Ο Κασσελάκης έχει βάλει «κάτω» τον ΣΥΡΙΖΑ, τις δοξασίες, τις ιδέες, τις προκαταλήψεις του, τις ταξικές εμπάθειές του, και τις χτυπάει σαν χταπόδι.
Αγόρασε στα 36 του διαμέρισμα 1,8 εκατομμυρίων ευρώ (καλά να είναι να το χαίρεται με τον σύζυγό του) μετά από «σκληρή δουλειά», και σύμπας ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τα τρολ του στο διαδίκτυο τρέχει να τον δικαιολογήσει. Δεν βλέπουν καμία ταξική ασυμβατότητα!
Και εις εξισορρόπισιν ξαναθυμήθηκαν τα ακίνητα του Μητσοτάκη, που είναι και κληρονομημένα. Αλλά και αν ο Μητσοτάκης δεν θα δικαιολογεί φταίει η Βουλή που δε τα ξεψαχνίζει, όχι ο ίδιος. Θυμήθηκαν επίσης και τα ακίνητα της Μαρέβας, μετά από μια επιτυχημένη επιχειρηματική καριέρα που καθιέρωσε ένα brand name στην ένδυση. Αλλά για το 1.8 εκ. κουβέντα!
Είναι εκείνοι που επίσης έκαναν την πάπια για τα 45 σπίτια του Παπαδημούλη. Και το ακόμη χειρότερο σιώπησαν όταν έμαθαν ότι τα νοίκιασε σε ΜΚΟ για να μένουν μετανάστες. Ήταν η απεικόνιση και η πραγμάτωση του επιχειρηματικού «ανθρωπισμού».
Πρόσφατα σε ερώτηση του δημοσιογράφου Ευαγγελάτου, στον οποίο παρουσίασε το ζηλευτό σπίτι του 1.8 εκ. ευρώ, απάντησε ότι δεν είναι λογιστής του ώστε να του αναφέρει τα των επιχειρήσεών του. Μπέρδεψε, όπως και πολλοί άλλοι, τις έννοιες και ιδιότητες.
Ο δημοσιογράφος που σχολιάζει είναι αυτόνομο πρόσωπο, αναλαμβάνει την ευθύνη του σχολιασμού και της υπογραφής του, κρίνεται και κατακρίνεται γι’ αυτό. Όταν όμως ο δημοσιογράφος ρωτάει σε συνέντευξη, δεν είναι αυτόνομο πρόσωπο. Είναι εκπρόσωπος της κοινής γνώμης και μεταφέρει τι απορίες της. Και στις απορίες της κοινής γνώμης το πολιτικό πρόσωπο έχει υποχρέωση να απαντήσει.
Ωστόσο, ο Στέφανος δεν το καταδέχτηκε. Θα είχε τεκμήριον αθωότητας και τιμιότητας εάν ο ίδιος δεν περίμενε το «έσχες» που θα καταθέσει λέει τον Ιούνιο, αλλά το «πόθεν», που είναι η διαχρονική ερώτηση του κοινού, και το οποίο δεν διαλευκαίνεται ούτε από τις λογιστικές καταστάσεις που υποβάλλονται στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής. Τα «είμαι διαφανής και έχω φορολογηθεί στις ΗΠΑ», είναι προσωπικοί ισχυρισμοί και δεν αποτελούν επαλήθευση.
Παράλληλα ο Στέφανος έχει εξαφανίσει το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα είναι δικό του. Ακόμη και με τις αμερικανιές, να αποφασίσει η βάση για τους υποψήφιους ευρωβουλευτές, απομειώνει το κόμμα και τα όργανά του. Δεν αποφασίζει κομματικό όργανο για τους υποψηφίους. Αποφασίζουν οι fan του Στέφανου.
