Δυο χρόνια πριν ο Τσίπρας παραιτήθηκε από πρόεδρος του Σύριζα, μετά το διπλό στραπάτσο του κόμματός του στις εκλογές του ’23.
Σε αντίθεση με την ήττα του ’19, αυτή του ’23, ήταν στρατηγική καθώς κατέστησε τον Σύριζα από κόμμα εξουσίας, ένα κόμμα μικρομεσαίο, εξαλείφοντας κάθε κυβερνητική προοπτική και επαναφέροντάς τον στις αρχικές εργοστασιακές του ρυθμίσεις.
Ο Τσίπρας βεβαίως -και προφανώς καθόλου τυχαία- δεν χρησιμοποίησε τότε τη λέξη «παραίτηση». Είπε απλά πως «παραμερίζει» για το καλό του χώρου. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έφυγε τότε γιατί δεν είχε άλλη επιλογή. Με μια ήττα τέτοιου μεγέθους, όχι αρχηγός κόμματός δεν μπορείς να μείνεις αλλά ούτε διαχειριστής πολυκατοικίας.
Αφού επέβαλλε ως νέο πρόεδρο τον Κασσελάκη -τον οποίο ειρήσθω εν παρόδω, στήριξαν τότε άπαντες οι σημερινοί ηγήτορες του Σύριζα- επιχείρησε να τον αποδομήσει λίγους μήνες μετά, θέτοντας θέμα ηγεσίας. Στην πρώτη προσπάθειά του απέτυχε οικτρά. Το κατάφερε λίγο καιρό μετά αφού όμως στο μεταξύ ο Σύριζα έγινε σκορποχώρι.
Τον Μάιο του ’23 ο Σύριζα εξέλεξε 71 βουλευτές με απλή αναλογική. Έπεσε στους 47 ένα μόλις μήνα μετά με ενισχυμένη και μετράει μόλις 26 τώρα μετά τις πολλαπλές διασπάσεις και αποχωρήσεις, χάνοντας και την αξιωματική αντιπολίτευση.
Ενώ δημοσκοπικά κινείται πλέον μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Πρόκειται για γεγονός πρωτοφανές μεταπολιτευτικά.
Ένα κόμμα που μόλις 6 χρόνια πριν ήταν στην εξουσία, να καταγράφει τώρα επιδόσεις της τάξεως του 4 και 5 %.
Αλλά αυτό το γεγονός καταδεικνύει επίσης και κάτι άλλο.
Ότι ο Σύριζα δεν είχε ποτέ έρμα, ούτε αρχές. Ήταν απλά ένας εσμός τυχοδιωκτών και καιροσκόπων, που από ένα ιστορικό ατύχημα έκαναν κάποτε ρεσάλτο στην εξουσία. Και η εξουσία συνιστά ως γνωστόν ισχυρό συνεκτικό ιστό.
Αλλά όταν απολεσθεί η εξουσία σε τέτοιου είδους μορφώματα, είναι θέμα χρόνου και το πότε θα δημιουργηθούν φυγόκεντρες δυνάμεις.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ και δυο χρόνια στο χώρο. Έναν χώρο κατακερματισμένο και απαξιωμένο που δεν έχει πλέον καμιά προοπτική εξουσίας. Αλλά μόνο στόχο την πολιτική του επιβίωση στις εκλογές του ’27.
Εξ ου και οι κραυγές αγωνίας και οι προσκλήσεις στους άλλους των όμορων χώρων για «συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων». Με το επιχείρημα ότι «η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει άλλο».
Αλλά όταν οι ίδιοι έπρεπε να επιλέξουν κάποτε με ποιον θα συγκυβερνήσουν, επέλεξαν με ενθουσιασμό τον Καμμένο. Και μάλιστα όχι μια, αλλά δυο φορές. Πράγμα που δείχνει τώρα και το πόσο υποκριτικές είναι οι εκκλήσεις για «προοδευτικές συγκλίσεις».
Και φυσικά καμιά αυτοκριτική για τα πεπραγμένα τους. Ποτέ και από κανέναν, αν εξαιρέσει κανείς τα δυο λόγια που ψέλλισε κάποτε ο Τσίπρας για την υπόθεση Νοβάρτις και το θέμα των τηλεοπτικών αδειών.
Και όχι μόνο αυτοκριτική δεν έκαναν αλλά εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι «έβγαλαν τη χώρα απ’ τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια». Όταν στην πραγματικότητα υποθήκευσαν το μέλλον και της χώρας και της κοινωνίας.
Κρύο, σκοτάδι κι αγωνία λοιπόν στο χώρο. Όχι, όμως για όλους.
Κάποιοι διαβλέπουν ευκαιρία και σχεδιάζουν θριαμβευτική επάνοδο για να ενώσουν δήθεν τα θρύψαλα και τα κομμάτια. Και να επανέλθουν έτσι ως σωτήρες ελπίζοντας στο μεταξύ ότι έχουν ξεχαστεί οι πομπές και οι αμαρτίες τους.
Ο Τσίπρας ανέθεσε το rebranding του σε μια κορυφαία γαλλική εταιρία που ειδικεύεται σε τέτοιου είδους υπηρεσίες, με στόχο να ξαναφτιάξει το προφίλ του. Λέγεται ότι το τίμημα ήταν εξαιρετικά υψηλό, προφανώς ο άνθρωπος δε φείδεται εξόδων. Λεφτά υπάρχουν όπως θα’ λεγε και μια ψυχή.
Το rebranding λοιπόν τελείωσε. Και ο νυμφίος έρχεται τώρα, εν τω μέσω της νυκτός. Αλλά αυτή τη φορά αντί για τη νύφη θα βρει στάχτες και ερείπια. Γιατί η νύφη πέταξε μαζί με την εξουσία. Κι ο γάμος σχόλασε πριν την ώρα του.
