Διανύουμε το σκοτάδι για να βγούμε στο φως, στο φως αποκαλύπτονται οι όποιες απώλειες. Εκείνες όσων «έφυγαν» μένουν στη μνήμη, κι εκείνες που δεν έγιναν γνωστές μένουν στην αφάνεια. Δεν μας αφήνει ασυγκίνητους το φως, σαν χάδι απαλό ζεσταίνει και καταπραΰνει όσα μέσα έχουν φυλαχθεί. Είτε αυτό το φως είναι οι ακτίνες του ήλιου, είτε τα πρόσωπα εκείνα που για εμάς αποτελούν ένα κάποιο φως στην ψυχή και την πορεία μας – οι αγαπημένοι εκείνοι που σαν κεριά φωτίζουν το διάβα μας.
Συνώνυμο της αλήθειας το φως – ανακαλώ το φως στο βλέμμα όσων μιλούν για οτιδήποτε αγαπούν ή τους «μιλά». Σαν εκείνη τη στιγμή να ανάγεται η ψυχή σε ανώτερο επίπεδο. Το βλέμμα παύει να είναι σκυφτό ή σε ευθεία γραμμή, σταδιακά εξυψώνεται, το ηχόχρωμα της φωνής μερικώς αλλάζει, γίνεται πιο τρυφερό, καθώς όλη η ύπαρξη έχει επιδοθεί να επικοινωνήσει τη δική της αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι θεμιτή, μία σταθερά στη ρέουσα πραγματικότητα στην οποία τείνει κι η εμφάνιση της μάσκας.
Η χροιά της φωνής παραποιείται και μαγκώνει σαν παρατηρεί το φως του κεριού να φωτίζει τη φωτογραφία του προσώπου εκείνου που το λάδι στο καντήλι του έχει εκλείψει. Εν προκειμένω, το φως τονίζει αφενός την απουσία, αφετέρου την απεραντοσύνη· σε αυτή των άνευ ορίων διάσταση του φωτός η ψυχή ανασαίνει ξανά καθώς έχει επουλωθεί από τα βάρη της γης. Η απώλεια κάθε ανθρώπου θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα σκούντημα για τον περιορισμένης διάρκειας περίπατό μας στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Κάπως έτσι, το φως που μας περιλούζει καθημερινά είναι μία νότα αισιοδοξίας, το φως που αποτυπώνεται στην Τέχνη καταπραΰνει την ψυχή.
Χρήστος Μποκόρος, «Φλόγα» (2001, χρώματα λαδιού σε ξύλο, 40 x 56 εκ.). Πηγή φωτ.: bokoros.com
Ακάματος εργάτης της Τέχνης του, ο ζωγράφος Χρήστος Μποκόρος καταπιάνεται στα έργα του με το φως, υπενθυμίζοντάς μας, πως όσο αθόρυβα συνυπάρχει η φλόγα του κεριού με την ανθρώπινη ύπαρξη, τόσο πυκνό γίνεται το περιβάλλον γύρω μας σαν οι φλόγες αυτές –οι δικοί μας αγαπημένοι– σβήσουν. Φως αποτελεί κι ο ίδιος ο Αγρινιώτης ζωγράφος, τόσο μέσα από τα έργα του όσο και χάρην της μελωδικής χροιάς της φωνής του, εστιάζοντας κάθε φορά στα στοιχειώδη· εκείνα που αξίζουν για την αγαλίαση της ψυχής μας, την υποχρέωση που έχουμε στον εαυτό μας να αναστοχαστούμε επικεντρωμένοι στους χτύπους μας.
Το φως παρεισφρέει και στο Φετιχιέ τζαμί, στη Ναύπακτο, όπου φιλοξενείται (έως τις 31 Οκτωβρίου) η έκθεση του Χρήστου Μποκόρου με τίτλο «Παλίμψηστα». «Το γεγονός περιλαμβάνει μια σειρά έργων που δημιουργήθηκαν ειδικά για τον χώρο κι άλλα που επανεντάσσονται στο μνημείο. Ο τίτλος ''Παλίμψηστα'' δηλώνει τη διαστρωμάτωση: όχι μόνο του υλικού –παλιά ξύλα, υφάσματα, φθαρμένες επιφάνειες– αλλά και της μνήμης. Η ζωγραφική λειτουργεί ως μέσο ανασύνθεσης της εικόνας, αλλά και της σχέσης του θεατή με την Ιστορία», όπως σημειώνει, μεταξύ άλλων, για την έκθεση, ο ιστορικός Τέχνης, Γιώργος Μυλωνάς, στο σημείωμά του Τα «Παλίμψηστα» του Μποκόρου στη Ναύπακτο.
Λήψη της έκθεσης «Παλίμψηστα» του Χρήστου Μποκόρου στο Φετιχιέ τζαμί στη Ναύπακτο
Τα δύο αναμμένα κεριά σε πίνακα στην παραπάνω φωτογραφία ανασύρουν από τη μνήμη πρόσωπα των οποίων η ζωντάνια έχει θωριάσει, με ένα ίσως διακριτικό σχόλιο της παντοδυναμίας του μαζί που τείνει να βοηθά ώστε να παραμείνει η φλόγα καθενός μας δυνατή, προτού κι αυτή σβήσει.
Κεντρική φωτ.: Έργο του Χρήστου Μποκόρου. Πηγή φωτ.: Facebook/ Χρήστος Μποκόρος
