Από την προχθεσινή δημοσκόπηση της Metron Analysis φαίνεται πως το κενό που αφήνει η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναπληρώνεται, παρά μόνον κατ' ελάχιστο. Μπορεί να λέμε πως η φύση απεχθάνεται το κενό, όμως στην πολιτική είναι πρωταρχικής σημασίας ο χρόνος που καλύπτεται ένα πολιτικό κενό.
Ότι κάποια στιγμή θα καλυφθεί αυτό είναι σίγουρο, το πότε έχει σημασία. Διότι αν οι διεργασίες κάλυψης του κενού είναι μακροχρόνιες, τότε δημιουργούνται καταστάσεις που δύσκολα ανατρέπονται στη συνέχεια.
Σήμερα, όλα δείχνουν πως η κρίση που διέρχεται η ριζοσπαστική Αριστερά είναι καθολική, συντριπτική θα έλεγα, και λειτουργεί ισοπεδωτικά, ελαχιστοποιώντας τα περιθώρια για οποιαδήποτε ανάταξη του χώρου στο εγγύς μέλλον.
Ανταλλάσσονται βαριές κουβέντες μεταξύ πρώην συντρόφων που βρίσκονται πλέον σε διαφορετικά κόμματα, κάτι που επιβαρύνει ακόμα πιο πολύ το κακό κλίμα που ούτως ή άλλως υπήρχε λόγω της εκλογικής πανωλεθρίας του 17.5%. Γιατί όταν μιλούμε για την κρίση της ριζοσπαστικής Αριστεράς δε θα πρέπει να ξεχνάμε την αποκλειστική αιτία της: αυτό το 17.5%.
Προφανώς, αν η αναμενόμενη ήττα ήταν αξιοπρεπής -δηλαδή το ποσοστό να κυμαινόταν περί το 30%- δε θα είχαμε τις σημερινές εξελίξεις. Και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πως ο βασικός υπαίτιος αυτής της συντριβής και των παρεπομένων είναι ο απελθών πρόεδρος τους, ο οποίος ουδέποτε λογοδότησε και για τις ήττες του 2019.
Μοιραία λοιπόν ενδιαφέρον παρουσιάζει η δύναμη που θα καταγράψει το νέο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στις επόμενες δημοσκοπήσεις. Θα αναπληρώσει τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ ή θα κινηθεί σε νούμερα ανάξια σχολιασμού; Θα είναι η δύναμη που στη συνέχεια θα ηγεμονεύσει στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς ή θα περιπέσει στην αφάνεια μέχρι να εξαφανιστεί;
Το ΠΑΣΟΚ, με μικρά αλλά σταθερά βήματα, «τσιμπά» δημοσκοπικές μονάδες. Κάνουν λάθος όσοι δε μένουν ικανοποιημένοι από αυτή τη μικρή άνοδο, γιατί τη συνδέουν με την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Λησμονούν πως όταν ένας γίγας καταρρέει, όπως το ΠΑΣΟΚ το 2012, πολύ δύσκολα ανακάμπτει και αν αυτό το πετύχει, θέλει τον χρόνο του. Άλλωστε ό,τι φουσκώνει εύκολα, εξίσου εύκολα ξεφουσκώνει. Βλέπε ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε αυτό το τοπίο η κυβέρνηση βαδίζει μέσα σε μια ανεπανάληπτη μοναξιά. Δεν έχει καταγραφεί παρόμοιο φαινόμενο παρατεταμένης ηγεμονίας. Έτσι έχει την ευκαιρία να ξετυλίξει τη μεταρρυθμιστική ατζέντα της σε μια σειρά τομείς. Μόνον τις τελευταίες ημέρες είχαμε τα νομοσχέδια για την επιστολική ψήφο, για τη Δικαιοσύνη και θα τεθεί οσονούπω σε διαβούλευση το νομοσχέδιο για τη συνεργασία πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της αλλοδαπής με ελληνικά ΑΕΙ.
Πάντως, η Νέα Δημοκρατία φαίνεται πως έχει εξαντλήσει τις ροές που είχε από την Κεντροαριστερά και αυτό είναι λογικό. Πιθανόν, θα κάνει κάποιες κινήσεις αμυντικού χαρακτήρα για να ελαχιστοποιήσει τις προς τα εκεί διαρροές και θα πρέπει να δει τι γίνεται στον χώρο που βρίσκεται στα δεξιά της. Εκεί παίζεται το παιχνίδι σε όλη την Ευρώπη.
Συμπέρασμα: το πολιτικό μας σύστημα επιστρέφει στο παραδοσιακό δίπολο Νέα Δημοκρατία-ΠΑΣΟΚ και αυτό το βρίσκω θετικό. Μέχρι να δυναμώσει το ΠΑΣΟΚ, η παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας -πλην δραματικού απροόπτου- θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ό εστί μεθερμηνευόμενο, σε 3η τετραετία.
