Ένα χρόνο πριν ξεσπάσει η πανδημία, οι αρμόδιες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανέφεραν σε έκθεσή τους ότι η κατάσταση της ψυχικής υγείας του πληθυσμού στην Ευρώπη αποτελούσε «αιτία ανησυχίας». Περίπου 84 εκατομμύρια άτομα σε ολόκληρη την ΕΕ υπολόγιζαν τους ανθρώπους με κακή ψυχική υγεία.
Προφανώς ο κορονοϊός, ο εγκλεισμός και οι πολλαπλοί φόβοι που πυροδότησε επιβάρυναν μια ήδη βεβαρημένη κατάσταση στο σύνολο του ευρωπαϊκού πληθυσμού, αλλά δεν ήταν το bing bang που έφτιαξε και το ελληνικό σύμπαν του παραλογισμού. Ένα σύμπαν που μέσα του βρίσκονται όλο και περισσότεροι γυναικοκτόνοι, βιτριολιστές, βασανιστές ζώων και «αυτόχθονες ιθαγενείς» που ταμπουρώνονται ανεμβολίαστοι σε κτίρια του διεθνούς δικαίου.
Φαίνεται όμως ότι αγνοούμε, υποτιμούμε και ξορκίζουμε το πρόβλημα και την έκτασή του -εγώ πρώτη- αποκαλώντας συλλήβδην αντικοινωνικούς και «ψεκασμένους» κάποιους ανθρώπους που χρήζουν μεγάλης ψυχολογικής υποστήριξης και ψυχιατρικής αντιμετώπισης.
Η ζωή στην κόκκινη ζώνη των ασθενειών της ψυχής και του μυαλού δεν έχει ορθολογισμούς και εκλογικεύσεις. Είναι γεμάτη από εχθρούς και
δαίμονες. Οι άλλοι άνθρωποι, η κοινωνία, οι εαυτοί τους. Η ψυχολογική κατάσταση του ατόμου επηρεάζει, με τρόπο που δεν κατανοούμε οι αδαείς, τα συλλογικά αγαθά. Τώρα ίσως παίρνουμε μια γεύση με το αντιεμβολιαστικό κίνημα και τους αυτόχθονες ιθαγενείς.
Η εκπαίδευση, η κοινωνική ένταξη, η υγεία, ακόμη και η αντιμετώπιση της φτώχειας και της κοινωνικής ανισότητας, δηλαδή δείκτες του επιπέδου μιας κοινωνίας και της συλλογικής προόδου της, εξαρτώνται από την ψυχοδομή του ατόμου. Πόσο λειτουργικό κοινωνικά και προσωπικά είναι, πόσο μπορεί να ξεπερνάει δυσκολίες και οδυνηρές καταστάσεις.
Μια ματιά γύρω δείχνει την τεράστια υστέρηση μας. Η ψυχική υγεία ήταν πάντα στο κάτω κάτω ράφι των παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών, αν και το κόστος απώλειας της είναι απείρου μεγέθους. Η έκθεση της ΕΕ από το 2018 έδειχνε ότι το συνολικό κόστος της κακής ψυχικής υγείας ξεπερνούσε το 4% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, δηλαδή πάνω από 600 δισ. ευρώ.
