Όλο και πολλαπλασιάζονται οι φήμες, όλο και αυξάνει η ομοφωνία εντός του εθνικού μας πολιτικού μικρόκοσμου, πως επίκειται η ανακοίνωση κόμματος -ενός ακόμη καθαρά προσωποπαγούς στην εποχή της μεγάλης αποδυνάμωσης των υψηλής θεσμοποίησης κομμάτων*- από τον κ. Αντώνη Σαμαρά.
Μάλιστα διάφοροι «καλά πληροφορημένοι» εμφανίζονται ως γνώστες μέχρι και έσχατων λεπτομερειών περί το θέμα. Από την …ακριβή ημερομηνία της ανακοίνωσης του νέου κομματικού μορφώματος (ως τέτοια αναφέρεται η 20η Ιουλίου…) Μέχρι τα πρόσωπα όπου λέγεται πως θα απευθύνει προσωπική πρόσκληση ο πρώην πρωθυπουργός, ο πάντα επιρρεπής στις αποσχίσεις από το κόμμα μέσα στο οποίο γεννήθηκε (και στο οποία γιγαντώθηκε πολιτικά, πιθανότατα λόγω της προσωπικής έλξης που φέρεται πως ασκούσε στον Ευάγγελο Αβέρωφ, αλλά και λόγω της ανασφάλειας του «σώγαμπρου» Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, επιδιώξαντος κατά τα φαινόμενα να τον χρησιμοποιήσει ως αντίπαλο δέος προς τον «κομματικά ιθαγενή» Μιλτιάδη Έβερτ**): Ως τέτοια πρόσωπα μνημονεύονται ο περιφερειάρχης Πτωχός, που πολλοί υποστηρίζουν ότι πολιτικά οφείλει τα πάντα στον εκ Πύλου πρώην ηγέτη, ο δήμαρχος Καλαμάτας Βασιλόπουλος και ο βουλευτής Χρυσομάλλης.
Ανεξαρτήτως, πάντως, του θεμελιωμένου όλων αυτών των εικασιών, η συγκυρία νομίζω πως προσφέρεται για διερεύνηση των παραγόντων που σήμερα ευνοούν ή αντίθετα δυσχεραίνουν το εν εκκολάψει εγχείρημα του Μεσσήνιου/Μεσσηνιάρχη πολιτικού…
1. Τα πλεονεκτήματα μιας νέας «Σαμαριώτιδος»
Πρώτον… Εδώ και πολλά χρόνια φαίνεται, στο πλαίσιο μάλιστα μιας ευρύτερης, σχεδόν πανευρωπαϊκής τάσης, να διαμορφώνεται ευρύς πολιτικός χώρος δεξιότερα του παραδοσιακά δεσπόζοντος στο κεντροδεξιό ημισφαίριο κομματικού φορέα.
Δεύτερον… Αυτός ο χώρος ασφαλώς διευρύνθηκε παρ’ ημίν επί των κυβερνήσεων Μητσοτάκη από τη στελέχωση του κυβερνητικού σχήματος, σε πρωτοκλασάτα πόστα μάλιστα, με τόσους πασοκογενείς. Π.χ. Πιερρακάκη, Γεραπετρίτη, Φλωρίδη, Χρυσοχοΐδη και αρκετούς ακόμη… Αλλά, ακόμη περισσότερο, τόσο από το περιεχόμενο όσο και από τον τρόπο προώθησης και διαχείρισης της νομοθεσίας για τον γάμο ομοφύλων ζευγαριών… Όλα αυτά βρήκαν, μάλιστα, πρόσφορο υπόστρωμα στο νοσηρό κλίμα της εθνικής εθελοτύφλωσης που είχε δημιουργήσει εδώ και δεκαετίας, Σαμαρά πρωτοστατούντος, ο περί το όνομα της ακατανόμαστης γείτονος παροξυσμός.
Τρίτον… Όσα και αν -μπορεί να- προσάψει κανείς στον Σαμαρά, δύσκολα είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί πως έχει μεγαλύτερο πολιτικό διαμέτρημα και είναι σοβαρότερος άλλων σκληροπυρηνικών δεξιών, του -θείου επιστολοπωλητή- Βελόπουλου σίγουρα, του Νατσιού πιθανόν, της Λατινοπούλου ίσως.
