Η… Βενεζουέλα μια χαρά τα πάει με τον κόβιντ. Έχει μόνο 36 νεκρούς ανά εκατομμύριο κατοίκους. Θα έλεγε κάποιος σύντροφος ότι αυτό οφείλεται στο «τσαβικό» σύστημα υγείας που επικουρεί τον λαό.
Το αφήγημα όμως το χαλάνε η Αιθιοπία και η Ουγκάντα, που η καθεμία έχει μόνο 6 νεκρούς/εκατομμύριο. Η Ελλάδα ψηλά, αλλά κάτι καλύτερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο με 473 νεκρούς. Το Βέλγιο εκτινάσσεται με 1.686, η Τσεχία με 1.103, το Ηνωμένο βασίλειο με 1.076, η Ιταλία με 1.235, κ.λπ. Μας πλησιάζει δε η Γερμανία του φημισμένου συστήματος «με τις με τις περισσότερες ΜΕΘ κατ’ αναλογία πληθυσμού», με 413 νεκρούς (worldometers.info)
Κουραστικοί οι αριθμοί αλλά καταδεικνύουν εναργώς ότι δεν υπάρχουν σταθερά και αξιόπιστα μέτρα σύγκρισης μεταξύ κρατών στην επιτυχία αντιμετώπισης της πανδημίας. Η μικρή ή μεγάλη πιθανότητα να διασπείρει τον ιό στο εσωτερικό του ένας λαός, καθορίζονται από πλείστους όρους: Κοινωνιολογικούς (π.χ. φτώχεια, άρα μη δυνατότητα μετακίνησης - στις περιπτώσεις Αιθιοπίας, Ουγκάντας), υπερμετακίνηση λόγω εργασιακών δομών (Βέλγιο), ομοσπονδιακή δομή κράτους και δυσλειτουργία ενιαίας απόφασης για το σύνολο της επικράτειας (Βέλγιο-Γερμανία), υπολειτουργία, ανικανότητα ή διχογνωμία κεντρικών κυβερνήσεων (Ιταλία, Ισπανία ), κλπ.
Οπότε με δεδομένο ότι η Ελλάδα, όσο και η κυβέρνηση να χαλάρωσε στο δεύτερο κύμα, απέχει πολύ από το να είναι το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, ο αριθμός νεκρών δεν προσφέρεται για πειστική αντιπολίτευση. Το προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά τα αποτελέσματα είναι πενιχρά, παρότι τον βοηθά… η κυβέρνηση!
Και τον βοηθά όχι με το έργο ή την έλλειψή του, αλλά με την επικοινωνιακή της διαχείριση. Και αυτό δεν είναι θέμα ενός ανθρώπου, κάποιου υπουργού. Απτεται της ελληνικής πολιτικής νοοτροπίας. Όταν πχ η ποσότητα και η εγκαιρότητα έλευσης των εμβολίων δεν εξαρτάται από τη χώρα μας αλλά από την ΕΕ και τις παραγωγές εταιρίες, δεν χρειάζονται δηλώσεις σιγουριάς για δύο εκατομμύρια εμβόλια το μήνα, γιατί αν δεν γίνει (που δεν γίνεται), θα θεωρήσει ο πολίτης ότι εσύ τον κορόιδεψες. Δεν έχει υποχρέωση να το ψάξει για να κατανοήσει ότι αποτελεί αδυναμία των άλλων: Αδυναμία προγραμματική της ΕΕ και παραγωγική των εταιριών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ατύχησε και σε αυτό. Με ανακοίνωση του τμήματος Υγείας, κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «παίζει με μια ολόκληρη κοινωνία». Ο λόγος; «Τα δύο εκατομμύρια εμβόλια που υποσχόταν ο Μητσοτάκης έγιναν γρήγορα εκατό χιλιάδες ενώ είναι αμφίβολο μέσα στο Γενάρη θα έχουν εμβολιαστεί 200.000 συμπολίτες μας». Αυτά δηλαδή –η καθυστέρηση εμβολίων– που όπως προείπαμε θα ήταν το αποδεκτό επιχείρημα ενός πολίτη που δεν έχει ενημέρωση στην ομήγυρη στο καφενείο του, γίνεται επιχείρημα του τμήματος υγείας του ΣΥΡΙΖΑ!
Πιάνονται λαϊκίστικα από κάθε μικρή ανθυπολεπτομέρεια θεωρώντας ότι κάνουν αντιπολίτευση. Χθες π.χ. στην ανακοίνωση του τμήματος υγείας, κατηγορούν τους κυβερνητικούς ότι « αντί να διασφαλίσουν την άμεση υλοποίηση της εμβολιαστικής εκστρατείας, έτρεξαν πρώτοι-πρώτοι να εμβολιαστούν».
Σαφώς η κυβέρνηση ατύχησε επικοινωνιακά με την αύξηση του αριθμού των στελεχών που θα εμβολιάζονταν, από 45 τους έφτασε 126. Δεν ήταν μεγάλος ο αριθμός των 80 επί πλέον. Φάνηκε ωστόσο ως πρόκληση, ως ιδιοποίηση του γκουβέρνου, και πολύ σωστά ο Πρωθυπουργός το σταμάτησε.
Όμως θα ήταν πρόβλημα αν δεν είχε τελειώσει με την παρέμβαση του Πρωθυπουργού. Αφού έληξε, προς τι εκ των υστέρων η υπενθύμιση; Για να… συγχαρούν τον Μητσοτάκη που το έκοψε μαχαίρι;
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση, θεωρητικά εν δυνάμει αυριανή κυβέρνηση. Δεν αρκεί να λέει στη ανακοίνωσή του «την ίδια ώρα πληθαίνουν οι καταγγελίες για ακύρωση προγραμματισμένων εμβολιασμών υγειονομικών σε νοσοκομεία της χώρας».
Αυτό ενδεχομένως να συμβαίνει, αλλά οι συνδικαλιστές του, γιατροί και διοικητικοί του υγειονομικού τομέα, για να είναι πειστικοί, θα έπρεπε να το έχουν καταγράψει και να το ανακοινώσουν τεκμηριωμένα (το που συμβαίνει και γιατί). Αν δεν μπορεί να το τεκμηριώσει και γενικολογεί βασιζόμενος στις καταγγελίες των συνδικαλιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΚΚΕ, επιβεβαιώνει την συνδικαλιστική του φτώχεια και την αντιπολιτευτική του αδυναμία.
Συχνά συμβαίνουν σε όλες τις κυβερνήσεις υπερβάσεις που είναι εν τοις πράγμασι άνευ ουσίας, αλλά έχουν συμβολικό βάρος. Δεν κλονίζουν αλλά προκαλούν ρηγματώσεις στα θεμέλιά της, μικρές έως αδιόρατες. Δεν απειλούν την σταθερότητά της, αλλά τη διαβρώνουν.
Η πανδημία είναι ιστορικό γεγονός, ο λαός δεν έχει υποχρέωση να το εκλογικεύσει όταν τον πλήττει (π.χ. κλειστά καταστήματα, ιδιοκτήτες σε απόγνωση, ιδιωτικοί υπάλληλοι σε ανασφάλεια, ξαφνικό χθεσινό λοκνταουν). Αλλά παρόλα αυτά συναισθάνεται τη σοβαρότητα του γεγονότος και δεν αντιδρά έντονα. Ίσως γιατί η εναλλακτική θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ… σώζει την κυβέρνηση!
