Το έγκλημα της Marfin είναι από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω με την πολιτική της χώρας. Όπως έμελλε να είναι και από τα πρώτα μου εκπαιδευτικά ρεπορτάζ που κλήθηκα να κάνω όντας φοιτητής σε ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν μας ζητήθηκε να γράψουμε και να αποδώσουμε το ρεπορτάζ του παραπάνω θέματος από τον καθηγητή και επί δεκαετιών δημοσιογράφο, εν πολλοίς και δικαίως άνθρωπο της ελληνικής τηλεόρασης, να με πιάνει ένας «κόμπος στο στομάχι» και μια φοβία για το πώς θα παρουσιάσω αυτό το τραγικό περιστατικό.
Το θέμα το έγραψα. Μάλιστα, αν και ακόμα πολύ νέος και μόλις στο πρώτο έτος, ήταν ένα άρθρο ιδιαίτερα καλογραμμένο αλλά χωρίς να «βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο». Αυτό ήταν και το σχόλιο του πολύπειρου δημοσιογράφου. Στη συνέχεια με ρώτησε «γιατί επέλεξα να σταθώ μόνο σε μια αναδρομή των όσων συνέβησαν;», με την απάντηση μου να είναι αφοπλιστική και πλήρως ειλικρινής. «Φοβήθηκα και φοβάμαι να επεκταθώ παραπάνω και επέλεξα να προβώ σε ιστορική αναδρομή, γιατί η τρομοκρατία σκοτώνει». Το μειδίαμα του χαρακτηριστικό και απάντησε ότι ήταν κάτι που περίμενε, όπως και ότι πολλοί δημοσιογράφοι ιδίως στην αρχή της καριέρας τους έχουν εκφράσει κατά το παρελθόν την ίδια ανησυχία.
Δυστυχώς, για φονικά επεισόδια και γεγονότα που έχουν εξελιχθεί στη χώρα μας και έχουν διαπραχθεί από άτομα που πρόσκεινται στον χώρο της ακροαριστεράς, στον αντιεξουσιαστικό χώρο και στους κύκλους της τρομοκρατίας ή ακόμα και από εκείνους που φέρουν τον «μανδύα» του επαναστάτη στο όνομα μιας κοινωνίας πιο δίκαιης και ίσης πάντα, υπάρχει ακόμα ο φόβος να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομα τους. Πως, άλλωστε, να μην υπάρχει όταν οι εγκληματίες αυτοί είτε γίνονται κοινωνικοί ήρωες, είτε πραγματοποιούνται πορείες για την αθώωση και την αποφυλάκιση τους, είτε ακόμα μένουν ατιμώρητοι και στο απυρόβλητο.
Τα θύματα της Marfin δολοφονούνται από την ίδια την κοινωνία και πρωτίστως από το ίδιο το κράτος. Δεν νοείται κράτος που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και θεσμούς να μην έχει καταφέρει να ταυτοποιήσει και συλλάβει τον ή τους εγκληματίες της Marfin όλα αυτά τα δεκαπέντε χρόνια. Όπως και δεν νοείται κοινωνία και κράτος, όταν υπάρχουν πολίτες που βανδαλίζουν το μνημείο μνήμης των αθώων θυμάτων της Marfin.
Η Marfin αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι συμβαίνει στη χώρα και πως αντιμετωπίζονται επί δεκαετίες συγκεκριμένες περιθωριακές κοινωνικές ομάδες, οι οποίες διαταράσσουν την κοινωνική ειρήνη, σκορπούν τρόμο και «πυροδοτούν» τα θεμέλια του κοινωνικού συνόλου.
Επιτέλους ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;
Ο Στρατής Κοκκινέλλης είναι φιλόλογος - δημοσιογράφος