Τέταρτον… Το ούτως ή άλλως δυσαρεστημένο υπερδεξιό τμήμα των οπαδών της ΝΔ ενοχλήθηκε κι άλλο από τη μη αποκρυπτόμενη πρόθεση του πρωθυπουργού να προωθήσει στην εσωκομματική ιεραρχία της κυβερνητικής παράταξης, και στην ενδεχόμενη αυριανή κούρσα διαδοχής, τον συνεπή κεντροδεξιό Χατζηδάκη και πιο διακριτικά τον λαμπερό Πιερρακάκη εις βάρος του «τουρκοφάγου» Δένδια, του δημιουργήντος στρατό «τουρκοεπιβητόρων των παρελάσεων»…
Πέμπτον… Κάποιοι εξ εκείνων των όχι ευάριθμων πολιτών που δεν αντιπολιτεύονται μόνο, που δεν εχθρεύονται απλώς, αλλά κυριολεκτικά μισούν τον σημερινό πρωθυπουργό, διαπιστώνοντες το προφανές (πως οι σημερινοί πολιτικοί συσχετισμοί δεν παράγουν αξιόπιστη προς αυτόν εναλλακτική κυβερνητική λύση), ίσως θελήσουν να δώσουν την ψήφο τους σε αυτόν που θεωρούν πως θα «πονέσει» περισσότερο τον εκ Κρήτης ηγέτη. Έως τώρα τη συγκεκριμένη ιδιότητα την είχε αναμφίβολα η Ζωή των διώξεων και της εσχάτης προδοσίας. Αύριο δεν αποκλείεται τον ίδιο ρόλο να διεκδικήσει ο Μεσσήνιος.
Έκτον… Με τον περιορισμό του πλειοψηφικού μπόνους που παρέχεται στο πρώτο κόμμα και τη συνακόλουθη δυσχέρανση αναπαραγωγής μονοκομματικής πλειοψηφίας, δεν αποκλείεται η ΝΔ μετεκλογικά να χρειαστεί, να ζητήσει, ενδεχομένως δε υπό άλλη ηγεσία (και με τον Μητσοτάκη προσανατολιζόμενο σε διεθνές πόστο) να λάβει τη στήριξη Σαμαρά, πιθανόν δε να συγκυβερνήσει μαζί του. Ενδεχόμενο που θα μπορούσε να στρέψει προς το υπό διαμόρφωση κόμμα αρκετούς θεσιθήρες και κουταλόφρονες…
Αντίθετα…
2. Τα εμπόδια…
Πρώτον… Είναι τόσο προφανές πως το πρώτο που κινητροδοτεί τον Μεσσήνιο είναι το μίσος και η ζηλοφθονία τους για τον -πολύ πιο επιτυχημένο από τον ίδιο- σημερινό πρωθυπουργό…
Δεύτερον… Πόσες φορές οι ταυτισμένοι με την παράταξη να συγχωρήσουν τον δομικό διασπαστή της;
Τρίτον… Πολιτικά εμπορευόμενοι τον σκληρό εθνικισμό υπάρχουν, πολύ ψηλά μάλιστα, και εντός των κόλπων της ΝΔ, που απεχθάνονται τον Σαμαρά…
Τέταρτον… Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν πως μεταξύ των στόχων του εκ Πύλου καταγόμενου είναι η διαμόρφωση μιας ακόμη πολιτικής δυναστείας δια της προώθησης του γιού του…
Πέμπτον… Το όλο εγχείρημα θα μυρίζει «πολιτική μούχλα» από την πρώτη στιγμή…
Έκτον… Με σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος των κοινοβουλευτικών της ΝΔ να έχει βρει υπουργικό θώκο στα πρωτοφανώς διογκωμένα κυβερνητικά σχήματα του Μητσοτάκη, μηδέ της Άννας Καραμανλή εξαιρουμένης, ίσως ο Μεσσήνιος δυσκολευτεί να βρει πολλά σοβαρά στελέχη του χώρου έτοιμα να τον ακολουθήσουν στο εγχείρημά του…
Δια ταύτα;
Ίσως, η πιο εύλογη πρόβλεψη/πιθανολόγηση θα ήταν πως η νέα κομματική έκφραση της σαμαριώτιδος θα κινηθεί σε μονοψήφια, αλλά υψηλά μονοψήφια ποσοστά…
*Στο έργο μου «Το κομματικό φαινόμενο» αναδεικνύω ως παράγοντες υψηλής θεσμοποίησης των κομμάτων τη διάρκειά τους, τη σχετική σταθερότητα των ποσοστών τους, τη αποταύτισή τους από πρόσωπα (που σημαίνει δυνατότητα αλλαγής αρχηγών χωρίς διασπάσεις), τη μη συχνή αλλαγή τίτλων κ.ο.κ.
** Το 1989 μου έλεγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: «Για να ελέγχει ένας πρωθυπουργός την κυβέρνησή του πρέπει να ελέγχει απόλυτα τα υπουργεία Οικονομικών και Εξωτερικών. Γι΄ αυτό επικεφαλής τους πρέπει να βάζει έναν νέο πολιτικό, χωρίς ίδιο κεφάλαιο, που να του οφείλει τα πάντα και έτσι να τον ελέγχει απόλυτα». Επικεφαλής και των δύο αυτών υπουργείων, προφανώς λόγω του συγκεκριμένου σκεπτικού, έβαλε τον Αντώνη Σαμαρά…