Όπως επίσης ουδένα κομματικό όργανο αποφάσισε ότι το ΝΑΤΟ είναι «Ιερή αμυντική συμμαχία» όπως το «ξεφούρνισε» ο αρχηγός και έπαθαν αποπληξία στο κόμμα, μένοντας σαστισμένοι και αμίλητοι. Κυρίως οι βουλευτές. Ε ναι, κορόιδα είναι να χάσουν την παχυλή αμοιβή τους, πηγαίνοντας κόντρα στο αρχηγό που συγκεντρώνει ένα ετερόκλητο, και κάθε άλλο παρά αριστερό fan club, και το οποίο υπόσχεται ψήφους;
Ήταν ο ίδιος αρχηγός που τους είχε βάλει εν χορώ να καταγγέλλουν τη συμμετοχή της φρεγάτας στην Ερυθρά θάλασσα, κάτι που εγκυμονεί κινδύνους για τις ένοπλες δυνάμεις, ενώ γίνεται και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Και εν μια νυκτί άλλαξε γνώμη και τάχθηκε υπέρ. Και έτρεχαν οι βουλευτές στα τηλεπαράθυρα να διαψεύσουν τους πρωτινούς εαυτούς τους, και να υπερασπιστούν τη νέα θέση.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι κατά του φράχτη του Έβρου γιατί πρέπει να δεχτούμε κάθε κατατρεγμένο και κάθε τυχοδιώκτη που αποφάσισε να έρθει στη χώρα, τον άκουσε σιωπηλός, να χαρακτηρίζει τον φράχτη χρήσιμο εργαλείο, και να του ακυρώνει μια τριακονταετή επιθετική απαίτηση να μην υπάρχουν φράχτες και να μη γίνει η Ευρώπη φρούριο και η Ελλάδα το προκεχωρημένο φυλάκιό της.
Ο ίδιος χαρακτήρισε τις συμφωνίες της κυβέρνησης για έλευση εργατικών χεριών στην Ελλάδα, ως «επιχείρηση Μπαγκλαντές», αναδύοντας και μια ρατσιστική χροιά, για μετανάστες - εργατικά χέρια, που θα ήταν νόμιμοι και οι οποίοι θα αναπλήρωναν το κενό εργατικού δυναμικού που υπάρχει στην παραγωγική μηχανή της χώρας.
Ενόψει ευρωεκλογών, οι βουλευτές του ισχυρίζονται στα σοβαρά ότι μπορούν να είναι πρώτο κόμμα, ενάντια στις δημοσκοπήσεις, την κοινή λογική, ακόμη και στο νόμο των πιθανοτήτων, όπως θα έλεγε κι ο Γιάνης με έναν «ν».
Δεν πας από το 14-15% που σου δίνουν στο 30% σε δυο μήνες. Αλλά αφού το είπε ο αρχηγός, σοβαροί κατά τα άλλα άνθρωποι, γίνονται κύμβαλα και αντηχούν τα λόγια του, χάνοντας κάθε ίχνος σοβαρότητας. Λόγια ενός αρχηγού που δεν ελέγχεται από κανέναν στο τι λέει και τι κάνει.
Και είναι παράταιρες οι φωνές, καλοπροαίρετων (ίσως) σχολιαστών, που ομνύουν στην ανάγκη συσπείρωσης της κεντροαριστεράς για να ηττηθεί η κυβέρνηση.
Τι σχέση έχουν οι λελογισμένοι κεντροαριστεροί, το κόμμα ας πούμε του αεί «θυμωμένου» Ανδρουλάκη, το νεοσύστατο ορθολογικό του Λοβέρδου, της ιδεολογικά παρωχημένης αλλά σοβαρής Νέας Αριστεράς, με το κόμμα – ατραξιόν, ενός τύπου που συνδυάζει την αυταρέσκεια Βαρουφάκη και την τοξικότητα Τσίπρα; Τουλάχιστον η τοξικότητα του τελευταίου είχε ένα στοιχειώδες, όσο και πρωτόγονο, πολιτικό υπόβαθρο.
Ένα χαμογελαστό πρόσωπο που δεν έχει καμία ώσμωση με την (ναι καταδικασμένη) Αριστερά, πλουμιστό μέσα στην πολιτική του ελαφρότητα, εξαιτίας της οποίας, ως άμυνα και άγνοια, γίνεται πιο τοξικό και από τον Πολάκη.
