Του Γιάννη Σιδέρη
Στους καιρούς των δολοφόνων δεν έχεις τι να σχολιάσεις και που να αποδώσεις δίκιο.
Οι γεωπολιτικές περιπέτειες στις οποίες έχουν εμπλακεί τόσο η Δύση όσο και η Ρωσία, με κόστος το αίμα αθώων να τρέχει ποτάμι, απελευθερώνει τον ψυχισμό ένθερμων «εκδικητών του θεού», των απ-ελεύθερων πελταστών, των «ηρώων», των πολεμικών θρησκευτικών μαρτύρων, των ξέμπαρκων «ασσασίνων», που προσφέρουν τους εαυτούς τους παρανάλωμα στη δόξα του Αλλάχ, και με οδηγό το παμπάλαιο μίσος του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
(Κι ενώ γράφονταν αυτές οι γραμμές, συνέβη το αδιανόητο και τρομερό περιστατικό στο Βερολίνο, όπου εννέα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περίπου 50 τραυματίστηκαν όταν φορτηγό παρέσυρε πολίτες σε υπαίθρια χριστουγεννιάτικη αγορά, το βράδυ της Δευτέρας)
Δεν πρόκειται εδώ να μιλήσουμε για λύσεις, δεν έχουμε την ικανότητα να τις διακρίνουμε – στην παρούσα συγκυρία τουλάχιστον. Οι «μαχητές του Θεού» είναι κίνημα που έγινε «μόδα» και εμπνέει ( ας μην εκλάβει ο αναγνώστης ως ανάλαφρη τη λέξη «μόδα». Στην πρωταρχική της σημασία αναφερόμαστε , στην ιδεατή εναρμόνιση με ένα ονειρικό στυλ ζωής).
Αυτή η «μόδα» που έγινε ιδεολογικός συρμός, παρασύρει τους πιο ασταθείς, τους πιο απελπισμένους, τους πιο φανατικούς ή τους πιο αλαφροΐσκιωτους. Υπακούουν, γίνονται πιόνια στις παραινέσεις σκοτεινών θρησκευτικών αλλά και κοσμικών ηγετών. Χύνουν αίμα - συνήθως αθώων - θεωρούν πως είναι επίλεκτοι στρατιώτες μιας δικής τους «εποποιίας», την οποία οι ειδικοί κοινωνικοί επιστήμονες, ονόμασαν εδώ και χρόνια ως «Η επιστροφή του θεού».
Βέβαια η μοίρα των κινημάτων είναι κάποτε να καταλαγιάζουν. Αλλά ως τότε…
...ως τότε, εκείνο που θα αφήσουν πίσω τους στη Δύση είναι πιο αστυνομοκρατούμενες κοινωνίες (ως φυσική συνέπεια της ανάγκης των πολιτών για άμυνα), πιο βαθιούς διαχωρισμούς, περισσότερη καταφρόνια, φόβο και μίσος, έναντι των μουσουλμανικών γκέτο και των κατοίκων τους στις δυτικές πρωτεύουσες. πιο ανεπτυγμένη την ρατσιστική διάθεση των δυτικών πολιτών, έναντι των μουσουλμάνων αδιακρίτως, και περισσότερο θεριεμένες τις ξενοφοβικές πολιτικές ομάδες και τα αντιδραστικά κόμματα.
Δυστυχώς αυτό παίρνει την μορφή τη νομοτέλειας και οι όποιες εύκολες και «ανθρωπιστικές» καταγγελίες του φαινομένου είναι αναποτελεσματικές - και ας «μηρυκάζει» ο έλληνας πρωθυπουργός την ιδεοληψία του, ότι γι αυτό φταίνε ο νεοφιλελευθερισμός και τα ανοιχτά σύνορα των εμπορευμάτων και των επιχειρήσεων, ενώ ο ίδιος θέλει ανοιχτά τα σύνορα για τη διέλευση των ανθρώπων - κάτι που σαφώς θρέφει τον αρνητισμό στη Δύση.
Οπωσδήποτε φταίνε οι πόλεμοι της Δύσης, οι παρεμβάσεις της με φωτιά, σίδερο, αίμα και θάνατο, στις αραβικές χώρες. Φταίει όμως και η παλινδρόμηση των αραβικών λαών στα αιματηρά σοκάκια της δική τους μεσαιωνικής ιστορίας, τότε που το αίμα έρεε στις μεταξύ τους διαμάχες - μάλλον «στους μεταξύ τους ξολοθρεμούς», είναι η καταλληλότερη φράση.
