Στο χθεσινό άρθρο μου αναφέρθηκα στην απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Καλλιθέας να δώσει το όνομα του Νίκου Μπελογιάννη στο 4ο Λύκειο της περιοχής. Αργότερα με πληροφόρησαν πως αυτή η απόφαση λήφθηκε ομόφωνα, δηλαδή συμφώνησαν και οι δημοτικοί σύμβουλοι οι προσκείμενοι στη Νέα Δημοκρατία. Εις μάτην περίμενα τη διάψευση της ομοφωνίας. Εύλογα θα μου πει ο αναγνώστης: «Και γιατί περίμενες τη διάψευση και τώρα εκπλήσσεσαι; Έκπληξη θα ήταν αν διαφωνούσαν!»
Επειδή είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος πιστεύω πως εκεί στη Νέα Δημοκρατία θα αγνοούσαν ποιος ήταν ο Μπελογιάννης. Θα νόμισαν ότι υπήρξε ακαδημαϊκός ή μεγάλος αθλητής ή κάτι άλλο σημαντικό και έδωσαν την ψήφο τους στη «προοδευτική» πρόταση για τη μετονομασία του 4ου Λυκείου. Επειδή ο Νεοδημοκράτης είναι από τη φύση του αγαθός και εύπιστος δε σκέφτηκε μήπως αυτός ο Μπελογιάννης ήταν κανένας αριστερός με σημαντική δράση στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Απονήρευτοι και ανιστόρητοι, έδωσαν την ψήφο τους στη «πρόοδο και την αξιοπρέπεια».
Αυτή είναι η καλή εκδοχή των γεγονότων. Διότι υπάρχει και η άλλη εκδοχή που είναι και πιο κοντά στην πραγματικότητα. Που είναι Η πραγματικότητα. Να γνώριζαν τη δράση του και παρ΄όλα αυτά να μην έφεραν καμιά αντίρρηση στη μετονομασία. Δηλαδή οι Νεοδημοκράτες δημοτικοί σύμβουλοι έκριναν πως ο Μπελογιάννης επιτέλεσε εθνικό έργο και ως εκ τούτου οι έφηβοι θα πρέπει να τον έχουν ως παράδειγμα. Αυτό ακριβώς που ανέφερε πανηγυρίζοντας ο δήμαρχος Καλλιθέας ο κ. Κώστας Ασκούνης, προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ. Τι έγραψε σχετικά στο Διαδίκτυο; « Ο Νίκος Μπελογιάννης υπήρξε σύμβολο αγώνα, αντίστασης, ηθικής συνέπειας…η παιδεία δεν είναι ουδέτερη έχει ρίζες, αξίες και κατεύθυνση».
Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης το πρόβλημα μου δεν είναι ο δήμαρχος. Στο κάτω - κάτω εκλέχτηκε στο αξίωμά του και με τις ψήφους της Αριστεράς και είναι λογικό να θέλει να επανεκλεγεί. Άλλωστε το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, είχε στους συνδυασμούς του τον Μάρκο Βαφειάδη και στο Εκτελεστικό Γραφείο τον καπετάν – Υψηλάντη, κατά κόσμον Αλέκο Ρόσιο. Το πρόβλημά μου είναι οι Νεοδημοκράτες. Με τη στάση τους απέδειξαν πως έχουν παραδοθεί πλήρως στις ορέξεις και στα ιδεολογήματα της Αριστεράς. Ανίκανοι να αρθρώσουν ιδεολογικό λόγο, δέχονται ό,τι προτείνουν μαχητικές μειοψηφίες ή κατασκευασμένες πλειοψηφίες. Και το πιο ανησυχητικό είναι πως δε βρέθηκε ένας κομματικός υπεύθυνος να τους τραβήξει το αυτί, να τους ανακαλέσει στην τάξη. Φαίνεται πως και στα υψηλά κλιμάκια πέρα βρέχει.
Για ένα πράγμα να είμαστε σίγουροι: αν δεν παρέμβει άμεσα η υπουργός Παιδείας, σε λίγο η Ελλάδα θα γεμίσει με Λύκεια που θα φέρουν τα ονόματα του Μπελογιάννη, του Βελουχιώτη και γιατί όχι και του Ζαχαριάδη. Το βασικό ερώτημα πλέον είναι: πόσο βαθιά είναι ιδεολογικά υποτελής στην Αριστερά η «βαθιά» Νέα Δημοκρατία; Είναι ιάσιμη η «ασθένεια;»
