Η νίκη του Zohran Mamdani επί του πρώην κυβερνήτη Andrew Cuomo στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης δεν είναι κάποιο τυχαίο γεγονός. Δεν είναι μια τοπική παρέκκλιση, ούτε μια συγκυριακή ψήφος διαμαρτυρίας. Είναι το αποτέλεσμα μιας βαθιάς, συστηματικής διολίσθησης του Δημοκρατικού Κόμματος προς τον σοσιαλισμό. Και αυτή η πορεία δεν φαίνεται να έχει φρένα.
Η άνοδος της ριζοσπαστικής αριστεράς στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησε εμφανώς μεταξύ 2016 και 2018 με την ανάδειξη του Bernie Sanders σε ιδεολογικό βαρόμετρο του κόμματος και μετά με την εκλογή της «ρόκσταρ» Alexandria Ocasio-Cortez. Η πορεία αυτή συνεχίστηκε και σταδιακά μετατράπηκε σε οργανωμένο κίνημα εντός του Δημοκρατικού Κόμματος. Το φαινόμενο Mamdani δεν είναι παρά η τελευταία και πιο κραυγαλέα εκδοχή αυτής της εσωκομματικής μετατόπισης. Ένας τριαντατριάχρονος «δημοκρατικός σοσιαλιστής», που υποστηρίζει πολιτικές όπως το πάγωμα των ενοικίων, η δωρεάν παιδική μέριμνα, οι δωρεάν αστικές συγκοινωνίες και οι επιθετικές φορολογήσεις κατά των «πλουσίων», κατάφερε να εκτοπίσει έναν πολιτικό του κατεστημένου με μεγάλο εκτόπισμα όπως ο Cuomo. Αυτό το αποτέλεσμα δεν θα ήταν εφικτό χωρίς τη στήριξη του οργανωμένου αριστερού ακτιβισμού, των μεγάλων συνδικάτων, των αρκετών μέσων ενημέρωσης που στηρίζουν την αριστερή προοπτική της Αμερικής, και φυσικά του δικτύου επιρροής της AOC και του Bernie Sanders.
Μετά την εκλογική επικράτηση του Τραμπ, πολλοί αναρωτήθηκαν αν οι Δημοκρατικοί "θα βάλουν μυαλό" ή αν θα συνεχίσουν να επενδύουν σε μια πολιτική πλατφόρμα χωρίς ελπίδα επικράτησης στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η επιτυχία Mamdani φαίνεται να δίνει μια απάντηση για το μέλλον: οι Δημοκρατικοί του 2025 προτιμούν την ιδεολογική καθαρότητα από την εκλογική αποτελεσματικότητα. Όλο και περισσότερο, οι προκριματικές εκλογές τους καταλήγουν σε νίκες υποψηφίων που εκπροσωπούν τις πιο ριζοσπαστικές φωνές. Οι φωνές αυτές, όμως, δύσκολα πείθουν τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους στις γενικές εκλογές. Η υπερβολική έμφαση σε πολιτικές όπως οι κρατικοποιήσεις υπηρεσιών, οι “δωρεάν” παροχές και η τιμωρητική φορολογία, αποξενώνει τους ανεξάρτητους, τις μεσαίες τάξεις και τους κατοίκους των προαστίων—δηλαδή τις κατηγορίες που κρίνουν τις εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το ρίσκο είναι ξεκάθαρο: Αν το μοντέλο Mamdani πολλαπλασιαστεί, οι Δημοκρατικοί κινδυνεύουν να χάσουν την ευκαιρία να καρπωθούν στις εκλογές 2026 από την παγκόσμια αναστάτωση που προκάλεσε η επάνοδος Τραμπ στην προεδρία, και ενδεχομένως το 2028 να δώσουν την ευκαιρία στο διάδοχο του Τραμπ να επεκτείνει τη ρεπουμπλικανική προεδρία για ακόμα τέσσερα χρόνια. Φυσικά, οι Ρεπουμπλικανοί ήδη τρίβουν τα χέρια τους. Η εικόνα ενός κόμματος που διολισθαίνει στον σοσιαλισμό, που προτάσσει την πολιτική ορθότητα και την κρατική παρεμβατικότητα, είναι δώρο για την αμερικανική δεξιά.
Πέρα όμως από το εκλογικό παιχνίδι, υπάρχει και το ουσιαστικότερο: οι ίδιες οι πολιτικές που προωθούν οι Mamdani αυτού του κόσμου είναι συνταγές αποτυχίας. Το πάγωμα των ενοικίων, για παράδειγμα, δεν λύνει το πρόβλημα της στέγασης. Το επιδεινώνει, καθώς αποθαρρύνει την ανέγερση νέων κατοικιών και οδηγεί σε ελλείψεις. Οι “δωρεάν” συγκοινωνίες και οι “δωρεάν” παιδικοί σταθμοί δεν είναι ποτέ δωρεάν. Κάποιος πληρώνει—συνήθως η μεσαία τάξη μέσω υψηλότερων φόρων και διογκούμενων ελλειμμάτων. Η υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων και των “πλουσίων” αποθαρρύνει τις επενδύσεις, ωθεί σε φυγή τους παραγωγικότερους κατοίκους, μειώνει την παραγωγικότητα και καταλήγει να πλήττει αυτούς που δήθεν υποτίθεται ότι προστατεύει: τους εργαζόμενους.
Οι Δημοκρατικοί βρίσκονται σε ένα υπαρξιακό σταυροδρόμι. Θα επιλέξουν να γίνουν το κόμμα των Mamdani ή θα επιστρέψουν στην πολιτική λογική που κάποτε τους έκανε πλειοψηφικό κόμμα; Οι εκλογές του 2026 θα είναι πιθανώς το σημείο καμπής. Αν συνεχίσουν να παραδίδουν τα κλειδιά στους σοσιαλιστές, το τέλος τους θα είναι τόσο αναπόφευκτο όσο και δίκαιο.
