια φοιτητικής παράταξης και αυτοί σύμφωνα με τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών είναι αρκετοί. Το αίτημα για ανοιχτά πανεπιστήμια παίρνει χαρακτήρα κινήματος που υπερβαίνει τα επί μέρους και γίνεται αίτημα υπαρξιακό, αντιμετωπίζεται δηλαδή ως αυτό που ήταν, είναι και θα είναι: ως η ικανή και αναγκαία συνθήκη για δημόσια ανώτατη εκπαίδευση.
Όσα γίνονται αυτές τις ημέρες στις γενικές συνελεύσεις των Σχολών είναι ελπιδοφόρα και δηλωτικά μιας κοινωνίας που έχει πλέον βαρεθεί η κατ'επάγγελμα καταπάτηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων της όπως αυτό της Παιδείας να είναι το μέσο που χρησιμοποιούν οι επιτήδειοι για να καταλάβουν την εξουσία, μια εξουσία που τη βλέπουν ως μέσο επαγγελματικής αποκατάστασης και βέβαια όχι ως ευκαιρία διακυβέρνησης επ' αγαθώ.
Πόσοι έχτισαν πολιτική καριέρα επειδή πέτυχαν ως φοιτητοπατέρες;
Πόσοι βρέθηκαν στο βουλευτικό θώκο επειδή ηγούμενοι καταλήψεων διέλυαν με επιτυχία τη δημόσια παιδεία, την παιδεία του λαού, της μεσαίας τάξης και των μη προνομιούχων;
Πόσοι έγιναν μέλη ΔΕΠ επειδή προσέφεραν με επιτυχία «υπηρεσίες φοιτητοπατέρα» στα κόμματα και το αριστερό κατεστημένο των ΑΕΙ;
Οι φοιτητές απαντούν σε αυτό κινηματικά, ζητώντας να μπει ένα τέλος στην παράνοια που μας έχει φέρει στη θέση να επιχειρηματολογούμε πάνω στο γιατί μια κατάληψη δεν είναι απλώς λάθος ή παράνομη αλλά λειτουργεί σε βάρος των συμφερόντων των φοιτητών.
Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου πέραν όλων των άλλων έδωσε στους φοιτητές το κουράγιο να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Η κατάργηση του ασύλου όμως δεν αρκεί. Η αστυνόμευση από μόνη της δεν είναι η λύση. Τη λειτουργία των σχολών θα την εξασφαλίσουν οι φοιτητές και τα μέλη ΔΕΠ που βρίσκουν το κουράγιο να αντιδράσουν στην παράνοια, την ιδεοληψία και την πολιτική αλητεία.
\Το Κίνημα των Ανοιχτών Πανεπιστημίων είναι ό,τι πιο υγιές και ελπιδοφόρο έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Μια κοινωνία σηκώνει το ανάστημα απέναντι στην ιδεολογία της ήττας και τις δυνάμεις του ανορθολογισμού. Η νεολαία διεκδικεί το δικαίωμά της στο δημόσιο αγαθό της Παιδείας. Γινόμαστε μάρτυρες ενός σπουδαίου γεγονότος, το οποίο είμαστε σε θέση να αποτιμήσουμε θετικά σε ενεστώτα χρόνο, χωρίς να πρέπει να αναμένουμε την κρίση της ιστορίας.
Το στοίχημα των Ανοιχτών Πανεπιστημίων πρέπει να κερδηθεί γι'' αυτό και πρέπει να έχει τη συμπαράσταση όλων μας.
