Η σκανδαλώδης υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ που απλώνεται σε εύρος χρόνου και βάθος αμέτρητο, δεν προσφέρεται για καλλιστεία πολιτικής ηθικής ούτε προκλήσεις να μετρηθεί το γαλάζιο, πράσινο, και ροζ ηθικό πλεονέκτημα.
Το ΠΑΣΟΚ δια του αρχηγού του κάνει τραγικό στρατηγικό λάθος επιμένοντας να θέτει το ζήτημα σε αυτήν ακριβώς τη βάση και στο δίπολο Ανδρουλάκης – Μητσοτάκης.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαφημίζει διαρκώς και υπερμετρά την «αυτονομία» του έναντι των ολιγαρχών, της οικογενειοκρατίας και των άλλων κομματικών γραναζιών που σπρώχνουν στελέχη των κομματικών νεολαιών στα ανώτερα κομματικά κλιμάκια. «Έφτασα να γίνω γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, ευρωβουλευτής, βουλευτής, πρόεδρος γιατί δεν με έσπρωξε κανείς ολιγάρχης, ούτε η εγχώρια οικογενειοκρατία που πρωταγωνιστικό μέλος είναι ο κ. Μητσοτάκης, ούτε είμαι συνώνυμος προστασίας διεφθαρμένων συστημάτων...», κόμπασε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη χθεσινή συνέντευξή του στο Σκάι.
Γραμματέας στο ΠΑΣΟΚ έγινε γιατί του έδωσε αποφασιστική ώθηση – λαϊκά τον έσπρωξε- προς τα πάνω ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Τον οποίο είχε στηρίξει με τη σειρά του ο 28χρονος τότε Ανδρουλάκης στην αναμέτρηση με τον Γιώργο Παπανδρέου έχοντας ήδη φτιάξει ως ΠΑΣΠΙΤΗΣ ένα ισχυρό δίκτυο στη νεολαία. Τα υπόλοιπα που αναφέρει, δηλαδή Ευρωβουλή και προεδρία ήταν εύκολα μετά το πρώτο σκαλί.
Η κομματίλα είναι εξίσου ενοχλητική με το νεποτισμό αλλά έχει ένα ισχυρότερο πλεονέκτημα. Ο φέρων επώνυμο και οικογενειακή πολιτική κληρονομιά καλείται να απολογείται διαρκώς για αυτά. Αξίζει, δεν αξίζει. Ο φέρων εξ ονύχων, τη σφραγίδα του κόμματος περιφέρει την προίκα του ως ισόβιο πλεονέκτημα και απόδειξη αναμφισβήτητης αξίας.
Οι δε σχέσεις με τους ολιγάρχες συνήθως δεν διαφημίζονται από καμία πλευρά αλλά αποκαλύπτονται πάντα τη λάθος στιγμή για τον πολιτικό. Π.χ ο αεί ανταγωνιστής του κ. Ανδρουλάκη για το τιμάριο της κεντροαριστεράς Αλέξης Τσίπρας εξετέθη πολλαπλώς και ανεπανόρθωτα στη συνείδηση των αριστερών όταν απεδείχθη ότι αποστρεφόταν την ολιγαρχία όχι όμως και εκλεκτούς εκπροσώπους της. Σαν τέτοιες μέρες ήταν, όταν είχε αποδράσει από το ζόφο της τραγωδίας στο Μάτι σε κότερο γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας.
Κοντολογίς το ηθικό πλεονέκτημα είναι τόσο μα τόσο ευάλωτο στις συνθήκες της πολιτικής που καλό είναι να μην πολυδιαφημίζεται από κανέναν.
Η ιστορία με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, τις ουρανοκατέβατες επιδοτήσεις και τη σκανδαλώδη «στήριξη» αγροτών χωρίς γη και κτηνοτρόφων χωρίς ζώα δεν θα καθαρίσει με βάση τους αξιακούς κώδικες του ενός ή του άλλου. Ούτε με πολιτικές ακροβασίες από το ΠΑΣΟΚ επί της νομιμότητας της περιβόητης τεχνικής λύσης και της παρανομίας των υπουργών της ΝΔ επί της νόμιμης τεχνικής λύσης. Η επένδυση Ανδρουλάκη στα στόματα εκείνα που θα ανοίξουν και θα ρίξουν τον πρωθυπουργό ενέχει το ρίσκο κάποια άλλα στόματα να ανοίξουν και να ρίξουν τον ίδιο από το ηθικό βάθρο που αυτοτοποθείται.
Πρακτικά καμιά από τις δυο πτώσεις δεν θα δώσει απάντηση σε αυτό το οποίο απαιτεί η κοινωνία, πλην ίσως της κακομαθημένης αγροτιάς.
Το ζητούμενο είναι η στήριξη των αγροτών και κτηνοτρόφων με εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους, να πάψει να γίνεται με όρους και σε συνθήκες κοινωνικού και πολιτικού εκβιασμού.
Να τερματιστεί θεσμικά και με σύγχρονο τρόπο το αλισβερίσι που προϋποθέτει τη συναλλαγή πολλών κρίκων με γαλάζιους και πράσινους «φραπέδες».
Και να επιστρέψουν τα υφαρπαγμένα με χωρίς ευθιξία όσοι τα ενθυλάκωσαν. Όπως το έπραξε ο πρώην γραμματέας της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ στο Ηράκλειο, σύντεκνος και φίλος του κ. Ανδρουλάκη.
