Του Γιάννη Σιδέρη
Εκτεταμένη υπενθύμιση: Γράφαμε στο άρθρο «Ο παλαιός ρομαντισμός του αντάρτικου πόλης (μια άλλη άποψη), στις 12 Νοέμβρη, με αφορμή τη δράση του συριζαίου κ. Πάνου Λάμπρου: ΕΔΩ
(Μετά τους πρώτους διδάξαντες, τους Τουπαμάρος) στο νότο της Μεσογείου άστραφτε ο μύθος του απελευθερωτικού αγώνα των αλγερινών κατά των Γάλλων και μεσουρανούσε το αστέρι του Μπεν Μπελά, από το χώρο της Άπω Ανατολής τα ρεπορτάζ μιλούσαν για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία αποφασισμένων των ξυπόλητων Βιετκόνγκ ενάντια στους πάνοπλους αμερικανούς, ο Μαντέλα γινόταν παγκόσμιο σύμβολο κατά του απαρχάιντ, στη Ροδεσία οι αντάρτες του Μουγκάμπε οπλίζονταν και χτυπούσαν αλύπητα τους Άγγλους, ο Νάσερ έδιωχνε τους ξένους από την Αίγυπτο, και γενικώς η αποικιοκρατία έπνεε τα λοίσθια, ενώ από την Κίνα ο Μάο έστελνε το σύνθημα «Η ελευθερία βρίσκεται στην άκρη του όπλου σου» - μια φράση που πήρε πάντως αρκετούς στο λαιμό της!
Φυσικά το πιο αστραφτερό και ελπιδοφόρο μήνυμα από όλα, ερχόταν από την Κούβα, με τους ελάχιστους ηρωικούς «μπαρμπούδος» της Σιέρα Μαέστρα, και βέβαια το φωτογενές είδωλο του Τσε, που κατέληξε ψυχεδελικό πόστερ στα δωμάτια του πλανητικού φοιτητόκοσμου.
Ήταν όλα δυνατά, έτσι νόμισαν δηλαδή μέλη κάποιων παλιών εθνικοαπελευθερωτικών κομμάτων στη Δύση, ή κάποιες μικρές νεο-αριστερές ομάδες και ξανα-άρπαξαν τα όπλα (το FLNC στην Κορσική, η ΕΤΑ στην Ισπανία, ο ΙΡΑ στην Ιρλανδία, οι Μαύροι Πάνθηρες στην Αμερική).
Δίπλα τους, και κάποιοι ευαισθητοποιημένοι νέοι που νόμισαν ότι με τα όπλα, τρεις και ο κούκος, θα κάνουν την επανάσταση και θα απαλλάξουν τους λαούς από το αλλοτριωτικό καπιταλιστικό σύστημα , χωρίς οι λαοί να τους τα ζητήσουν: (η ΡΑΦ – η γνωστή ως Μπάαντερ Μάινχοφ - στη Γερμανία, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, οι Γουέδερμαν στην Αμερική, ο Κόκκινος Στρατός και οι Πολεμιστές του Ήλιου, στην Ιαπωνία, κ.α.).
Στην Ελλάδα βγαίναμε από την χούντα και εμφανίστηκε αρχικά η «17Ν», σαν εκδικητή της αποχουντοποίησης που δεν έγινε, γι' αυτό έτυχε ευρείας συμπάθειας, αρχικώς, από τα ευρέα λαϊκά στρώματα - τα υπόλοιπα γνωστά…
Αυτή την πολιτική κουλτούρα έφερναν μέσα τους όσοι συμπαραστάθηκαν σε αυτούς που διώκονταν στην Ελλάδα για συμμετοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις»
Αυτή την κουλτούρα έφερε και η αριστερά μιας εποχής, η ανέστια αριστερά απεγκλωβιζόταν από τα κομματικά στεγανά, και που λόγω χούντας μάθαινε καθυστερημένα τα προτάγματα του γαλλικού Μάη. Αντιτασσόταν στην «καθεστωτική» νοοτροπία του ΚΚΕ, στον γκρίζο γραφειοκρατικό κομουνισμό ή τον σοσιαλιμπεριαλισμό (ανάλογα με την ιδεολογική ανάλυση της κάθε ομάδας ή παρέας) της Σοβιετικής Ενωσης, αντιμαχόταν και το ΝΑΤΟ και τη Βαρσοβία, μάθαινε για τις τάσεις της νέας αριστεράς που ερχόταν από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, για τα νέα κοινωνικά κινήματα ( π.χ: υπέρ των ομοφυλοφίλων, των φυλακισμένων, των στρατιωτών), υποστήριζε και υιοθετούσε ελευθεριακούς τρόπους ζωής,( τις ελεύθερες σχέσεις, τη νομιμότητα στα ελαφρά ναρκωτικά, κλπ.)
