Η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε, πεντακάθαρα, δύο πράγματα. Την αδιαμφισβήτητη πολιτική κυριαρχία του πρωθυπουργού και την προσωπική ανασφάλεια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το μέλλον της παράταξής του. Όχι το άμεσο, είναι αρκετά έξυπνος και καταλαβαίνει πως αυτό δεν διεκδικείται. Δεν τον ενδιαφέρει άλλωστε, είναι τόσα πολλά και μεγάλα τα προβλήματα, που τον ξεπερνάνε. Για το μεθαύριο.
Ούτε αν θα είναι ο ίδιος αρχηγός του Σύριζα, αδιαμφισβήτητο κι αυτό, όσο ζει και το θέλει.
Η αγωνία του είναι αν το κόμμα του, ο Σύριζα, θα εξακολουθεί να είναι στο πολιτικό δίπολο το δεύτερο μεγάλο κόμμα στη χώρα, ο εκπρόσωπος της κεντροαριστεράς, όταν, στις μελλοντικές αμφίρροπες εκλογές, τις τρίτες ή τέταρτες από τώρα και βλέπουμε, θα διεκδικηθεί με αξιώσεις η πολυπόθητη εξουσία. Όταν ο λαός, κατά πως το συνηθίζει, βαρεθεί και θελήσει να αλλάξει Κυβερνήτη.
Αυτό τον καίει, αν και δεν διαφαίνεται πολιτική «απειλή» στο χώρο τη λεγόμενης κεντροαριστεράς, ικανή να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Σύριζα. Δεν αποκλείεται όμως να ξεπηδήσει, στον ευρύτερο πολιτικό χώρο, κάποιος χαρισματικός και σοβαρότερος ηγέτης.
Επιβάλλεται συνεπώς προσωπικός πολιτικός σχεδιασμός για τον εγκλωβισμό της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων από τώρα. Αύριο μπορεί να είναι αργά.
Η μέθοδος είναι κλασσική, δοκιμασμένη. Πολιτική πόλωση με αναβίωση και ενεργοποίηση των αντιδεξιών ανακλαστικών μερίδας της κοινωνίας, που αυτοαποκαλείται, αυτάρεσκα, «δημοκρατική παράταξη».
Δοκιμασμένες, αν και ξεχασμένες και ξεθωριασμένες, οι λέξεις- κλειδιά, «δεξιά» και «δημοκρατική παράταξη», από το χρονοντούλαπο...
Πρώτο βήμα. Εγκαλούμε –κατηγορώ– τη «δεξιά» για αντιδημοκρατική συμπεριφορά, περιορισμό δημοκρατικών δικαιωμάτων, αστυνομοκρατία, βία και τα συναφή. «Αφορμές» υπάρχουν. Οι έκτακτες συνθήκες, τα περιοριστικά μέτρα αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης, η προσπάθεια εδραίωσης συνθηκών ασφάλειας στο κέντρο της Αθήνας, στα πανεπιστήμια και τα σχολεία, διάφορα μεμονωμένα περιστατικά που γενικεύονται εύκολα. Με κερασάκι την απεργία πείνας του αρχιτρομοκράτη συμπληρώθηκε το παζλ του κινδύνου για τα «δημοκρατικά δικαιώματα» από την «αυταρχική» «δεξιά» κυβέρνηση, που «ολισθαίνει σε ακροδεξιό κατήφορο».
Δεύτερο βήμα. Κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, δυναμική προάσπιση των δικαιωμάτων. Παλιά μας τέχνη. Πάντα υπάρχουν 3-5.000 εγκάθετοι, αφελείς, χαβαλέδες, επαγγελματίες μπαχαλάκηδες, που δεν έχουν πρόβλημα να «θυσιαστούν», μπροστάρηδες για τα «ιδανικά» της δημοκρατίας, προκαλώντας χάος. Πολλώ μάλλον που η Ελλάδα πάσχει από «αριστεροφοβία» και δεν κινδυνεύουν.
Τρίτο βήμα. Αναβίωση του παρελθόντος για συνειρμικό συσχετισμό της Κυβέρνησης,στο μυαλό κάποιων, με το παρελθόν, τον Λαμπράκη, το 1965, τη χούντα, ακόμα και τον Εμφύλιο.
