Του Προέδρου της Δράσης Θόδωρου Σκυλακάκη
Η κυβέρνηση φώναξε την αντιπολίτευση για να συζητήσει την «κοινή αντίσταση» στην μείωση των συντάξεων που και οι δύο μαζί είχαν ψηφίσει το περασμένο καλοκαίρι. Κι η αντιπολίτευση αρνήθηκε γιατί το περασμένο καλοκαίρι αγωνιζόταν λέει για να μείνει η χώρα στην Ευρώπη, οπότε ψήφιζε ό,τι της έβαζαν στο τραπέζι, ενώ τώρα είδε το φως το αληθινό και ξαναέγινε αντιμνημονιακή.
Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ εντωμεταξύ οργανώνει διαδηλώσεις εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που απειλούν να μην ψηφίσουν το ασφαλιστικό, μόλις ψήφισαν ομοθύμως τον προϋπολογισμό που προβλέπει την περικοπή των συντάξεων κατά περίπου 2 δις ευρώ, «για την αποτροπή της οποίας αγωνίζεται ερρωμένως», την ώρα που την ψηφίζει στη Βουλή και ετοιμάζεται να την νομοθετήσει. Τελικά η γελοιότητα και η ανοησία στο ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ανεξάντλητη, ακόμα κι όταν συζητάμε τα πιο σοβαρά προβλήματα της χώρας, μάλλον ιδίως όταν συζητούμε τα πιο σοβαρά προβλήματα της χώρας.
Παριστάνουν όλοι ότι οι συντάξεις θα μειωθούν γιατί φταίνε οι κακοί δανειστές, όταν γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι συντάξεις θα μειωθούν γιατί απλούστατα το απερίγραπτο ελληνικό κράτος, αν και χρεοκοπημένο από το 2009-10, πληρώνει πολύ περισσότερα για συντάξεις από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ και εδώ και χρόνια δεν έχει πια τα λεφτά για να τις διατηρήσει στο σημερινό ύψος τους. Αντί όμως να το αποδεχθεί και να δει τι θα κάνει (να προσελκύσει δηλαδή επενδύσεις για να αναπτυχθεί η οικονομία), άρχισε να καθυστερεί την απονομή των συντάξεων (πάνω από 300 χιλ. συνταξιοδοτικά δικαιώματα εκκρεμούν σήμερα) και συνέχισε να δίνει συντάξεις στα 50 με πλασματικά χρόνια που κερδίζεις όσο περισσότερες ημέρες απεργίας έχεις!
Ακόμα και τώρα όμως που φτάσαμε στο σημείο μηδέν κανείς δεν μιλά σοβαρά για τις πραγματικές επιλογές σε ό,τι αφορά τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος που αναπόφευκτα θα γίνει μέσα στον επόμενο μήνα. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στην θεμελιώδη επιλογή που θα κάνει η Βουλή μεταξύ ενός συστήματος ορισμένων παροχών (το υφιστάμενο) και ενός συστήματος ορισμένων εισφορών, που είναι η εναλλακτική που προτάθηκε από την «Επιτροπή σοφών» και απέρριψε ο κ. Κατρούγκαλος.
Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ των δύο συστημάτων; Το σύστημα ορισμένων παροχών στηρίζεται στο ποσοστό αναπλήρωσης του μισθού (45%-55% είναι τα ποσοστά που προτείνονται) και πρέπει να αναπροσαρμόζεται διαρκώς νομοθετικά ανάλογα με την πορεία της οικονομίας. Στο παρελθόν αποτέλεσε ευκαιρία απίστευτων ασφαλιστικών ρουσφετιών, που κατέληξαν να καταβροχθίσουν μεγάλο μέρος των αποθεματικών των ταμείων. Γι' αυτό και κανείς νέος δεν εμπιστεύεται ότι το χρεοκοπημένο αυτό σύστημα θα του δώσει ποτέ σύνταξη.
Η (φιλελεύθερη) εναλλακτική είναι το σύστημα ορισμένων εισφορών. Κάθε ασφαλισμένος έχει έναν ατομικό ασφαλιστικό λογαριασμό στον οποίο αθροίζονται διαχρονικά οι εισφορές του και τοκίζονται με ένα λογικό επιτόκιο (η ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ). Ο λογαριασμός είναι νοητός (σουηδικό σύστημα) και οι συντάξεις συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται από τις τρέχουσες εισφορές. Όμως η σύνταξη (πλην της «εθνικής σύνταξης» που είναι ενιαία για όλους και προέρχεται μόνο από την γενική φορολογία), καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από το ποσό που συγκεντρώνεται στον ατομικό ασφαλιστικό σου λογαριασμό. Τίποτε άλλο. Οι ασφαλισμένοι αποφασίζουν οι ίδιοι πότε θα βγουν στη σύνταξη κι γνωρίζουν ότι κάθε ευρώ που βάζουν στο λογαριασμό τους με τη μορφή εισφορών θα τους επιστραφεί ως σύνταξη όταν γεράσουν. Σύστημα δίκαιο, καθαρό, που μηδενίζει τα ασφαλιστικά ρουσφέτια και δημιουργεί πανίσχυρα κίνητρα για αποταμίευση, νόμιμη εργασία και καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής.
Η πραγματική αυτή μεταρρύθμιση, που θα δώσει κίνητρα στην οικονομία και θα διευκολύνει την ανάκαμψη και την αύξηση των εσόδων των ταμείων, δεν συζητείται από κανέναν. Οι «σοφοί» (οι άνθρωποι που δηλαδή έχουν μελετήσει το ασφαλιστικό σύστημα), την πρότειναν, οι άσχετοι τους διαπόμπευσαν γιατί ούτε κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο και κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν μπήκε καν στη συζήτηση. Το μόνο που τους ενδιαφέρει στην υπόθεση του ασφαλιστικού είναι ποιος θα χρεωθεί το πολιτικό κόστος της (αναπόφευκτης) μείωσης των συντάξεων που όλοι μαζί ψήφισαν το περασμένο καλοκαίρι. Και η μόνη δημόσια συζήτηση που ακούμε αφορά κοροϊδίες του τύπου ελάτε να «αγωνιστούμε» για να μην μειωθούν οι συντάξεις, που δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε και ψηφίζουμε για να μειωθούν...