Που θα βρουν καταφύγιο οι πολεμιστές του Θεού;
Μια άλλη πτυχή των ταραγμένων καιρών μας είναι ότι στον ορίζοντα αχνοφέγγει και το πρόβλημα της εξόδου των πολεμιστών από τους τόπους της ήττας τους:
Όταν οι έλληνες κομμουνιστές ηττήθηκαν στον εμφύλιο, βρήκαν διέξοδο και προστασία στα εδάφη του Ανατολικού Συνασπισμού. Όταν οι ναζί ηττήθηκαν, βρήκαν φιλόξενο έδαφος στη Λατινική Αμερική. Άραγε οι ηττημένοι πολεμιστές του ISIS που θα βρουν καταφύγιο; Έστω και αν θεωρηθεί ότι προτρέχουμε, είναι ηλίου φαεινότερο: Στην ανεκτική και - ακόμη - ακμάζουσα Δύση. Οπότε, ως απλή παρατήρηση, τα τρομώδη προβλήματα είναι μπροστά μας.
Τα προηγούμενα ήταν αυθόρμητες σκέψεις, με αφορμή και το τελευταίο γεγονός της δολοφονίας του Ρώσου πρέσβη στο όνομα του «Αλλάχ - που - είναι μεγάλος» και του τρομερού γεγονότος του Βερολίνου.
Ζούμε ασύμμετρες καταστάσεις. Δεν υπάρχουν πλέον κανόνες. Οι πρέσβεις είναι οι αγγελιοφόροι. Δεν τους εκτελείς. Οι πολεμιστές του Θεού όμως δεν κάνουν τέτοιες «λεπτεπίλεπτες» διακρίσεις!
Φυσικά, ειδικότεροι ημών, θα αναφερθούν στις γεωστρατηγικές προεκτάσεις που ενδεχομένως να έχει η δολοφονία του πρέσβη. Τολμούμε να μην το νομίζουμε! Ο Πούτιν, αρκετά αυτοπειθαρχημένος «κατάπιε» την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, παρότι ήταν στρατηγική επιλογή της Τουρκίας - τέτοιο επεισόδιο δεν θα ήταν εν αγνοία του Ερντογάν. Πολύ περισσότερο δεν θα διατάρασσε τις σχέσεις των δύο ωρών ένα μάλλον τυχαίο γεγονός, το παρανοϊκά έγκλημα ενός « τρελού του θεού». Οπωσδήποτε όμως θα τροφοδοτήσει νέες εκκαθαρίσεις στο εσωτερικό του ένστολου δυναμικού της Τουρκίας.
Εμείς στα δικά μας
Βέβαια ενώ αυτά τα σοβαρά συμβαίνουν στον περίγυρο, εμείς εδώ έχουμε τα δικά μας «προβλήματα». Η κυβέρνηση με non paper διαμαρτύρεται επιθετικά στη ΝΔ γιατί ο Λ. Αυγενάκης της ΝΔ υποστήριξε ότι «μας κυβερνά μια πολιτική συμμορία του κ. Τσίπρα». Ε ναι. Πώς να μην διαμαρτυρηθούν; Τους… πνίγει το δίκιο. Αυτοί μόνο προδότη του έθνους, yes man και τσιράκι του Σόιμπλε είχαν χαρακτηρίσει τον αρχηγό του Αυγενάκη (και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης)!
Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε και την επίθεση τον «Κήρυκα των Χανίων» και την δανειοδότησή του. Δεν γνωρίζουμε το θέμα καθώς πέραν των πολιτικών, υπεισέρχονται νομικοτεχνικοί και οικονομικοί παράγοντες. Καλόν είναι τέτοια θέματα μνα επιλύονται δια της δικαστικής οδού. Αλλά για να υπάρξει δικαιοσύνη, όχι μόνο του «Κήρυκα των Χανίων», αλλά και της Αυγής που πήρε δάνειο με περιουσία την… ιστορικότητά της, ή το κούρεμα του δανείου για τα ακίνητο της Κουμουνδούρου.
Όπως γίνεται κατανοητό, η πολιτική ζωή, εισέρχεται στη δική της παρανοϊκή ζώνη του ιδιότυπου δικού μας «πολέμου», που και αυτός θα γίνει χωρίς λογική και χωρίς αρχές...