Αρχισε να κάνει και διαχρονική άποψη τα στιγμιαία συνθήματα που ήταν ωραία σαν ακούσματα την στιγμή της γαλλικής έκρηξης (π.χ. τα μόνα κόκκινα πανεπιστήμια είναι αυτά που καίγονται), – συνθήματα που κάποια από αυτά μπόλιασαν και τα κόμματα της τότε αριστεράς. Ένα από αυτά για παράδειγμα ήταν κατά της Ευρώπης των μονοπωλίων. Οι παλιοί θυμούνται την διαμάχη μεταξύ Αντρέα και Σημίτη για την αφίσα του ΠΑΣΟΚ «Ναι στην Ευρώπη των Λαών, όχι στην Ευρώπη των Μονοπωλίων» (Ο Αντρέας τότε δεν ήθελε καθόλου Ευρώπη, ούτε την Ευρώπη των λαών!), ή κατά της εντατικοποίησης των σπουδών που υιοθέτησε ασμένως ο χώρος πέριξ του ΚΚΕες, αλλά και το ΚΚΕ, αποκηρύσσοντας ως αντεπαναστατικό το «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα , του Φαράκου. (ωραία και λεπτομερέστερη η περιγραφή του κ. Λεωνίδα Καστανά στο mhmadas.blogspot.com)
Μια όμορφη γενιά , μια ελπιδοφόρα στάση για κάτι νέο που δημιουργείτο, φρέσκο, ανθρώπινο, αυθόρμητο, αντιγραφειοκρατικό, επινοητικό. Αλλά τα κινήματα, όταν αφήνονται στον αρχικό ρομαντισμό χωρίς επίπονη διερεύνηση, επικαιροποίηση και τεκμηρίωση των απόψεών τους, έχουν την τάση να εκφυλίζονται και να γίνονται με τη σειρά τους δόγματα που «κλειδώνουν» σε κάθε εποχή και για κάθε περίσταση».
Τον απόηχο αυτών είδαμε και στη δράση του κ. Πάνου Λάμπρου και στις πρόσφατες δηλώσεις του κ Μπαλαούρα για τη 17Ν.
Ο ίδιος, με αντιστασιακή δράση επί χούντας, γνωστοποιημένη από τις εφημερίδες της εποχής, δεν χρήζει αποδείξεως δημοκρατικότητας. Το λάθος του ήταν ότι θέλησε να μιλήσει για πράγματα που δεν γνώριζε, (τη γνωστή θεατρική παράσταση σχετικά με τον Ξηρό), σε ένα ακροατήριο που δεν είναι εξοικειωμένο με όσα προαναφέραμε. Δεν έχει επί πλέον κατανοήσει ότι ο λόγος του δεν αφομοιώνεται σε κομματική σύναξη ή ταβερνάκι με αριστερή παρέα, αλλά διαθλάται μέσα από την καχυποψία, την αντίθεση ή εν τέλει την - καθόλα νόμιμη- σκοπιμότητα των αντιπάλων. Τα κακά ελληνικά του (σε ευαίσθητα θέματα η επιλογή των λέξεων έχει πρωτεύοντα ρόλο) επέτειναν το πρόβλημα.(Εδώ να σημειωθεί ότι οι συριζαίοι, παρόλα τα στραπάτσα που έχουν φάει, εξακολουθούν, λες και είναι στον Φλεβάρη και τον Μάρτη του 15, να σπεύδουν με ύφος εριστικής αυθεντίας, και να μιλούν επί παντός του επιστητού, όπου δουν μικρόφωνο και κάμερα).
Γιαυτό ας μην δαιμονοποιούμε και ας μην ασχολούμαστε πέραν του δέοντος με την κάθε ατυχή ή ανόητη δήλωση κάθε στελέχους του κυβερνώντος κόμματος. Σαφώς προσφέρουν πάμπολλες ευκαιρίες για κάτι τέτοιο, αλλά ελλοχεύει ο κίνδυνος αποπροσανατολισμού από το να γίνεται συνεχής, ουσιαστική και τεκμηριωμένη κρητική στο έργο της κυβέρνησης! Το έργο έχει σημασία και όχι οι δηλώσεις!
Ένα παράδειγμα επ' αυτού: αντί να έχει απασχολήσει πολύ πιο έντονα τα Μέσα Ενημέρωσης - και δι' αυτών την κοινή γνώμη- η οπισθοδρομική, αρμόζουσα στη δεκαετία του '80, πολιτική του κ. Φίλη στην Παιδεία, τα απασχόλησε η δήλωσή του για την γενοκτονία των Ποντίων. Λες και έπρεπε να έχει σημασία η άποψη επί ιστορικών θεμάτων ενός ανθρώπου που δεν πήρε καν πτυχίο Νομικής.
