Θέλεις, λες, να εκφράσεις την οργή σου για το δυστύχημα των Τεμπών. Έχεις ήδη βγάλει «τελεσίδικη απόφαση» ότι τα παιδιά αυτά τα «δολοφόνησε» το κράτος. Έτσι σου είπαν, αυτό σκέφτηκες, δεν έχει σημασία. Ούτε αν πρόκειται για ένα γιγαντιαίο ψέμα. Το μνημείο των νεκρών της Marfin, όμως, τι σου έφταιξε; Γιατί τόσο μίσος στη μνήμη των ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι μητέρα σου, φίλη σου, αδελφή σου;
Εσύ που έσπασες αυτό το μνημείο έχεις ένα άλλοθι. Αυτό σου έμαθαν. Σου είπαν ότι έτσι πολεμάς την αδικία και τον… καπιταλισμό. Έχεις όμως και μια ευθύνη. Ο καλός θεούλης ή η φύση ή ό,τι άλλο πιστεύεις σου έδωσε ένα μυαλό για να το χρησιμοποιείς. Αν παρατηρούσες, λοιπόν, αυτούς που σου έμαθαν πώς να πετάς τη μολότοφ ή που σε κτύπησαν φιλικά στην πλάτη και σου έκλεισαν πονηρά το μάτι, θα έβλεπες ότι το ζητούμενό τους ήταν η εξουσία. Κι εσύ ο χρήσιμος ηλίθιος στην προσπάθειά τους να αναδειχτούν μέσα από το μπάχαλο.
Τι κέρδισες, λοιπόν, σπάζοντας αυτό το μνημείο; Και γιατί θεωρείς ότι οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα υπήρξαν εχθροί σου; Και πώς τιμάς άραγε τη μνήμη των νεκρών των Τεμπών; Πιστεύεις ειλικρινά ότι οι νεκροί των Τεμπών και της Marfin νοιάζονται για τις δικές σου «ιδεολογικές αναφορές»; Αυτοί που νοιάζονται για την αλήθεια είναι οι γονείς των ανθρώπων που χάθηκαν στα Τέμπη και στη Marfin. Κι αν κάτι έχουμε πραγματικά να ευχηθούμε είναι οι γονείς των αδικοχαμένων των Τεμπών να μην περιμένουν τόσο πολύ για να μάθουν την αλήθεια. Διότι οι γονείς των αδικοχαμένων της Marfin έχουν χάσει κάθε ελπίδα να μάθουν ποιοι και γιατί σκότωσαν τα παιδιά τους.
Θανάσης Μαυρίδης
