Του Γιάννη Σιδέρη
Το άστρο του ΣΥΡΙΖΑ διέγραψε αστραφτερή τροχιά στο αντιμνημονιακό στερέωμα, μέχρι που άρχισε να ξεθωριάζει από το καλοκαίρι, με το παράλογο δημοψήφισμα, τα capital controls, την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, και πρόσφατα την ψήφιση των προαπαιτούμενων. Αναδύθηκε πλέον θαμπό μέσα από την διάψευση των υποσχέσεων και την απώλεια των δύο βουλευτών. Η κυβέρνηση νιώθει ασταθές το κοινοβουλευτικό της βάθρο.
Το προχθεσινό, πολλαπλώς ατυχές, συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, την απογύμνωσε από κάθε ελπίδα συμπαράταξης, και συγκάλυψης, των πολιτικών της, εκ μέρους των συντεταγμένων κομμάτων της αντιπολίτευσης - όσο βέβαια μπορεί πλέον να θεωρηθεί η ΝΔ συντεταγμένο κόμμα στην παρούσα φάση.
Η πορεία προδιαγράφεται μοναχική και δύσβατη, η κυβέρνηση θα βρεθεί ενώπια ενωπία με τις επιλογές της και τις αστοχίες της, καθώς θα έχει να αντιμετωπίσει τα εμπόδια του ασφαλιστικού – κυρίως της περικοπής των συντάξεων - της φορολόγησης των αγροτών, του μισθολογίου του Δημοσίου, του νέου μεσοπρόθεσμου και του προϋπολογισμού. Εάν τα ξεπεράσει ξανοίγεται σαφώς σε πιο βατό και ανέφελο δρόμο την Άνοιξη, αυτόν της νομισματικής χαλάρωσης και της συζήτησης για το χρέος.
Αυτή την ώρα ωστόσο δείχνει να ασθμαίνει, έχοντας ξεμείνει από κοινοβουλευτικές εφεδρείες, γι' αυτό και στρέφει οφθαλμόν ελπίδας προς μια πρωθύστερη επιλογή της, την Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη. Κατά την προχθεσινή συνάντηση των αρχηγών οι κ. Τσίπρας και Λεβέντης ανανέωσαν την προοπτική μιας κατ΄ ιδίαν συνάντησης, χωρίς να οριστικοποιήσουν μέρα και ώρα - αυτά διευθετούνται από τα γραφεία τους. Την ίδια μέρα , ωτακουστής πολιτικός αρχηγός είπε πειρακτικά στον πρωθυπουργό, θα στηριχθείς στις ψήφους του Λεβέντη, ο κ. Τσίπρας απάντησε χαμογελώντας «γιατί όχι;»!
Αναφερόμαστε σε πρωθύστερη επιλογή γιατί θα πρέπει να κάνουμε ένα flash back, στις αρχές του Οκτώβρη, όταν ο φακός του φωτορεπόρτερ εστίασε μέσα στο κοινοβούλιο, στις σημειώσεις του εξ απορρήτων του πρωθυπουργού, υπουργού Επικρατείας κ. Φλαμπουράρη: Εκεί διαβάσαμε με μεγάλα γράμματα το όνομα «ΛΕΒΕΝΤΗΣ», και από κάτω με μικρά «στην πορεία, όχι τώρα» (καθώς και τις φράσεις «δεν μας εμπιστεύονται», «Η ομάδα πρέπει να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης», «στήριξη δηλ. ψήφο εμπιστοσύνης», «Συνταξιούχοι - όχι μαύρη δουλειά», «σύνταξη με εισόδημα», «επανεξέταση 3πλών συντάξεων», «αργόμισθοι»).
Το σκαρίφημα, στο πλήρωμα του χρόνου, αποδεικνύεται ότι ήταν και οδικός χάρτης της κυβερνητικής δράσης, αλλά και καταγραφής μιας φίλιας – κοινοβουλευτικώς – δύναμης, στην οποία θα μπορούσε η κυβέρνηση να απευθυνθεί, εάν η υπόλοιπη αντιπολίτευση ηρνείτο να προσφέρει χείρα βοηθείας στις δύσκολες ψηφοφορίες που έρχονταν.
Φυσικά κυβερνητικά στελέχη με τα οποία συνομίλησε το liberal.gr αρνούνται μετ΄ επιτάσεως το ενδεχόμενο μιας κυβερνητικής σύμπραξης με τον κ. Λεβέντη και το κόμμα του, κάτι που άλλωστε αποκλείει και ο ίδιος ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων, ζητώντας επίμονα οικουμενική. Γι΄ αυτό και προειδοποίησε τον πρωθυπουργό: «μην περιμένεις ότι θα σου φεύγουν προδότες και εγώ θα έρθω να σε καλύψω».
Ωστόσο τα ίδια στελέχη αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να λάβουν κοινοβουλευτική στήριξη εκ μέρους του, με την γενικόλογη αρχή ότι οι βουλευτές είναι ελεύθεροι να στηρίξουν όποιο κυβερνητικό μέτρο τους αντιπροσωπεύει, και δεν δικαιούμαστε, ούτε μπορούμε, να τους το απαγορεύσουμε.
Σε μια τέτοια περίπτωση ο κ. Λεβέντης είναι το πλέον πιθανό κοινοβουλευτικό υποστύλωμα, πόσο μάλλον που δείχνει προσήλωση αρχές του, που προσεγγίζουν την μνημονιακή φιλοσοφία. Προτείνει ακόμη σκληρότερα μέτρα, όπως κατάργηση πρόωρων συντάξεων, ανώτατο όριο 1500 ευρώ στις συντάξεις, απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, μείωση μισθών των αιρετών αξιωματούχων κ.α.
Πάντως το κυβερνητικό επιτελείο δεν θεωρεί ότι έχουν χαθεί οι δυνατότητες πειθούς των βουλευτών που δυσφορούν, καθώς μαζί με τα σκληρά μνημονιακά μέτρα, προετοιμάζει νομοσχέδια και δράσεις που ταυτίζονται με τα ζητούμενα της ριζοσπαστικής της πτέρυγας, ελπίζοντας έτσι να απαλυνθούν οι αντιδράσεις. Δυο από αυτά, η ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης και η έλευση, στις 21 του μηνός, του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούτ Αμπάς. Αρκούν άραγε;
