Ο τίτλος του σημειώματος θα μπορούσε να είναι υπαινιγμός για την εξωχώρια εταιρεία, ιδιοκτησίας του Στέφανου Κασσελάκη, μα νομίζω πως θα αδικούσε το σύνολο των στελεχών και των μελών του ΣΥΡΙΖΑ.
Για να εξηγούμαι. Αυτές τις μέρες γινόμαστε μάρτυρες μίας σπονδυλωτής φαρσοκωμωδίας, την οποία θα ζήλευε ο μαιτρ του είδους Μελ Μπρουκς που μας χάρισε αλησμόνητες στιγμές γέλιου στη σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου.
Από το περασμένο καλοκαίρι και εντεύθεν ο ΣΥΡΙΖΑ βιώνει μία υπαρξιακή περιδίνηση, η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην πλήρη πολιτική απαξίωση και διάλυση.
Η αρχή έγινε με την προσγείωση του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος, ως αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών δύο γύρων. Τότε κιόλας, πολλοί είχαν παρατηρήσει τις ιδιόρρυθμες, αλλά χαρακτηριστικές για την αριστερά ομαδοποιήσεις, ίντριγκες και αλισβερίσι μεταξύ των ανθυποψηφίων. Εντύπωση είχε προκαλέσει η αιδήμων σιωπή του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος παρακολουθούσε από την ντάτσα του, όπως λένε εκείνοι που ισχυρίζονται πως διερμηνεύουν σωστά τη στάση του, τα τεκταινόμενα στο κόμμα, ελπίζοντας πως θα επαναληφθεί το θαύμα και το αστραφτερό χαμόγελο, μαζί με την αδιαμεσολάβητη επαφή του νέου ηγέτη, θα ανακόψουν την πτωτική πορεία του οργανισμού που ο ίδιος είχε απογειώσει μέχρι τα υπουργικά έδρανα.
Φευ! Το σενάριο ήταν κακογραμμένο, ο πρωταγωνιστής δεν είχε μελετήσει καλά τον ρόλο, ενώ οι διάφοροι δευτεραγωνιστές προσπαθούσαν είτε κατά μόνας είτε συλλογικά να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Ομάδες, φράξιες, ρεύματα και συνιστώσες, είδαν πεδίο δόξης λαμπρό και άρχισαν να τρώνε οι μεν να τρώνε τις σάρκες των δε, προσφέροντας ξεκαρδιστικό θέαμα στο πανελλήνιο. Αν και ισχυρίζονται πως τους ενδιαφέρει η πολιτική και πως οι ίδιοι είναι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του μοναδικού, αληθινού και αδιαπραγμάτευτου ηθικού πλεονεκτήματος, από τη μέχρι σήμερα στάση και δράση τους λείπει η πολιτική και περισσεύει ο εγωισμός και ο ναρκισσισμός.
Αυτό, όμως, είναι κάτι στο οποίο έχουν εντρυφήσει εδώ και δεκαετίες. Είναι μεγάλοι δεξιοτέχνες στα παιχνίδια που στήνονται στο γκρίζο φως των κομματικών διαδρόμων. Το καρνέ των επιταγών τελείωνε εύκολα, άσχετα από το γεγονός πως όλες ήταν ακάλυπτες. Σημασία είχε πως κάποιος κρατούσε ένα χαρτί στο χέρι του προς μελλοντική εξαργύρωση.
Καβαλώντας το κύμα της αγανάκτησης και προκαλώντας τεχνηέντως έναν απίστευτο παροξυσμό στην ελληνική κοινωνία, κατάφεραν με ψεύτικες υποσχέσεις να πάρουν την εξουσία. Μόλις, όμως, κάθισαν στις υπουργικές καρέκλες, είδαν ως άλλοι Γαλάτες τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι τους. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα ήταν μετωπική, παραλίγο καταστροφική για τη χώρα, αλλά καθόλου διδακτική για τους ίδιους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ευρύχωρο κόμμα. Στις τάξεις του χωρούσε παλαιοκομμουνιστές, ευρωκομμουνιστές, αριστεριστές, αυριανιστές, πολιτικούς τυχοδιώκτες και γυρολόγους. Όλοι αυτοί πέραν του ότι είχαν γαλουχηθεί με μια ιδεολογία που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα του 21ου αιώνα και παρά το γεγονός ότι ευαγγελίζονταν το ηθικό τους πλεονέκτημα, διακρίθηκαν για τη διοικητική τους ανεπάρκεια και, ορισμένοι εξ αυτών, καταδικάστηκαν αμετακλήτως για ατιμωτικά αδικήματα. Όχι, βέβαια, πως ίδρωσε το αυτί τους.
Οι αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, η αδυναμία –ή μάλλον άρνηση– άσκησης αντιπολίτευσης που να μην στηρίζεται στην κατασκευασμένη, παράλληλη πραγματικότητα, στην οποία ζούσε η ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησαν αυτό το κόμμα σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.
Η προσμονή ενός θαύματος με την έλευση του «Μεσσία» στο πρόσωπο ενός απολιτίκ υποψηφίου, ο οποίος είδε φως και μπήκε στο κόμμα, κινητοποίησε μεν μερικές δεκάδες χιλιάδες μέλη για τις εσωκομματικές εκλογές, δεν κατάφερε ωστόσο να ανακόψει την πτωτική πορεία.
Οι διαρκείς διαρροές για τις εσωκομματικές ίντριγκες, απλά επιβεβαιώνουν αυτό που ξέραμε από πάντα. Η ελληνική αριστερά αρέσκεται σε αυτού του είδους τα παιχνίδια, όπως και στις ατέρμονες, ατελέσφορες και ανόητες συζητήσεις περί όνου σκιάς. Κάθε φορά που καλούνται να συνεισφέρουν πρακτικές λύσεις ή εποικοδομητικές προτάσεις, υποκρίνονται πως είναι τουρίστες της πολιτικής και αραδιάζουν άπειρα τσιτάτα που δεν έχουνε καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Αυτό κάνουν και αυτές τις ημέρες στο πολυδιαφημισμένο συνέδριό τους. Δεν είναι μακριά η ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατραπεί σε μία μικρή, παιδική χαρά, όπου γερασμένα στελέχη και νεόγεροι της νεολαίας θα προσπαθούν να κρατήσουν αναμμένη τη σπίθα που κάποτε κόντεψε να κάψει όλη την Ελλάδα.
