Όταν λέμε πως πέρα από τον Μητσοτάκη δεν υπάρχει άλλη αξιόπιστη εναλλακτική, δεν εννοούμε μόνον τις ικανότητες του φυσικού προσώπου. Εννοούμε κυρίως πως μόνον αυτός και μερικοί υπουργοί του έχουν τη δυνατότητα να παραγάγουν ένα πολιτικό αφήγημα. Δηλαδή να συγκροτήσουν μια συνεκτική μεγάλη ιστορία για την στρατηγική κατεύθυνση της πατρίδας μας. Αυτό που λέμε η σωστή πλευρά της Ιστορίας έχει πολλές διακλαδώσεις που όλες καταλήγουν στο ίδιο σημείο. Στην αναβάθμιση του διεθνούς ρόλου της Ελλάδας και την προσέλκυση επενδύσεων στον τομέα της παραγωγής και των υπηρεσιών.
Κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν έχει επιδείξει τέτοια ικανότητα. Το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά συνολικά κινούνται στους γνωστούς αντιπολιτευτικούς ρυθμούς, δηλαδή της κριτικής των επιμέρους κυβερνητικών πεπραγμένων. Και σε αυτό το είδος αντιπολίτευσης είναι κουραστικοί και απολύτως προβλέψιμοι. Αδυνατούν να αμφισβητήσουν το μεγάλο αφήγημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη προβάλλοντας ένα δικό τους αφήγημα που θα πείσει τους πολίτες και θα αποτελέσει έναν συσπειρωτικό στόχο. Πριν από 45 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου, προσέφερε μια ολοκληρωμένη θεώρηση της πορείας της μεταπολιτευτικής κοινωνίας απέναντι στην ευρωπαϊκή στρατηγική του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και του φιλοευρωπαϊκού Κέντρου. Δεν έχει σημασία το γεγονός πως όταν κέρδισε τις εκλογές αντιλήφθηκε ότι έπρεπε να κάνει στροφή 180 μοιρών. Αυτό που μέτρησε ήταν πως κατέθεσε ένα εναλλακτικό αφήγημα και έπεισε κάποια στιγμή την πλειοψηφία των πολιτών.
Σήμερα, απέναντι στον στρατηγικό προσανατολισμό της Νέας Δημοκρατίας κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός δεν έχουν να προτείνουν μια άλλη στρατηγική. Τα περί «πολυδύναμης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» είναι πομφόλυγες, αν δεν κρύβουν τον γνωστό φιλορωσισμό. Δεκαρολόγοι που αναφέρονται σε έναν κόσμο που έχει πάψει να υπάρχει από το 1991, μιλούν σήμερα με αυτούς τους όρους. Στη δε οικονομική πολιτική, ακούγονται κάποιοι ψίθυροι από το ΠΑΣΟΚ που παραπέμπουν στη δεκαετία του 1980, ενώ η Αριστερά αναμασά τα γνωστά μαρξιστικά κλισέ της.
Μέσα σε αυτό το ομιχλώδες τοπίο που επικρατεί στο χώρο της αντιπολίτευσης, ο Α. Τσίπρας ψάχνει εναγωνίως για το δικό του αφήγημα. Για τη δική του μεγάλη ιστορία, καθώς το rebranding αφορά το παρελθόν του. Το αφήγημά του θα αφορά το μέλλον και από εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, όπως έχω γράψει πολλές φορές.
Συνεπώς, όσοι υποστηρίζουν πως υπάρχει εναλλακτική στον Μητσοτάκη, εκτός από ένα όνομα, θα πρέπει να καταθέσουν με δημόσιο λόγο και τη μεγάλη ιστορία τους, το κεντρικό τους αφήγημα, μακριά από γενικόλογες ανοησίες για «νέα παλιγγενεσία» και «εθνικά οράματα». Για οράματα μιλούν οι δημαγωγοί και οι πολιτικοί απατεώνες. Οι ηγέτες βάζουν συγκεκριμένους στόχους ενταγμένους σε μια στρατηγική κατεύθυνση. Οι πολίτες θέλουν σαφείς πολιτικές συντεταγμένες για να συγκρίνουν και να αποφασίσουν.
Όσο δεν κατατίθεται μια πειστική εναλλακτική στο αφήγημα Μητσοτάκη - Νέας Δημοκρατίας και οι πολιτικοί του αντίπαλοι πολεμούν ανεμόμυλους, τόσο θα συνεχίζεται η πολιτική κυριαρχία του.
