Υπήρχαν δύο τρόποι για να περάσει η βοήθεια από το κράτος στον ιδιωτικό τομέα στην περίοδο της πανδημίας. Ο ένας ήταν μέσω κάποιας αξιολόγησης από τις τράπεζες ή κάποιον άλλον φορέα. Τελικά, επιλέχτηκε να δοθούν χρήματα με βάση τον τζίρο των εταιρειών και χωρίς διαμεσολάβηση τρίτου. Πέτυχε! Και ύστερα ήρθαν τα έργα του Ταμείου Ανάκαμψης. Δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Και πού είναι αυτά; Η διαφορά σε σχέση με την επιστρεπτέα είναι ότι «μέτρησε» η απορροφητικότητα και όχι η ενίσχυση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων.
Όλη η στρατηγική του Ταμείου Ανάκαμψης στηρίχτηκε στη λογική ότι έπρεπε να εκτελεστούν τα έργα. Να μην χαθούν τα χρήματα. Να μην συμβεί αυτό που γίνεται χρόνια τώρα με το ΕΣΠΑ. Σωστό εκ πρώτης άποψης. Θα περίμενε κανείς ότι με τόσα χρήματα που έπεσαν στην αγορά θα υπήρχε έντονη κινητικότητα σε αυτήν. Ότι θα είχαν δημιουργηθεί νέες εταιρείες, ότι θα είχαν ενδυναμωθεί οι παλαιότερες, ότι νέοι παίκτες θα εμφανιζόντουσαν για να διεκδικήσουν δυναμικά μερίδιο στην πίτα. Αλλά αυτό δεν συνέβη! Ναι μεν οι αριθμοί ευημερούν, αλλά η αγορά στενάζει. Αρκεί κανείς να βγει από το γραφείο του, να εγκαταλείψει τα εξελάκια και να μιλήσει με τους πραγματικούς ανθρώπους.
Τότε, θα διαπιστώσει ότι το πρόβλημα βρίσκεται στις μικρές κατηγορίες. Στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και όχι στα μεγαθήρια. Κάτι κάναμε λάθος. Δεν μπορεί! Το γεγονός ότι το Ταμείο Ανάκαμψης δεν στάθηκε η αφορμή για να στηριχτεί ουσιαστικά μία νέα γενιά επιχειρηματιών, είναι κάτι που αποδεικνύει αυτό ακριβώς. Ότι κάτι δεν υπολογίσαμε σωστά.
Εκείνο που θα μετρήσουμε αμέσως μετά είναι αν απ' όλη αυτήν τη διαδικασία έχει μείνει κάτι στη χώρα. Αν έχουμε αποκτήσει τεχνογνωσία που δεν είχαμε στο παρελθόν. Η μεγαλύτερη ήττα που δέχτηκε η ελληνική οικονομία με την περιπέτεια των προβληματικών επιχειρήσεων είναι ότι χάθηκε η τεχνογνωσία που διέθεταν οι πτωχευμένες επιχειρήσεις. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχουμε επανακτήσει το χαμένος έδαφος. Με τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης υπήρξε η ευκαιρία να δοθεί ώθηση στον ιδιωτικό τομέα, να αρχίσει η Οικονομία να θυμίζει κάτι από τη ζωντάνια που είχε ο ιδιωτικός τομέας στις ημέρες που προηγήθηκαν του … σοσιαλισμού.
Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι η κυβέρνηση πρέπει σε κάθε περίπτωση να σκύψει πάνω στα προβλήματα των μικρομεσαίων. Εκεί κτυπάει η καρδιά της επιχειρηματικότητας και όχι στα σπίτια των πέντε μεγάλων οικογενειών της χώρας. Και πολλές φορές χρειάζεται απλά και μόνο τρόπος. Όπως έγινε και με την επιστρεπτέα. Η χώρα χρειάζεται την επιχειρηματικότητα. Δεν μπορεί να προχωρήσει μόνο με τις βαρονίες. Πολιτικές και οικονομικές.
Θανάσης Μαυρίδης
