Παραβιάζοντας βασικούς κανόνες του, όπως π.χ να μην λαμβάνει αποφάσεις εν θερμώ, ο πρωθυπουργός έκανε την πρώτη μεγάλη στραβοτιμονιά του. Ως απότοκος της ροπής του, στη συνέπεια λόγων και έργων, της βιασύνης να κουμπώσει η ανάληψη ευθύνης με την απόδοση ευθύνης και μιας μικρής δόσης αυταρέσκειας, ο ανασχηματισμός προέκυψε προβληματικότερος από το αναμενόμενο. Το κυβερνητικό σχήμα δεν κουμπώνει με όσα μας είχε συνηθίσει ο κ. Μητσοτάκης και ο χαρακτηρισμός «ανοικτών μετώπων» που αποδόθηκε από στελέχη του Μαξίμου, δεν έχει το θετικό πρόσημο που είχαν κατά νου όταν τον χρησιμοποίησαν.
Η δε «περιπέτεια» υπουργοποίησης του ναυάρχου Αποστολάκη, εξέχοντος υπουργού του Αλέξη Τσίπρα, θα μείνει ως «σφραγίδα» του ανασχηματισμού της 31ης Αυγούστου.
Από αυτή την περιπέτεια, όμως προκύπτουν δεδομένα, χρήσιμα για την πολιτική προστασία του μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την αλλαγή υποδείγματος διακυβέρνησης. Κανείς απ'όσους υπηρέτησε, υιοθέτησε, ανέχθηκε και υπέθαλψε τον επιζήμιο λαϊκισμό τον εκχυδαϊσμό και τη φαυλότητα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, είναι ικανός να παρέχει εχέγγυα πολιτικής αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας.
Η δε επίδειξη πνεύματος συναίνεσης προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του -που την επιζητεί όταν δεν μπορεί να επιτεθεί κατά μέτωπο και κρύβεται πίσω απ' αυτή- είναι σαν ο βάτραχος να προσφέρει την πλάτη του στον σκορπιό. Η ιδέα να γίνει ο Ευάγγελος Αποστολάκης το πρόσωπο αυτής της συναίνεσης ήταν μια πολύ κακή ιδέα που ίσως προοπτικά να αποδειχθεί η καλύτερη κακή ιδέα που είχαν στο Μαξίμου. Να τελειώσουν με τη φενάκη της συναίνεσης και ότι η χώρα έχει κανονική αντιπολίτευση. Και πως όλοι μπορούν να προσφέρουν κάτι στην πορεία της χώρας στο μέλλον. Δεν μπορούν να μάθουν νέα περπατησιά τα παλιά άλογα.
Ο κ. Τσίπρας στο ενδεχόμενο να δει τον Αποστολάκη στο υπουργικό τραπέζι ένιωσε πως κάτι μετατοπίζεται στο «σύμπαν» που γνώριζε και του παρείχε ασφάλεια, και αντέδρασε με πρωτόγνωρη ένταση. Να το θεωρήσουμε λογικό. Μόνο που είχε μια «χρονοκαθυστέρηση» στην έκρηξη και στην κατηγόρια για «αποστασία». Θα ανέμενε κανείς από τον Τσίπρα που όλοι γνωρίζουμε, με το που άκουσε εδώ και μια εβδομάδα, από το στόμα Αποστολάκη την πρόταση του Μητσοτάκη, να βγει και να καταγγείλει τον πρωθυπουργό για όσα τον κατήγγειλε χθες. Ότι καλεί σε αποστασία έναν πρώην υπουργό του και στενό συνεργάτη του. Δεν το έκανε. Αλλά περίμενε. Περίμενε κάτι να δει, κάτι να γίνει. Τι έγινε το ξέρουν σίγουρα δύο. Ίσως και λίγο περισσότεροι. Τσίπρας και Αποστολάκης, Αποστολάκης και Τσίπρας κατέληξαν μετά από μεγάλη διαδρομή προειδοποιήσεων, απειλών και υπαναχωρήσεων στην ίδια εκδοχή της ιστορίας: ο ναύαρχος παγιδεύτηκε και χωρίς τη συναίνεσή του παραλίγο να υπουργοποιηθεί από τον Μητσοτάκη!