Αναρωτιέται ο μέσος συνετός πολίτης Δεν βλέπει πως με όλα αυτά χάνει
- την ομολογία πως αναλαμβάνει το ρίσκο της διάδοσης του ιού με τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που οργανώνει ή υποστηρίζει,
- την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του αδίστακτου δολοφόνου,
- την υπόθαλψη του διχασμού,
- την πολιτική όξυνση,
- όσους πολίτες πιστεύουν στο νόμο, την τάξη, την κοινωνική ηρεμία, τη συναίνεση ή τρέμουν τον ιό; Δεξιούς κι αριστερούς.
Δεν τον ενδιαφέρουν. Δεν εντάσσονται στον σχεδιασμό του. Τώρα χρειάζεται τη μεγάλη μάζα των φανατικών που βαυκαλίζονται, ως αριστεροί. Να τους «δέσει» σίγουρα στο άρμα του Σύριζα, «ασπίδα προστασίας των πολιτικών δικαιωμάτων», με δεσμά αγώνων «για τη δημοκρατία». Στο πεζοδρόμιο, τις πλατείες, τις συγκρούσεις με τους αστυνομικούς, το «κράτος της δεξιάς». Είτε βγαίνουν μπροστά είτε παρακολουθούν με συμπάθεια, συμπάσχοντας, από τον καναπέ. Που να τρέχεις τώρα με την πανδημία.
Ο φόβος μην πέσει ο Σύριζα κάτω από το ψυχολογικό όριο του 20%, που θα σηματοδοτούσε τη ραγδαία κατάρρευσή του, τον τρελαίνει. Δεν αφήνει περιθώρια για λογική, τύψεις, εθνικό συμφέρον και άλλα «γραφικά». Με όλους όμως αυτούς μαζί του από τώρα, δεν κινδυνεύει να είναι τρίτος.
Τον προσωπικό αυτό πολιτικό σχεδιασμό επιβεβαίωσε με την εμπρηστική ομιλία του στη Βουλή. Αναλαμβάνοντας defacto, έντεχνα, να του το αναγνωρίσουμε, την ηγεσία της «δημοκρατικής παράταξης», με αντιδεξιό παροξυσμό, ιστορική αναδρομή, τυμβωρυχία και συσχετισμό της Κυβέρνησης με το παρελθόν.
Άγγιξε μέχρι και τους «νοικοκυραίους», προειδοποιώντας τον πρωθυπουργό ότι θα τους χάσει από οπαδούς. Αυτός και η αριστερά εν γένει που, με τη λέξη «νοικοκυραίοι» –το αντίθετο, εννοιολογικά, των περιθωριακών– χαρακτήριζαν ειρωνικά τους νομοταγείς και προκομμένους πολίτες.
Τον ίδιο αριβιστικό προσωπικό πολιτικό σχεδιασμό υπηρετεί και η ευθεία, απροκάλυπτη και ανερυθρίαστη συνολικά αρνητική, με ύβρεις, απάντηση στην πρόσκληση του πρωθυπουργού για ομοψυχία και συναίνεση, ιδιαίτερα στα τεράστια ανοιχτά εθνικά θέματα.
Το ζητούμενο εν τέλει καταλήγει να είναι τι αποκομίζουν οι πολίτες από την προσωπική πολιτική τακτική αυτή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ειδικά όσοι καμαρώνουν που είναι νοικοκυραίοι, δεξιοί - αριστεροί - κεντρώοι. Πώς αξιολογούν, από την ασφάλεια του μικρόκοσμού τους, την αδιαφορία του για το παρόν και το μέλλον, την υγεία και την ασφάλεια, την άρνηση συνεννόησης και συνεργασίας, την αναμόχλευση παθών του ξεχασμένου παρελθόντος, την υπόθαλψη των εχθρών της ομαλότητας, τον διχασμό.
Κι όλα αυτά στην προσπάθεια εγκλωβισμού τους στα αδιέξοδα των προσωπικών του επιλογών.
Θα υπηρετήσουν τα σχέδια του Αλέξη; Θα αντιδράσουν;
O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)
